Wyspy Plugawe

Drugie tomy trylogii najczęściej bywają rozczarowujące. Nie inaczej jest w przypadku cyklu pirackiego Marcina Mortki, a nie miałem bardzo wygórowanych oczekiwań. Liczyłem, że autor pozostawi to co najlepsze z poprzedniego tomu (humor, szalone zwroty akcji, sympatycznie morderczych i okrutnych bohaterów) i dołoży coś nowego, co pozwoli bezproblemowo utonąć w fabule i zapomnieć o wszystkim. Zamiast tego dostajemy spór kapitana Rolanda z diabłami o interpretację cyrografu, który podpisał, ciągnący się przez całą książkę. Jednowątkowa, zagmatwana i niezbyt interesująca historia (po co piekłu było w ogóle zatrudniać Rolanda nie sposób odgadnąć) toczy się chaotycznie od jednego dziwacznego planu Rolanda do następnego (ich sensowności lepiej nie zgłębiać) i zwyczajnie nuży. Kolejne próby wywikłania się z konieczności dotrzymywania postanowień cyrografu po prostu nie są zbyt ciekawe. Kapitan i piraci stracili świeżość i poczucie humoru (i to najtrudniej mi autorowi wybaczyć) - w książce więcej jest bluzgów niż żartów. Autor konstruując fabułę zachowuje się nieco jak jego główny bohater i przeskakuje od jednego pomysłu do drugiego, żadnego nie eksploatując w pełni (początek - okręt podwodny, środek - nowy statek piratów, koniec - Wyspy Plugawe) i pozostawiając wrażenie, że sam za bardzo nie wie, co począć z bohaterami. Kilka wesołych fragmentów w dawnym stylu nie ratuje sytuacji a część opisów w stylu "II wojny światowej na morzu" zupełnie mnie nie ciekawiła.
Mam nadzieję, że to c...