Zabójcza terapia

Ostatnio ponownie zawitałam w gminnej bibliotece nieopodal mnie i jak to ze mną bywa, wyszłam z dość pokaźnym stosikiem kryminałów. Na pierwszą pozycję wybrałam najnowszy tom z Dionizą Remańską, którą uwielbiam i na który czekałam z utęsknieniem.

"Zabójcza terapia" Hanny Greń jest równie dobra, jak poprzednie pięć części. Nasza bohaterka po wcześniejszych tragicznych wydarzeniach, w których omal nie straciła życia, dochodzi do siebie w ośrodku rehabilitacyjnym. Cisza, spokój, bezpieczeństwo i tylko zajęcia przywracające sprawność fizyczną- brzmi nudnie i monotonnie. I na całe szczęście dla Dionizy, która nie znosi bezczynności, w jednej chwili wszystko nabiera tempa. Tajemnicze morderstwo jednej z pensjonariuszek szpitala i brak potencjalnego sprawcy. Policyjne dochodzenie rusza, a wraz z nim sekretna współpraca pewnego policjanta z Remańską. W końcu wszyscy wiedzą, że dobrze jest mieć "oczy i uszy" wewnątrz kółka zainteresowania.

Jak można się spodziewać po tym cyklu, fabuła jest intrygująca, wciągająca i pełna ciekawych opisów. Nie zabraknie wyjątkowego humoru, charyzmatycznych dialogów i lekkości pisarskiego pióra. Jak już zaczęłam ją czytać, trudno było mi choć na chwilę się od niej oderwać.

Oczywiście największy plus należy się za kreację bohaterów, którzy są przebojowi, wyraziści, przez co non stop zapewniają mi moc atrakcji. Z nimi nie sposób się nudzić.

Przyznam również, że styl Pani Hani, jakim posługuje się w tej serii, zdecy...

Rewelacyjny kryminał. Kolejna powieść z moją ulubioną detektyw Dionizą Lemańską, która nawet leżąc w szpitalu rozwiązuje sprawę serii brutalnych mordów.

Jeśli będę musiała wylądować kiedykolwiek na rehabilitacji, to broń mnie Panie od szpitala w Klonowicach, choć z drugiej strony - teraz powinien tam już zapanować spokój. Lekarze i pielęgniarki sprawiają wrażenie dosyć kompetentnych, a gdyby jeszcze koleżanka z pokoju wykazała się humorem i dystansem pani H. Greń..

Zamiast planować urlop zdrowotny, powinnam przede wszystkim podziękować autorce, że nam Dionizę przywróciła do życia, bo już kiepsko to ostatnio wygadało.

Na szczęście możemy ponownie cieszyć się jej specyficzny towarzystwem, które ja osobiście bardzo lubię, choć drażni mnie trochę ciągłym bieganiem na dymka. Może przy okazji kolejnej wizyty kontrolnej, lekarz podpowie jej pozbycie się nałogu? Choć znając Remańską, i tak postawi się okoniem.

Sami widzicie, fakt, iż Dionka wywinęła się śmierci, nastraja mnie nieco za bardzo kumotersko 😉, a ja tu rzetelną recenzję pisać powinnam. Wybaczcie, po prostu cieszę się, że nawet w tak niebezpiecznym miejscu, jakim na moment stał się oddział rehabilitacyjny, Remańska miała okazję wrócić do formy, a przy okazji mocno przysłużyć się śledczym..

Podczas zabiegu hydroterapii umiera pacjentka, a jej zupełnie nienaturalna śmierć będzie zaledwie preludium do dalszych dramatycznych wydarzeń. I tutaj Dioniza wkroczy do tajnej akcji, która ostatecznie przyczyni się do rozwiązania zagadki brutalnych morderstw, których źródło bije daleko poza mura...

Ostatnio sporo piszę o seriach, prawdopodobnie z dwóch powodów. Po pierwsze panuje swoista moda na rozbudowywanie historii na kilka książek, w literaturze kryminalnej jest to nawet łatwiejsze, bo można łączyć poszczególne tomy jedynie głównymi bohaterami. Po drugie ja po prostu lubię je czytać, zwłaszcza gdy autorzy mają pomysł na rozwijanie wątków, a z tym niestety bywa różnie.

