Więzy krwi

Kolejna „wioska kłamców” pod nazwą Świercznica. Tym razem śledztwo toczy się w sprawie gwałtu i morderstwa młodej dziewczyny, która przyjechała do wioski z drugiego końca Polski. Po co ? Kogo szukała ? Kto ją zamordował i dlaczego ? W książce przeważają aspekty społeczno-obyczajowe, a kryminał i toczące się mozolnie śledztwo są zaledwie tłem. Byłaby to ciekawa historia, gdyby nie było w niej tyle gadania i rozmyślań, oraz po raz kolejny co staje się już normą, w książkach Pani Greń ubolewania jak to byli pracownicy SB zostali paskudnie potraktowani przez państwo. Nie wiem, jak było, nie znam się, ale nie mam ochoty o tym ciągle czytać. Denerwowała mnie także postać Inki, ale kreacja tej postaci była raczej zamierzona. Styl pisania autorki lekki i przyjemny, brawa dla Pani Hanny za poruszenie licznych problemów społecznych dotykającą małą społeczność, gdzie wypływają mniejsze lub większe zadawnione urazy. Wkrótce pojawi się część trzecia opowiadająca perypetie byłej policjantki Dionizy Remańskiej. Bardzo ciekawi mnie jak potoczy się jej życie prywatne.

Pomysł na fabułę całkiem niezły ale czytałam lepsze książki Hanny Greń. Prowadzone przez Dionizę śledztwo jest leniwe i jakieś mało profesjonalne. Występuje tu jako osoba prywatna. W sumie to nawet ją polubiłam chociaż chwilami wydawała mi się naiwna i łatwowierna. Cykl z Dionizą to takie bajki dla dużych dzieci, które czyta się szybko i lekko. Niewiele wnoszą ale zajmują czas. Posiadam kolejne części więc kiedyś, gdy będę potrzebowała odskoczni od cięższych pozycji literackich, pewnie je przeczytam. Może kolejna książka wzbudzi we mnie więcej emocji.

Tom drugi zdecydowanie lepszy od pierwszego. Intryga zawiła i mimo pozornej przejrzystości, zakończenie nieoczekiwanie zaskakujące. Polubiłam bohaterów i chętnie poznam ich dalsze perypetie, kryminalne i nie tylko.
Powieść napisana językiem prostym i lekkim, z nutą humoru.

Nie wiem jak się kończy. Bo pod koniec książki przeczytałam że autopsja ciała dziewczyny zmarłej ponad dwie dekady wcześniej wykazała że była ona dziewicą. Cisnelam w kąt.
Edit: Bo wydawało mi się że przeczytałam że tak było. Moje rumaki powstrzymala autorka książki, Hanna Greń, okazuje się że i nieomylne Małpy wykazują się czasem niezrozumieniem słowa pisanego ;) niniejszym odszczekuje i przyznaję dodatkowe 2 gwiazdki które w ferworze bycia nieomylnym krytykiem literackim radośnie zabrałam. One wracają a ja przepraszam Autorkę za sytuację i dziękuję za zwrócenie uwagi, kubeł zimnej wody na łeb się przydał i wnioski sobie wyciągnęłam z tej historii odpowiednie. To znaczy myślę że odpowiednie :) koniec edycji.

Nie polecam, motywacje bohaterów pozostawiają wiele do życzenia, widzę też chęć niejako by umiejscowić amerykański kryminał w scenerii polskiej wsi. O ile pierwszy tom bardzo mi się podobał o tyle drugi jest wedlug mnie zwyczajnie kiepski a intryga jednak z dupy wzięta, obojętne kto zabił. Nawet mnie specjalnie nie ciekawi zakończenie.

"Więzy krwi" Hanny Greń zapowiadały się intrygująco i wciągająco. Niestety, ten tom z Dionizą Remańską okazał się słabszy niż poprzedni. Fabuła, choć ciekawa, to w znacznym stopniu monotonna. Dużo gadania, przemyśleń, niewiele akcji i zero napięcia. Choć z drugiej strony, ta powieść pokazuje jaki kawał dobrej roboty odwalają policjanci poszukujący dowodów, stawiający hipotezy. Jednak dla mnie w dużej mierze liczy się tempo, adrenalina, a tej tutaj zabrakło.
Główni bohaterowie także byli jakby przytłumieni, rozstawieni po kątach, szczególnie Diona- wyciszona, zepchnięta na drugie tory, czasami jakby nieobecna.
Przyznam, że trochę wymęczyłam ten tom, ale nadal z ogromną przyjemnością i ciekawością sięgnę po dalsze części.

W małej wiosce - Świercznicy zgwałcono i uduszono Wiolettę Kamińską. Sprawcy nie wykryto i znowu do akcji wkracza Dioniza Remańska, która przyjeżdża do wioski, podając się za studentkę zaoczną socjologii, aby znaleźć mordercę.

