Skrzynia pełna dusz

Zło nie odpuściło i Kociołek o tym wie. Jest to przyczyną jego bólów głowy i permanentnego niewyspania. Ten stan nie może trwać wiecznie, bo drużyna do zadań specjalnych dotkliwie odczuwa zmierzłość szefa. Jeżeli nie można uciec od problemu, to należy się z nim zmierzyć, co wiąże się z kolejną wyprawą. Ta jednak różni się od poprzednich , bo na jaw wychodzą sekrety przyjaciół, które mogą zaważyć na losie przedsięwzięcia.

Jak to u Mortki, wydarzenia pędzą po sobie na złamanie karku a opisane są językiem prostym pięknym, dynamicznym i dowcipnym. Nie da się nie kochać tej bandy. Ja się tylko zastanawiam, kiedy Sara wystawi Kociołkowi kociołek za drzwi :)

„Mamy chłopaki przerąbane" jako komentarz do całości. Wyborny humor i mordobicie na poziomie!

Nowe przygody ekipy do zadań specjalnych Edmunda Kociołka. Tym razem w walce ze Złym, przyjdzie mu szukać skrzyni pełnej trollowych dusz. I chociaż trzeci tom opisany jest według tego samego schematu, nie przeszkadzało mi to świetnie się bawić podczas lektury.

Polubiłem już na dobre tę ferajnę. Trochę bójek, dużo dobrego humoru. To co lubię, żeby się zrelaksować.
Teraz chyba czekam na książkę kucharską Kociołka ;)

Trzeci tom radosnych przygód karczmarza Kociołka i jego wieloetnicznej ekipy do zadań specjalnych, nieustannie odnoszącej sukcesy w walce ze złem a w szczególności ze Złem. Poszczególne tomy cyklu niczym się od siebie nie różnią, ta sama grupa postaci zajmuje się kręceniem się w kółko po okolicy i pichceniem ekstra-posiłków, napotykając coraz to nowe stworzenia i niebezpieczeństwa oraz sprytnie krzyżując niecne plany pradawnego Złego. Coraz mocniej się nudzę czytając ten cykl, pomimo tego, że postaci budzą sympatię, akcje rwie do przodu, trup ściele się gęsto a raczej rubaszny humor dalej potrafi chwilami mnie rozbawić. Nie wiem czy M. Mortka ma jakiś cel, do którego zmierza ten cykl, gdyż wykonywane przez bohaterów misje niczego nie zmieniają w ogólnej sytuacji, co budzi podejrzenia, że Autor ma zamiar wypuszczać co roku kolejne tomy ad mortem defecatam.Jeśli kogoś poprzednie tomy rozbawiły i wciągnęły a nie przeszkadza jej/mu wtórność kolejnych, z pewnością się nie zawiedzie trzecim odcinkiem tego serialu.

Naciągam do szóstki, chociaż początkowo miało być pięć.
Pierwszy tom to był niejako powiew świeżości, trochę może miejscami naiwna historia, ale humor ratował sprawę. Druga to właściwie kopiuj- wklej, już z zadyszką.
Teraz mamy trzeci tom. Nie wiem, może to tylko moje, mylne odczucie, ale wydaje mi się, że trójka jest bardziej stonowana. Mniej tu humoru za wszelką cenę, za to więcej mroku. Ok, może lepszym słowem byłoby "mroczku", bo nie jest go znowu tak dużo. Widzę jednak, że saga deko poważnieje.
Intryga nabiera rozmachu, strach pomyśleć co będzie dalej. A że będzie dalej, boleśnie uświadomiłem sobie gdzieś w połowie tomu. Obawiam się, że kolejne tomy będą konsekwentnie zaniżały poziom, jak to miało miejsce w wielu seriach, jak choćby "Oko Jelenia", czy "Pan Lodowego Ogrodu".
Ocenę naciągam za to wyrównywanie przaśnego humoru z poważniejszą narracją, ale najbardziej by pasowało 5,5 gwiazdki.

„Skrzynia pełna dusz” to moje 2/12 z zaczętych a niedokończonych. Historią Kociołka i jego kamratów po prostu się zachłysnęłam niczym topielec świeżym chałstem powietrza. Nie wiem co spowodowało, że na niej utknęłam i teraz po dokończeniu nie daję wysokiej noty. Być może to przesyt twórczością Pana Mortki? Niemniej jednak historia zamiast mnie bawić jak poprzednie tomy, po prostu mnie znużyła i nie uważam aby wniosła coś nowego i zabawnego do całości.

Kolejny etap walki ze Złem, które usiłuje przejąć Dolinę. Kolejny sprawdzian inteligencji, waleczności, dzielności i przyjaźni.

Bardzo dobrze bawiłam się podczas czytania. Ze wszystkich trzech tomów, ten podobał mi się najbardziej. Miałam wrażenie, że więcej jest tutaj ekipy Kociołka niż w poprzednich częściach. Co może być dość zaskakujące, biorąc pod uwagę fakt, że Edmund został rozdzielony od niech i przez pewien fragment książki nie mieliśmy pojęcia, co dzieje się z pozostałymi. Takie już niestety wady narracji pierwszoosobowej. Ale ta narracja ma też swoje plusy - podczas czytania można odnieść wrażenie, że umówiliśmy się z kumplem na piwo i ten kumpel opowiada nam, co ostatnio się u niego działo. Właśnie tak odbieram Kociołka, jak zwykłego kumpla, który ma talent do pakowania się w kłopoty. I jeszcze większy talent do wychodzenia z tych kłopotów.

Jestem pozytywnie zaskoczona, ponieważ obawiałam się, że kolejny tom nie sprosta swoim poprzednikom. Na szczęście nic takiego nie miało miejsca. Bawiłam się świetnie! Książkę czyta się szybko i lekko, a kolejne strony uciekają, aż w końcu ze zdziwieniem odkrywamy, że to już koniec.

Kolejne miłe spotkanie z Kociołkiem i jego drużyną. Choć muszę powiedzieć, że poprzednie części bardziej mi się podobały.