"Zabójcza terapia" to już szósta część cyklu z Dionizą Remańską. Teoretycznie można ją czytać bez znajomości poprzednich, sama zaczęłam od czwartego tomu i nie miałam problemu z tym, żeby się odnaleźć w fabule, ale umykają wtedy pewne smaczki związane z życiem osobistym bohaterów. Nie wierzyłam w to, co czytałam pod koniec "Śmiertelnej dawki" i okazało się, że słusznie, bo Hanna Greń najwyraźniej chciała tylko poigrać sobie z czytelnikami.

Pomysł na tę fabułę totalnie do mnie przemówił. Podobały mi się wstawki z przeszłości, a także to, że w pewnym sensie od samego początku było jasne, kto zabija. Dlaczego w pewnym sensie, zrozumiecie podczas lektury, ja domyśliłam się częściowo bardzo szybko, ale ostatecznie musiałam czekać na pełne wyjaśnienia autorki. Wtedy okazało się, że intryga była jednak bardziej złożona. Warte podkreślenia jest to, że choć pojawiło się tu sporo bohaterów, to nie czułam się ani trochę zagubiona.

Jak zawsze będę się też zachwycać stylem Hanny Greń. Przez jej książki się po prostu płynie, można się pośmiać, trochę wzruszyć, a przy tym solidnie ...

Tym samym dziś o....
,,Zabójczej terapii" prosto spod pióra @hanna.gren.pisarka z udziałem @czwartastronakryminalu

Po dość dramatycznym finale części piątej, można było się spodziewać wszystkiego. Na szczęście mroczne wizje się nie ziściły i tadam, mamy to, czyli kolejny tom.

Okazuje się, że gdy dochodzi do śmierci jednej z pacjentek, to warto by Dioniza pochyliła się nad tym zdarzeniem. Co jak już ją trochę znacie jest wręcz nieuniknione.

Ciśnie mi się na usta no znów to zrobiła. Po raz kolejny Pani Hania podsunęła przed mój nos historię jakiej nie mogłam się oprzeć i która nasyciła mój apetyt jak miseczka śmietanki nasyciłaby koci brzuszek.

Jak ja lubię te gładkie literki, jak ja kocham ten rodzaj kultury słowa, ten balans między warstwą kryminalną i obyczajową. Jak mi miło gdy każdy z czytelniczych zmysłów jest tak fenomenalnie połechtany.

Książki autorki biorę w ciemno, cieszę się na myśl, że będzie interesująco, ale i z humorem, którego Pani Hani odmówić nie można. Od samego początku czuję w nich dobre wibracje i to się nie zmienia. A gdy kończę ostatnią stronę zawsze mówię chcę więcej.

Ps. Dziękuję @hanna.gren.pisarka że Dioniza powróciła, świat bez niej nie byłby taki sam 💚

Nawet nie przeszło mi przez myśl, że w pobyt szpitalu rehabilitacyjnym może pacjentom grozić śmiercią. Owszem, wypadki się zdarzają, sama byłam na takich turnusach rehabilitacyjnych kilka razy, lecz żeby aż tak...

Bardzo lubię kryminały Hanny Greń i dużo przeczytałam. „Zabójcza terapia” to kolejny z Dionizą Remańską. Tym razem to nie ona prowadzi śledztwo bo przebywa w szpitalu rehabilitacyjnym. Odegrała jednak dużą rolę w śledztwie prowadzonym przez Jakuba Zapatę. Okazało się, że w szpitalu, gdzie leczyła się Dioniza, doszło do kilku zabójstw. Śledztwo nie jest łatwe, nie ma motywu, na dodatek wszyscy pracownicy szpitala mają alibi. „Nic tu do niczego nie pasowało, a przecież zabójstwa czworga ludzi mające miejsce w tym samym szpitalu w ciągu niespełna miesiąca musiały w jakiś sposób się ze sobą łączyć. Dioniza i Zapata drogą dedukcji doprowadzają do znalezienia morderców. Ciekawa fabuła, dobre dualogi, wyraziści bohaterowie, ale zbyt wolne tempo akcji. Wnikliwie opisane relacje pacjentów ośrodka.

To już kolejny tom serii, gdzie główną bohaterką jest Dioniza Remańska. Jak zawsze nie zawiodłam się.