Kto zna i lubi książki Hanny Greń sięgnie po jej nową powieść z przyjemnością.
"Więzy krwi" to drugi tom serii o byłej policjantce Dionizie Remańskiej i moim zdaniem jest lepiej napisana niż pierwsza część, jakby autorka znalazła już swój "właściwy rytm".

Znajdziemy tu, to co znamy i lubimy u Hanny Greń: historię kryminalną, która się wydarzyła w małej miejscowości, ciekawe postacie i odrobinę romansu. Zagadka kryminalna ma zaskakujące rozwiązanie, co nie jest niewątpliwym atutem tej powieści. Autorka również dobrze pokazuje pracę policji, w czym na pewno pomaga jej fakt, że jej mąż jest emerytowanym policjantem.

"Więzy krwi" to powieść kryminalna znakomicie pokazująca życie i ludzi z małej miejscowości. Świetna propozycja dla czytelników lubiących czytać polskie powieści kryminalne.

"Więzy krwi" Hanny Greń to drugi tom cyklu o byłej policjantce Dionizie Remańskiej. Tak jak w pierwszym tomie, taki i tu dobrze oddana jest społeczność zamieszkująca małą wioskę, ich zależności i skrywane tajemnice. Akcja jest ciekawa i zaskakująca, ale wydaje mi się, że ten tom jest jakby poważniejszy – porusza kilka konkretnych tematów jak pracę w policji od wewnątrz, sposób w jaki jej machina działa czy tytułowe więzy krwi poruszane od wielu różnych stron. Inka, bohaterka pomagająca Dionizie w śledztwie, również jest dosyć frapującą postacią, warto przyjrzeć jej się dokładniej. Mimo że humoru było tu trochę mniej, to styl dalej jest przyjemny, prosty i lekki. Jestem z lektury zadowolona i czekam na tom trzeci, bo już się trochę do bohaterów przywiązałam – chcę poznać ich dalsze losy!

Książkę przeczytałam dość szybko, chociaż czasem wydawała mi się nudnawa. Bardziej podobała mi się pierwsza część tej serii- "Wioska kłamców".

#99 #WięzyKrwi @hanna.gren.pisarka @czwartastronakryminalu @czwartastrona

Moja pierwsza i nie ostatnia przygoda z powieściami pani Hanny Greń. Zaczęłam od końca - cała ja 😉.

Dziewczyna ucieka przez las...Myślała, że udało jej się uciec ale...Znaleziono ciało...Wioletty Kamińskiej. Dziewczyna została brutalnie zgwałcona i uduszona 😱😭. W górskiej wiosce w Świercznicy wszyscy milczą - każdy ma jakieś alibii... Tu bym się zastanowiła kto naprawdę je ma a kto oszukuje.. Kto jest podejrzanym? Czy to ktoś z mieszkańców wsi? Po 3 miesiącach od tej zbrodni - sprawca jest nadal na wolności....Do śledztwa wkracza dobrze wam znana Dioniza Remańska. (od 2 lat pracowała na strzelnicy). Od razu oznajmia, że sprawcą jest mężczyzna i część mieszkańców można od razu wykluczyć. Czy to jest dobre podejście? Widomo - siła tkwi w kobiecie. Tam gdzie nie można zakończyć sprawy, trzeba posłać Remańską. Od tego momentu śledztwo rusza pełną parą.
Nikt nie wie co Kamińska robiła tutaj na wsi- mieszkała na drugim końcu Polski. Mieszkańcy milczą na jej temat. Nabierają wody w usta .... Co jeszcze czeka mieszkańców? Kolejne zwłoki? Kolejne niewyjaśnione morderstwa? Przeczytaj książkę a zobaczysz jak się sprawy potoczyły... W tej powieści dużo ludzi kłamie...Przygotuj się na to 😉 Zakończenie - mnie zaskoczyło.😍 Stawiałam na inną osobę .😉 Moja intuicja mnie zawiodła. Wygrała autorka 😉 1:0 Zwarta akcja. Dobre dialogi. Zakończenie według mnie sugeruje, że powstanie kolejna część prz...

„Więzy krwi” to druga część cyklu z Dionizą Remańską. Główna bohaterka do imienia nie miała szczęścia, choć młoda aspirantka, z którą przyjdzie jej tym razem działać w duecie, Jemina Dorycka, może powiedzieć o sobie to samo.

Dioniza wraca do Strzygomia, gdzie jako początkująca pani detektyw próbuje ustalić cel przyjazdu i motyw zabójstwa kobiety, której ciało odnaleziono przed trzema miesiącami w pobliskiej miejscowości. Kobieta została zgwałcona i uduszona, jednak zebrane ślady nie pozawalają ustalić sprawcy. Czy Dionie uda się wyciągnąć od mieszkańców więcej informacji, niż byli skłonni przekazać stróżowi prawa?

