Komisarz

„Świstologii” ciąg dalszy.

Tym razem głównym bohaterem jest komisarz Radek Wyrwa i Zuzanna, córka szemranego biznesmena. W tle pojawiają znani z poprzedniej części prokurator Zimnicki i mecenas Błońska.

Wartka akcja, choć fabuła mocno nieprawdopodobna. Jakoś mi się nie chce wierzyć żeby tak wyglądała praca w wymiarze sprawiedliwości, a tyle nieszczęść spotykało jednego prokuratora… Trochę jak skrzyżowanie Dzikiego Zachodu, Strażnika Teksasu i Ojca Chrzestnego.

Swobodny styl, dowcip i skondensowana treść powodują, że te książki połyka się bez zbędnego wysiłku.

Trudno mi było uniknąć porównań obu części, ale muszę stwierdzić, że świat Pauliny Świst stworzony z mieszanki kryminału, sensacji i romansu , podoba mi się coraz bardziej, chociaż nie jest to dzieło wybitne. Książka typowo rozrywkowa, która jest idealna na chwilę odstresowania i odreagowania od codzienności, taka miła odskocznia na poprawienie humoru. Książka, przy której nie trzeba za nadto myśleć, za to można się dobrze bawić, jeśli ktoś lubi powieści sensacyjne okraszane wątkami erotycznymi polecam.

Kolejna książka Pauliny Świst napisana w naprawdę dobrym klimacie. Przepełniona szybką akcją, namiętnością, niebezpieczeństwem i seksem.
Radek to facet, który w pełni poświęca się pracy gliniarza.
Zuzanna to delikatna kobieta, która marzy o prawdziwej wielkiej miłości.
Tych dwoje spotyka się w nietypowych okolicznościach, gdy Radek udaje kogoś kim tak naprawdę nie jest, tylko po to by mieć możliwość zbliżenia się do ojca dziewczyny.
Zuzanna niczego nie świadoma, zakochuje się w nim bez pamięci, gdy nagle mężczyzna odkrywa przed nią swoje prawdziwe zamiary, uczucia i swoje prawdziwe oblicze, które jest kompletnie różne od tego, prezentowanego do tej pory.
Losy tych dwoje spotły się i z kazdym dniem komplikują się coraz bardziej. Szczególnie, że nie zawsze mogą zapanować nad swoimi uczuciami.
Świetna książka, która idealnie łączy świat przestępczy z uczuciami ludzi, którzy się w nim obracają. Zdecydowanie polecam! 

Zuzanna Kadziewicz, córka zamieszanego w brudne interesy biznesmena, nawiązuje romans z Radosławem, ideałem pod każdym względem, bo to i nie nudzi się na zakupach, i dba przede wszystkim o nią w łóżku, i potrafi się zachować w każdym, najlepszym nawet towarzystwie, i jest bogaty, i przystojny itd. Kiedy wychodzi na jaw, że jest gliniarzem pracującym w przebraniu (a nie korporacyjnym menadżerem wysokiego szczebla), że rozpracowuje ojca Zuzanny, a jej samej tylko… używa, Radosław zmienia się w twardziela komisarza Radka i w tej roli okazuje się… jeszcze bardziej fantastyczny. Niespełnione marzenie każdej znudzonej pani domu, prawda?

Wbrew pozorom „Komisarz” nie jest powieścią sensacyjną ani kryminalną, to po prostu średniej jakości romans, kolejny, może nawet nie taki zły, klon „Pięćdziesięciu twarzy Greya”. Czytelniczki powinny być zachwycone. Czytelnicy zapewne znacznie mniej.

 
Kryminał z wątkiem romasu - romans z wątkiem kryminału ... Kończąc pierwszy tom byłam ciekawa drugiego i ... nie było takiego "wow". Książka lekka, idealna do oderwania się, pisana zwykłym prostym językiem (nawet powiedziałabym prostackim). Tak jak w poprzedniej części bohaterowie zbyt płytcy - jedynie z Kingi i Zimnego mogą być ludzie ... Teraz zastanawiam się czy czytać 3 tom ?

Postanowiłam dać szansę tej autorce i cóż... Wyszło jak zwykle, grafomania i nic więcej.

"Komisarz" za mną. Po kolejnym spotkaniu z twórczością Pauliny Świst zauważam, że Autorka swoje powieści pisze według pewnego; w mojej opinii dość przewidywalnego; schematu. Relacje damsko-męskie są bardzo zbliżone w książkach Autorki, które udało mi się przeczytać (Facet lubi konkretny seks, kobieta trochę się wzbrania ale ostatecznie ulega i mimo że jest jej rewelacyjnie, to stara się oszukiwać siebie i faceta z którym sypia. Bohaterowie będąc raczej w luźnej relacji, zachowują się trochę na zasadzie "kto się czubi, ten się lubi"). Oprócz tego w opowieści dostajemy cięty i często dość wulgarny język, porachunki mafijne i trochę kwestii prawniczych. Całość składa się na fajną książkę, o ile gustuje się w takim gatunku. Zdecydowanie nie jest to literatura dla osób, które szukają słodkiego romansu z wątkiem kryminalnym, gdzie "bohaterowie się kochają". Nie - tu bohaterowie się po prostu pieprzą. I celowo używam tu tego słowa, bo taki właśnie seks w swoich powieściach przedstawia Pani Paulina.
Plusem jest to, że Autorka pisze swoje książki w taki sposób, że bardzo szybko się przez nie przechodzi. Nim się obejrzymy, połykamy całą historię. Lubię tego typu książki - nie męczą mnie, nie są wydumane i nieprzemyślane. Tu mamy konkrety - mafia, szybkie akcje, mocnych bohaterów. Fakt - opowieść schematyczną (jeśli czytało się powieści Autorki to jest się w stanie ogarnąć i odgadnąć bez czytania do końca, jak potoczą się losy głównych bohaterów), opisywaną za każdym razem z pe...

Ta część podobała mi się ciut mniej niż poprzednia, ale nadal warto ją przeczytać.