Druga Burza

Drugi (i na razie ostatni) tom przygód Madsa Voortena, samozwańczego przywódcy Drugiej Burzy - powstania przeciwko wrażym wyznawcom Smoczycy, jest bardzo zbliżony stylem i treścią do pierwszej części. Mads, zbierając wojsko i rozmaitych sprzymierzeńców do walki, jest nieustannie w drodze. Jego siły przemieszczają się od bitwy do bitwy, po drodze stawiając czoła rożnym dodatkowym niebezpieczeństwom nasyłanym na nie przez rozlicznych wrogów. Nie ma co się spodziewać jakiejś strategii, Mads dowodzi popychany przeznaczeniem i otoczony przez tłumy wrogów, zawiera pakty z każdym z kim trzeba, niespecjalnie troszcząc się o ich dotrzymywanie, zastawia pułapki i w nie wpada, zabija wrogów i potwory na kazdym kroku i często sam obrywa, tracąc przytomność w strategicznych momentach, których autor dzięki temu nie musi opisywać, płynnie przechodząc do następnego podrozdziału. Inni bohaterowie stanowią głównie ozdobniki i dodatki, na które nasz dzielny przywódca może nawrzeszczeć. Akcja jest tak szybka, że skutecznie zapobiega głębszym refleksjom. Humor i bluzgi bez zmian. Idiotyczne wpadki typu "Adrenalina huczała mu w skroniach" (kto by przypuszczał, że wiedza o neuroprzekaźnikach ketacholaminowych jest w światach fantasy tak powszechna) pomijam. Rozrywka nieco gorsza niż w pierwszym tomie w dodatku zakończona bardzo niemiłym cliffhangerem, przez co książka bardziej przypomina scenariusz odcinka serialu, albo grę, gdzie zawsze pozostaje kolejna misja do wypełnienia i nowe potwory ciągle ...

Niestety książka mi się nie podobała - świat, poza ledwie kilkoma pomysłami, nie był zbyt oryginalny, główny bohater był do bólu irytujący, pozostałe postaci też nie błyszczały – byli zbyt papierowi, niecharakterystyczni i zlewali się ze sobą do tego stopnia, że nieustannie ich ze sobą myliłam. Być może też nie był to odpowiedni czas na czytanie tego typu powieści, możliwe, że w innym momencie przyjęłabym ją dużo lepiej.

Fantastycznie-pierwsza klasa.Poluję na drugą część.