A gdzie można dowiedzieć się więcej niż w miejscowym sklepie spożywczym? W przeciwieństwie do innych mieszkańców, Pani Pelagia okazuje się być bardzo pomocna. Po co Wioletta przyjechała? Kogo szukała? Czy zginęła dlatego, że znalazła się zbyt blisko prawdy? Jakie sekrety tym razem skrywają mieszkańcy tej małej społeczności?

Ponownie zagłębiamy się w brudne tajemnice i wraz z Dionizą, i działającą nie tylko jej na nerwy pomocnicą próbujemy odkryć prawdę. Zaglądając do domów widzimy problemy, z którymi borykają się mieszkańcy i ich najgorsze instynkty. Przemoc domową, uzależnienie od oprawcy, zdradę, czy dewiację.

Jak wszystkie książki autorki i ta ujęła mnie zarówno ciekawą intrygą, poruszanymi problemami społecznymi, jak i lekkim językiem. Poszczególne wątki, które początkowo nijak nie chciały się spiąć, z czasem zaczynają tw...

Co jesteś w stanie zrobić, aby Twój sekret nie ujrzał światła dziennego?

Za mną druga część losów Dionizy Remańskiej. Czy było warto? O tym za chwilę.

Tym razem Dioniza próbuje rozwikłać sprawę śmierci Wiolety Kamińskiej, zgwałconej, a następnie uduszonej. Mimo śladów znalezionych na ciele ofiary, nie znaleziono sprawcy. Remańska ma wrażenie, że trafiła do kolejnej wioski kłamców. Podejrzanych jest wielu, a każdy coś ukrywa. Dionizie pomaga Jemina. Posterunkowa z Jodłowca.

Pani Hanna Greń ma dla nas kolejną powieść obyczajowo-kryminalną. Być może wątków obyczajowych jest więcej, ale zupełnie mi nie to nie przeszkadzało. Jeśli podobała się Wam pierwsza część, to ta z pewnością też przypadnie Wam do gustu. Możemy lepiej poznać Dionizę, jej trafne, cięte riposty, ale autorka przemyca wiele ważnych tematów. Przemoc domowa, dostosowanie się do mieszkańców małej miejscowości czy stereotypowe podejście do gwałtu. Autorka robi to w sposób subtelny, co zmusza do refleksji.

Fabuła bardzo ciekawa, a akcja toczy się niespiesznie, ale lubię to w książkach Pani Greń. Ciężko wytypować sprawcę, pojawiają się nowe fakty, a Dioniza nie potrafi połączyć ze sobą wszystkich elementów układanki. Jak zawsze styl autorki potrafi zainteresować czytelnika.
Ciekawa była również postać Jeminy. Początkowo ją lubiłam, jej przejęzyczenia bywały zabawne. Jednak z każdym kolejnym rozdziałem nabierałam coraz więcej niechęci do niej. Okazała się niedowartościowana i...

Lubię kryminały, bez względu na to, czy autor w nich lubi czytelnika zaskoczyć krwawymi opisami, albo niespotykanie poprowadzonym śledztwem. Hanny Greń do tej pory nie miałam okazji poznać, ale już spotkałam się z wieloma pozytywnymi opiniami na temat jej twórczości, więc gdy tylko otrzymałam do recenzji “Więzy krwi” przystąpiłam ochoczo do lektury. I nie zawiodłam się. Akcja nie biegnie tutaj nie wiadomo jak szybko, jednak autorka tak umiejętnie snuje opowieść, że ani razu się nie poczułam znudzona. Na plus zasługują bohaterowie, a przede wszystkim trzy z nich. Dioniza Remeńska i Jemina Dorycka. Duet kobiet, które wiedzą, czego chcą od życia. Ta pierwsza to była policjantka, która obecnie pracuje na strzelnicy. Ta druga niezwykle często plącze znane powiedzenia, a poza tym jest policjantką, pragnącą szybkiego awansu. A żeby się to ziściło to musi złapać szybko jakiegoś przestępcę, najlepiej mordercę. Jest także Pelagia, starsza pani u której obie dziewczyny zatrzymują się podczas pobytu w Świercznicy. Właścicielka sklepu i niezła plotkara. “Więzy krwi” to historia ukazująca do czego są zdolni ludzie chociażby ze zwykłej żądzy czy zazdrości. Wciąga od pierwszych stron i intryguje :)

Dioniza Remańska powraca w okolice Strzygomia, aby wyjaśnić tajemniczą śmierć młode dziewczyny. Wraz z funkcjonariuszką o równie oryginalnym imieniu wyruszają do Świercznicy aby przeprowadzić prywatne śledztwo. Czego Wioletta Kamińska szukała w małej miejscowości na drugim końcu Polski? Kto jest winny jej śmierci? i Jakie tajemnice kryją mieszkańcy Świercznicy?

Ta część jest gorsza od poprzedniej. Już mnie tak nie wciągnęła i czegoś mi tutaj zabrakło.

Polubiłam Dionizę Remańską i dalej będę śledziła jej losy.