Imię śmierci

Hannę Greń polubiłam za serię o Dionizie Remańskiej oraz za serię "Śmiertelne wyliczanki". Ta się zaczęła moja przygoda z autorką. Mam w planie jeszcze wcześniejszą serię "Polowanie na Pliszkę", lecz ciągle jakaś inna lektura odciąga mnie w inną stronę. Mam jednak nadzieję, że dam radę...
"Imię śmierci" to druga część "Serii bielskiej", której fabuła dzieje się w 1985 roku, opowiadająca między innymi o dziwnym "Kolekcjonerze", który w specyficzny sposób zabija kobiety noszące imię Dorota, choćby nawet to było drugie imię..., dlatego został nazwany "Kolekcjonerem Dorot". Milicja prowadzi intensywne śledztwo, lecz brakuje im jakichkolwiek punktów zaczepienia. Ślady prowadzą do wielu osób.

Hanna Greń jest znana z tego, że bohaterom swoich powieści nadaje oryginalne i nietuzinkowe imiona. Podobnie jest w przypadku osadzonej w klimatycznych czasach PRL-u drugiej części kryminalnej serii bielskiej „Imię śmierci”. Ale tym razem prócz między innymi Ingi, Apolonii, Rajnera i Fortalicji pojawia się moja imienniczka, całkiem zwyczajna Jolanta.

Niestety jej życie nie jest już tak zwyczajne, bo "obsesyjna miłość może być równie niebezpieczna jak nienawiść", a z toksycznego związku czasem potwornie trudno się wyplątać.

Tymczasem morderca zdaje się mieć również specyficzny stosunek do imion, a szczególnie kobiet o imieniu Dorota. Śledztwo prowadzone przez podporucznika milicji Jerzego Jagielskiego ciągnie się długimi miesiącami, a śladów jest tyle, co na lekarstwo. Czy morderca będzie musiał uderzyć po raz kolejny, by udało się go ująć? Czy w krążących coraz szerzej plotkach jest odrobina prawdy i to mąż pierwszej ofiary, Rajner Milewski z Plutonów Specjalnych ZOMO jest Kolekcjonerem Dorot? A może sprawca popełni błąd? W końcu "uważanie siebie za geniusza, a innych za idiotów lubi się mścić".

Wielokrotnie powtarzałam, że uwielbiam pióro autorki i po lekturze najnowszej powieści czynię to znowu z ogromną przyjemnością. Za to, w jaki sposób wplata w niespiesznie toczącą się akcję ważne problemy społeczne. Za genialną umiejętność łączenia wątku kryminalnego z życiem osobistym bohaterów. I w końcu za nich właśnie, bohaterów nieidealnych i budząc...

Zazdrość jest niczym sącząca się trucizna, tym bardziej jeśli bezkarnie można ją latami pielęgnować, w połączeniu z poczuciem władzy i siły, potęguje się i potężnie eksploduje. Chorobliwa zazdrość łatwo przeradza się w zawiść, złość, wrogość czy agresję.

Człowiekowi z reguły trudno przyznać, że ma problem z obsesyjną zazdrością, która tak naprawdę ma nad nim wielką władzę. Nie ma nic groźniejszego niż nierozpoznawalne, nieuznawane emocje.

W czterech ścianach więzną krzyki ofiar, kaci przez lata pozostają bezkarni, a świadkowie odwracają wzrok. Są nawet o tacy, którzy wciąż doszukują się winy w ofierze. "Imię śmierci" Hanny Greń to wstrząsająca historia o ludziach tkwiących w toksycznych, niebezpiecznych relacjach i przemocy, która zatacza coraz szersze kręgi.

"Imię śmierci" jest drugą częścią Bielskiej serii, a ja - jako rodowita bielszczanka - jestem niezmiernie zadowolona, że moje miasto pojawia się na kartach tej powieści, która poza nutką PRL-owskich wspomnień, dotyka niezmiernie ważnych problemów społecznych. A te miały się nad wyraz dobrze w latach 80.,i niestety - wciąż mają się świetnie.

Jeśli znacie już pióro pani Greń to nie muszę Wam udowadniać, że Autorka doskonale odnajduje się w kryminałach, czego najnowszy tytuł jest kolejnym przykładem.

Obok wątku przemocy domowej, oś powieści skupia się na dochodzeniu w sprawie seryjnych morde...

Doceniam to, że coraz częściej książki są czymś więcej niż tylko fikcyjną fabułą, że poruszane są w nich trudne i ważne tematy społeczne, że nie trzeba wybierać między rozrywką a przekazem, bo idą ze sobą w parze. W tym roku najczęściej w thrillerach psychologicznych stykałam z wątkami przemocy w małżeństwie. Co prawda od kilku lat zalewały nas takie powieści zagraniczne, ale sporo w nich było schematów, a niewiele emocji, zupełnie inaczej ma się to z historiami spisanymi przez naszych rodzimych autorów.
"Imię śmierci" to w pewnym sensie kontynuacja "Północnej zmiany". W pewnym sensie, bo jest z nią mocno powiązana, ale gdybyśmy mieli osadzić je na osi czasu, to częściowo nałożyłyby się na siebie. Wynika to z tego, że dotyczą historii różnych bohaterek, które pojawiły się w obu książkach i ich losy są ze sobą splecione.
Przyjęło się, że to najmroczniejsza powieść Hanny Greń i trudno się z tym stwierdzeniem nie zgodzić. Autorka przyzwyczaiła mnie do tego, że znajdowałam u niej mnóstwo ironii i humoru, które stanowiły równowagę dla zagadek kryminalnych, które były raczej misternie złożone niż brutalne. Tym razem jednak zupełnie nie było mi do śmiechu i dobrze, bo tematyka tej książki jest zbyt ważna, by odzierać ją z powagi.
Głupio mi używać w tym kontekście słowa "podobać", więc napiszę, że doceniam delikatność, z jaką autorka przedstawiła dramat kobiet, znajdujących się w spirali przemocy. Wydaje mi się, że dzięki temu przekaz tej książki wybrzmiał jeszcze wy...

