Szary płaszcz

Kolejna książka w cyklu, niczym nieodróżniająca się od poprzednich. Z miłymi postaciami z drużyny Edmunda Kociołka, sympatycznym wątkiem kulinarnym, stałym poziomem bluzgów, ekipą potwornych potworów i upierdliwych krewnych oraz nieuchronną wyprawą ratującą okolicę przed wszechogarniającym złem. Przepraszam: Złem. Które, nie bójmy się tego napisać otwarcie, jest fatalnie dupowate i podbijanie okolicy zajmie mu pewnie jeszcze z dziesięć tomów tego cyklu, bez gwarancji ostatecznego sukcesu. Autor wydaje się konsekwentnie dążyć do skłonienia bohaterskiej i kosmopolitycznej ekipy bohaterów do odwiedzenia wszystkich zakątków dołączonej do książki mapy, wzmacniając przy okazji "pancerz fabularny" wszystkich jej członków i nie dopuszczając do żadnej istotnej ewolucji ich osobowości. Nie wątpię, że znajdą się czytelniczki i czytelnicy, którym takie status quo odpowiada, ale ja kolejnemu, wtórnemu tomowi nie dam już rady.