W tym tygodniu nie mam zupełnie czasu na czytanie. Planeta Piołun prawie skończona, ale na to pozostałe prawie nie mam kompletnie czasu. Tak, powiecie może, że choćby zamiast robić ten wpis, mogłabym przeczytać choć stronę. Problem w tym, że nie lubię czytać z doskoku (szczególnie książek wymagających większego skupienia) chciałabym usiąść i poświęcić na czytanie choćby godzinę - a tyle nie mam. Przy okazji - chodzi mi po głowie wpis o czytelniczych przyzwyczajeniach.
Nie mam więc czasu, bo dzieci mnie pochłaniają, ich sprawy (zwłaszcza) oraz ich arcydzieła (te mniej). Moi chłopcy i dziewczęta chyba zaczynają rozumieć, o co chodzi pani. W ciągu ostatniego miesiąca odkryli, że można mieć refleksję na temat własnego zachowania i nauczyli się mówić przepraszam. Oprócz tego są bardzo chętni do pomocy wszelakiej. Do nauki tak niekoniecznie, no ale. Nie można mieć wszystkiego. Na razie.
W ogóle lekcje polskiego w mojej klasie (pierwsza technikum) wypadają znakomicie. Oczywiście nie wszystkie jednakowo i chodzi mi konkretnie o sam ich przebieg. Lekcja się toczy, ma rytm. I o rzeźbie starożytnej da się pogadać, i o filozofii. Wiecie, w technikum, gdzie uczymy się konkretnego zawodu, to wcale nie jest takie oczywiste. Polski nie jest dla nich ważnym przedmiotem. Kiedy kilka lat temu przeszłam z gimnazjum do technikum, to był dla mnie szok. Potem zrozumiałam, że trzeba iść na kompromis, że oni mogą mieć inne priorytety. Nie znaczy to, że stałam się mniej wymagająca - ale zmieniłam metody. Uczniowie, którzy mnie tego nauczyli, stali się potem moimi ukochanymi, niemal każdą przerwę większość z nich spędzała ze mną w bibliotece. Z moją obecną klasą od początku przyjęłam metodę rozmowy - i lubię z nimi rozmawiać, bo słuchają i dyskutują. W ogóle, jak już chyba kiedyś pisałam - lekcja to właśnie rozmowa, podczas której się uczymy.
Tyle refleksji na dzisiaj. Idę zgłębiać malarstwo romantyczne, dla innej klasy. Planeta Piołun musi poczekać do piątku wieczorem.
To rzadkość, że nauczyciel chce porozmawiać z uczniami i ich słucha, gratuluję. Najczęściej odpyta, powie co ma do powiedzenia i zada zadanie domowe, na tym koniec.
Z pewnością nie da się w przyjaznych warunkach, ale zdarzają się jednostki "wszechwiedzące", uparcie trwające przy swoich wyobrażeniach (niekoniecznie sprawdzających się w rzeczywistości).
Tak, rozmowa jest niezmiernie ważna. Lata świetlne temu, gdy uczyłam się w LO uważałam swoją nauczycielkę j. polskiego za nieporozumienie. Gdyby nie moje zeszyty ze szkoły podstawowej i wiedza gramatyczna w nich zawarta, to poległabym na ustym pytaniu maturalnym. Tak, tak to zeszyty ze szkoły podstawowej były dla mnie drogowskazem przez całe 4 lata nauki. I tak od 3 klasy, gdy na początku roku mieliśmy zastępstwo z inną polonistką to mojej (wstyd się przyznać) życzyłam ważnych wydarzeń w życiu osobistym, które zmuszą ją do rezygnacji z dalszego nauczania. Nie była zołzą, nie była niemiła, nie zrozumcie mnie źle. Lubiłam ją jako człowieka, jednak nie jako nauczyciela. Dlatego Twoje dzieciaki mają ogromne szczęście, że posiadają takiego wspaniałego pedagoga w Twojej osobie. Życzę dalszych, mniejszych i większych, sukcesów oraz ogromu cierpliwości☺️
Ja też miałam paru takich nauczycieli, o jakich piszesz. Do egzaminu wstępnego na studia przygotowywała mnie moja polonistka z podstawówki, nie ta ze szkoły średniej. I dziękuję. Jest trudno, czasem koszmarnie trudno, ale są też dobre, fajne momenty. :)
O zawsze uważałam, że dyskusja i wymiana poglądów więcej daje (na dłużej w głowie zostaje), niż słuchanie, jak nauczyciel/wykładowca czyta super nudną prezentację :) Brawo Ty :)
Jakoś na początku roku szkolnego zrobiłam o tym wpis. :) Ogólnie przetrwało, starsi uczniowie mówią pani profesor, czasem potocznie sorko. Moja osobista klasa (pierwszaki) uparcie mówi do mnie proszę pani, tak po podstawówkowemu. :D Nie przeszkadza mi to, wręcz rozczula. ;-) Ale uprzedzam ich, że niektórzy nauczyciele wolą być "tytułowani". :)