,,Jolanta zagryzła wargi, po czym nagłym ruchem podciągnęła w górę bluzkę wraz z biustonoszem. Mogły teraz ujrzeć nieduże, kształtne piersi, pokryte gęsto krwiakami, i wielkie, ciemne sińce na żebrach".

Ja wprost uwielbiam książki autorki, bo to co ona pisze, to nie są tylko puste kryminały czy thrillery. Zawsze daje nam opowieść z przekazem, który służy do przemyślenia. W tej opowieści porusza kwestię maltretowania kobiet. Wprost nie mogłam się nadziwić ile Jolanta musiała znosić. Ciągłe bicia i wyzywania, które bardzo mną wstrząsnęły. Dosłownie tak dobrze opisany scenariusz tych zdarzeń, aż we mnie nerwy podskakiwały jak na wybojach. Nie da się tego nie przeżywać, gdyż pisarka ma bardzo obrazowy styl. Do tego w pobliżu są zawsze osoby, które te emocje podkręcają, czy uwydatniają ich trwogę. W pewnym momencie ona ma dosyć takiego traktowania. Nie wytrzymuje już psychicznie i fizycznie. Gdy ucieka ma nadzieję na to, że jej koszmar się skończy. Tylko czy psychopata tak zwyczajnie pozwoli jej odejść?
Historia ukaże również inną rodzinę, gdzie również rozegrał się prawdziwy dramat. Bardzo mocno uszkodzone zwłoki policja odnajdzie na łóżku denatki. Niemal od razu podejrzanym stanie się jej mąż. Tutaj sprawa jednak nie będzie taka prosta, gdyż będzie się on gęsto tłumaczył. Poznamy również opinię innych na ten temat i wszędzie zasiane będzie ziarno niepewności. Będziemy chcieli żeby był winny i niewinny jednocześnie. Następnie czytamy o zaginięciu już kolejnej ko...

Zwłoki Doroty Milewskiej, żony funkcjonariusza ZOMO zostają znalezione w jej własnym łóżku. Pierwszym podejrzanym staje się Rajner, jej mąż. Ofiar przybywa, a to, co je łączy to imię. Kolekcjoner Dorot, bo tak zaczyna być nazywany sprawca, ciągle umyka milicji. Tymczasem Jolanta Tarnawa jest katowana przez swojego męża. W końcu ta decyduje się na ucieczkę i zakończenie trwającego już za długo koszmaru. Czy morderstwa kobiet i tragedię Jolanty coś łączy?

Ta książka porusza już samą tematyką. Dramaty wielu kobiet, które dręczone przez swoich partnerów-katów, jakby nie miały końca. Bezkarni oprawcy i obojętne otoczenie. To z nimi muszą mierzyć się kobiety, które w zaciszu własnych domów tkwią w toksycznych związkach. Niektóre z bezsilności godzą się na takie traktowanie, nie widząc dla siebie nadziei na szczęśliwe i sprawiedliwe zakończenie. Imię śmierci czyta się bardzo dobrze. To wciągający, brutalny thriller, od którego trudno się oderwać. Autorka świetnie maluje obraz lat 80., wprowadzając czytelnika w ówczesne realia. To wielowątkowa książka, pełna bohaterów z krwi i kości. Rada dla każdego, kto po nią sięgnie - najlepiej czytać ją w warunkach pozwalających na skupienie się. Jeśli czytelnik zagubi się podczas lektury, może mieć problem z połączeniem wątków. Trzeba wziąć pod uwagę wspomnianą już wielowątkowość, częste występowanie imienia Dorota w kontekście różnych bohaterek, a to wszystko zamknięte zostało na niemal 500 stronach. Ale warto!

Moje pierwsze spotkanie z autorką, chociaż nie jest mi obce jej nazwisko. Wiedziałam, że pisze kryminały, ale kojarzyłam je jako bardziej "kobiece", lekkie, bez brutalności, z mocną warstwą obyczajową. I trochę się sprawdziło, a trochę nie.

Akcja dzieje się w latach 80. w Bielsku-białej, co już dla mnie jest dużym atutem. Chociaż dużego Fiata w kolorze yellow bahama nie kojarzyłam i musiałam sprawdzić w internetach, to i tak jestem kupiona. Potem warstwa obyczajowa. Dobrze rozpisana, dość rozległa, ale świetnie oddająca klimat. I jeszcze zagadka morderstwa - nie ma w niej nic "kobiecego", dosadna, zagmatwana, fajnie poprowadzona, a samo rozwiązanie całkowicie mnie satysfakcjonuje. Nie jest to lekki kryminał o niczym, a intrygująca powieść, która oprócz rozrywki, niesie przesłanie. Autorka pochyla się nad zjawiskiem przemocy domowej, w przeszłości był to problem, na który przyzwalało społeczeństwo. Teraz oczywiście ten problem nie zniknął, ale jest on mocniej stygmatyzowany.

Powieść bardzo mi się podobała. Atmosfera, prowadzenie akcji, tempo - dla mnie idealnie wszystko grało. Gdy już zaczęłam czytać, nie mogłam się oderwać, a samo typowanie mordercy sprawiło mi dużo rozrywki. Polecam.