Dżin

"kula (...) rozbiła czaszkę przywódcy morderców niby dojrzałego melona"... W jakiej walucie ten melon?? Bo jeśli owoc, to "rozbiła melon". Słabe językowo i historycznie. Kreowanie postaci opiera się wyłącznie na stereotypach - o inkwizycji, o Arabach, o Turkach czy o Żydach. Główny bohater - młody, lecz zaprawiony w bojach rycerz zakonny Bruno - jest naiwny jak Staś u Sienkiewicza (W pustyni i w puszczy). Mam podejrzenie (sądząc po "drużynie do zadań specjalnych"), że wszyscy bohaterowie Mortki to takie komiksowe chłopki-roztropki zainteresowane głównie bańdziochem, chojraczący wobec facetów (doprawdy nie wiem, jak takim niezgułom i pantoflarzom udaje się kogokolwiek pokonać!), ale zawsze tchórzliwe wobec kobiet. Czyli: "wrucamy do domu" - Mortka nie jest w stanie odejść od jednego typu bohatera. I podobnie jak w poprzedniej serii - mogłoby się to dziać wszędzie i w każdym kostiumie, tyle że intryga też jest nijaka - typowe "zabili go i uciekł" w anturażu historycznego fantasy. W drugiej połowie książki pojawiają się wreszcie jakieś realia historyczne, pozwalające nam ocenić, kiedy toczy się akcja - oblężenie Mdiny miało miejsce w 1565 roku. I tu od razu Mortka się historycznie podkłada: Hugo robi potrawkę z ziemniaków i królika... Ziemniaki przyjechały do Europy ok. 1545 roku i z wielkim trudem torowały sobie drogę na stoły. Sposoby przyrządzania, jakich używamy dziś, wykształciły się dopiero gdzieś w okresie Oświecenia - niemal 300 lat po europejskim odkryciu ...

Akcja powieści w zasadzie do połowy jest powolna i czekałam aż coś poważniejszego zacznie się dziać. I tak w końcu od rozdziału jedenastego przyspiesza aby pozostawić czytelnika w osłupieniu i przebierającego nerwowo palcami, gdyż chętnie od razu sięgnąłby po tom trzeci.

Zarówno Malta jak i Gozo po raz kolejny zostały barwnie odmalowane przez autora. Ma się wrażenie jakby się przebywało na wyspach wraz z bohaterami, którzy w swej wyrazistości i indywidualności niczego nie stracili w stosunku do tomu pierwszego. Fakty historyczne i autentyczni bohaterowie znowu kapitalnie wkomponowali się w fantastyczny świat wykreowany przez autora co po raz kolejny spowodowało, że nie mogłam się nadziwić jak to autorowi kapitalnie się udało. Tylko jak dla mnie nieco za mało Dżina w „Dżinie”. A tym co zastanawiają się czy czytać tom pierwszy mówię czytać, bo może odnajdziecie się po jakimś czasie w fabule ale będzie to niepowetowana strata w stosunku do „Maleficjum”.

Dawno już nie czytałam dobrej fantastyki. Takiej z świetnie wykreowanym światem, charyzmatycznym bohaterem, może z jakąś wymyślną misją i ciekawymi złoczyńcami. I najlepiej byłoby, gdybym nie mogła jej odłożyć. Taką historią miał się okazać "Dżin", ale coś poszło nie tak.

Książka jest delikatnie mówiąc średnia, ale nie można jej odmówić rozmachu, jednak dla mnie - nużąca. Przez początek dosłownie musiałam się przedzierać i parę razy miałam ją ochotę porzucić. Autor wprowadza nas w środek nowego świata, bez zbędnych wyjaśnień czy komentarzy. Trochę wpawiało mnie to w konsternacje, czytałam i nie wszystko rozumiałam. W dodatku postacie są płaskie i nijakie. Nie czułam do nich sympatii, nie interesowały mnie ich losy.
Nie wiem, czy to wina moich oczekiwań czy złego momentu na czytanie, ale ewidentnie coś poszło nie tak jak trzeba.

Miałam duże oczekiwania, a stała za nimi masa pozytywnych opinii. Ciężko mi jednak określić, co się stało, że nie ma między mną, a bohaterami chemii potrzebnej do zatracenia się w tej historii. A szkoda.