Bez pożegnania

Wczoraj książkę dostałam a dziś przychodzę do Was z moją opinią. Dałam jej pierwszeństwo ze względu na moją ciekawość jak potoczą się dalej losy Piotra i Pauliny. Jednak w tej części jest ich naprawdę mało, większa część jest poświęcona Jackowi i Weronice. On po misji w Afganistanie cierpi na PTSD, czyli zespół stresu pourazowego. Prześladują go wspomnienia, zapachy, próbuje się od tego odciąć i pomagają mu w tym narkotyki, po które sięga zawsze wtedy kiedy nie chce zasnąć. Jest wyczerpany psychicznie i to wtedy pojawia się Weronika pani psycholog, która również nie była traktowana przez los pobłażliwie. Natomiast do drzwi Piotra i Pauliny zapuka przeszłość, o której tak bardzo chcieli zapomnieć.
💓
💓
Ta część jest bardzo emocjonalna, przeszłość Jacka i Weroniki wzruszyła mnie do łez. W pogotowiu były na szczęście chusteczki, więc nie było tak źle. Od samego początku między tą dwójką iskrzy i podczas czytania wyczuwa się to. Są to postacie ciekawe, które dostały na swoje barki ogromny ciężar, a my czytelnicy poznajemy go stopniowo. Jeżeli chodzi o zakończenie to te było bardzo dobre, czuć napięcie i niepewność. Jakby mi ktoś kazał wybrać, która część bardziej mi się podobała to jednak wygrywa pierwsza, ale ze względu na bohaterów, wydaje mi się, że Weronikę i Jacka poznajemy troszkę pobieżnie, natomiast Piotra i Paulinę w pierwszej części bardzo dokładnie. To jest para która pokochałam całym sercem i o której mogłabym czytać i czytać,bez końca. Pani Agnieszka ...

Serio samotne kobiety non stop łykają pigułki antykoncepcyjne? Po co?

Jak pomagać osobie, która nie wie jakiej pomocy oczekuje? Czy uciekanie w przeszłość pomaga czy przeszkadza?

Na takie pytania odpowiada książka Agnieszki Lingas-Łoniewskiej. Jest to druga część historia rodziny Sadowskich, ale poznajemy także nowe postacie.
Jacek Krall wrócił z misji Ghazni. Widział i przeżył bardzo dużo, ale nie może sobie poradzić z tymi demonami. Na pomoc przychodzi mu piękna, wysportowana psycholożka Weronika Szuwarska, która również niesie ze sobą naprawdę wielki bagaż doświadczeń.
Książka dotyka tematów o których się nie mówi. Mamy tutaj do czynienia z walką z zespołem stresu pourazowego, walką z utratą drugiego człowieka. Na co dzień nie dotykamy takich tematów, dlatego ważne jest żeby i o tym móc rozmawiać, by móc i nad tym się pochylić i zagłębić takie zagadnienia. Możemy tutaj zobaczyć walkę nie tylko osoby dotkniętej, ale także jej rodziny. Jak wojna czy trauma mogą wpłynąć na każdego bliskiego.

Dzięki tej książce mam wrażenie że zaczęłam się zastanawiać nad moim obecnym jestestwem. Chcę mieć życie, które będzie normalne ale i takie by móc o nim opowiadać z zapartym tchem.
"A wszystko po to, aby potem móc z honorem odejść. I nigdy bez przebaczenia. I nigdy bez pożegnania."
Agnieszka Lingas - Łoniewska, przy każdym rozdziale dodała piosenkę. Jest to taka playlista, która naprawdę nastraja na dany rozdział. Uwielbiam mocne brzmienia, dlatego takie rozwiązanie bardzo mi się podobało. Zapętlałam sobie dany utwór n...

"Bez pożegnania" to kontynuacja książki "Bez przebaczenia". Mimo, że pierwsza część podobała mi się zdecydowanie bardziej, to przy tej części również się nie nudziłam.

W tej części poznajemy nowego bohatera - Jacek Krall, który ma problemy ze snem. Problemy te pojawiły się w jego głowie po ostatniej misji. Jacek nie potrafi sobie poradzić z tym co siedzi w jego głowie, dlatego z pomocą przychodzą mu narkotyki i alkohol.

Weronika Szuwarska, to kobieta, która przeżyła wielką tragedię. Aby nie myśleć o swoich problemach, pomaga innym. Jest terapeutką.

Czy tych dwojga ludzi coś ze sobą połączy? Czy oboje zaznają szczęścia?

W tej części poznajemy również dalsze losy bohaterów poprzedniej części - Piotra i Pauliny.

Bardzo podoba mi się ten fakt, że w tej części również pojawili się bohaterowie z poprzedniej części. Nie brakuje emocji w tej książce. W doskonały sposób ukazuje ona jak wygląda życie ludzi, który chorują na zespół stresu pourazowego. Pani Agnieszka Lingas-Łoniewska bardzo zaciekawiła mnie tematyką PTSD. Na pewno pogłębię swoją wiedzę w tej dziedzinie, a Wam polecam tę dylogię.

Zdecydowanie słabsza niż pierwsza część. Za mało Piotra i Pauliny. Utarty schemat, ale mimo wszystko wiele wzruszeń i kolejna historia pięknej miłości, która zrodziła się niespodziewanie i wiele musiała przejść aby przetrwać.

Bardzo fajna historia, wciągająca. Na początku może tak mocno mnie nie wciągnęła, ze względu na niezdecydowanie głównych bohaterów, ale później było już lepiej. Autorka potrafi przekazać emocje.

Kolejne spotkanie z ta autorka. Książka nie zawiodła, chociaż trochę słabsza część niż ,,Bez przebaczenia". ogólnie bardzo mi pasuje styl pisania tej autorki i chętnie wracam do jej twórczości.