Głodna Puszcza

Nie zamierzałem wracać do tej serii po nijakim pierwszym tomie, ale tak jakoś się złożyło, że nie miałem upatrzonego niczego ciekawego do słuchania więc (po kilkugodzinnej rozkminie i przeczytaniu wielu entuzjastycznych opinii) postanowiłem sięgnąć po Głodną puszczę, i w skrócie: wysłuchałem i nie żałuję.
W drugim tomie Kociołek, jego drużyna, ale przede wszystkich świat kreowany przez Mortkę, nabiera rumieńców - to już nie jest generyczne, nudne fantasy z jakim spotkałem się w pierwszej części, tylko niezwykle sympatyczne, swojskie i przyjemne uniwersum w którym z łatwością można się zanurzyć i przez parę chwil odpocząć. Świat Dysku to to nie jest, ale całkiem daje radę.

Głodna Puszcza jest drugim tomem przygód Kociołka i jego drużyny, którą poznajemy w książce Nie ma tego złego. Sprawiła mi sporo frajdy podczas czytania i świetnie się przy niej bawiłem. Po drugą część sięgnąłem pełen nadziei na dobrą powieść z humorem, która by mnie wciągnęła i sprawiła, że znów będę bawił się świetnie w czasie czytania.

Książka zaczyna się trochę czasu po pierwszej części, gdzie Edmund zwany Kociołkiem wraz ze swoją drużyną zostają wciągnięci w sieć intryg po stronie kapłanów Doli i panujących w Dolinie władców. Wyruszają w podróż do Głodnej Puszczy zamiarem odnalezienia zaginionego rycerza i powstrzymania sług Złego. Wplątując się znów w niebezpieczne przygody jakie czekają ich po drodze do upragnionego celu.

Książka Głodna Puszcza okazała się wypełnioną humorem i akcji przygodową powieścią fantasy jaką można przeczytać i dobrze bawić się przy niej. Kolejne przygody Kociołka i jego drużyny zostały przedstawione w przymrużeniem oka i humoru. Autor zabiera nas do krainy Głodnej puszczy, w której poznajemy jej niektóre tajemnice i spotykamy wiele przedziwnych postaci jakie zamieszkują tą krainę. Wyprawa do kłobuków dla bohaterów jest zaskakująca, niezwykła i często nie zrozumiała za sprawą ich zwyczajów. Powoduje wiele zabawnych sytuacji i gagów potraktowanych z humorem, które nieraz potrafią bawić w czasie czytania. Wizyta u Trolli i poznanie zagadek puszczy dopełnia tylko obrazu. Bohaterowie znów zostają wciągnię...

Mocną stroną cyklu Nie ma tego złego są przede wszystkim trzy rzeczy: przezabawne dialogi, nietuzinkowe postaci oraz smakowite przepisy. Tej książki nie da się czytać "na głodnego" i Wam też to odradzam.
Tak jak w poprzedniej części opisane mamy perypetie Kociołka i jego kompanów, którzy zaangażowali się w wypełnienie kolejnej misji. Humoru tu nie zabraknie. Autor zaprasza nas do świata wypełnionego po brzegi postaciami fantastycznymi: krasnoludami, elfami i goblinami. Choć znajomość poprzedniego tomu nie jest konieczna, jednak pewne elementy zostały z niej zaczerpnięte, dlatego warto jednak przeczytać.

Osobiście mam z książkami Marcina Mortki pewien problem. Otóż za nic w świecie nie potrafię się wciągnąć w tą przygodę, niby jest ciekawa, ale czegoś w niej brakuje i po dołożeniu jakoś do niej nie tęsknię i nie ciekawi mnie jak zakończą się losy tych sympatycznych postaci. Była to moja druga próba i pomimo, że książka jest napisana bez zarzutu jakoś nie czuję tych emocji

Ponowne spotkanie z Edmundem Kociołkiem i jego kompanią do zadań specjalnych uważam za udane. Słyszy się często o "klątwie drugiego tomu" i faktycznie w mojej ocenie ta część jest nieco słabsza. Może to kwestia oczekiwań, wszak apetyt rośnie w miarę jedzenia. Fabularnie jest podobnie. Edmund znowu zostanie wplątany w misję skrajnie niebezpieczną i potencjalnie niewykonalną. Bohaterowie pokażą na co ich stać i zdecydowanie lepiej się poznamy. Humor, rubaszny język i plejada różnorodnych postaci zapewnia niezłą rozrywkę.

Mamy to! Czy są tutaj fani Pana Marcina Mortki i fantastyki? Jeśli tak, to obowiązkowo musicie przeczytać tę książkę! Jeśli z autorem jeszcze się nie znacie, to zdecydowanie jest to dobry moment, żeby sięgnąć po jego twórczość i bliżej przyjrzeć się przygodom Kociołka, którego już mogliśmy poznać w pierwszej części pt "Nie ma tego złego". Ja czekałam na kontynuację i ani trochę się nie zawiodłam. Jestem nawet pewna, że jest jeszcze lepiej, niż było!

Wszystko zaczyna się w karczmie Kociołka, do której przybywają nieproszeni goście i tu zaczyna się cała przygoda! Oj uwierzcie mi, że będzie się działo, a postaci, które stworzył dla nas Pan Marcin w pierwszej części, jeszcze mocniej nas zaskoczą i zapadną w naszej pamięci. Uwielbiam tą barwność i dokładność w tworzeniu bohaterów! Mamy tutaj Urgo, Żychłonia, Elijah, Yanne, Stefana.... i długo by tak wymieniać, bo jest naprawdę kolorowo i żywo! Akcja nawet przez chwile nie zwalnia, autor cały czas zaskakuje nam czymś nowym. Jest mroczno, momentami zabawnie i zdecydowanie bardzo intensywnie! Mamy porwania, przygodę, gobliny, zasadzki, rycerzy...

Zdecydowanie jest to książka, dla osób ,które cenią sobie szczególnie powieści z humorem! Ja uwielbiam ten styl pisania i całkowicie się w nim odnajduje. Jest wesoło, lekko i przez te 400 stron płynie się w bardzo szybkim tempie! Atmosfera w książce zdecydowanie jest unikatowa i zostanie w Waszej pomięci na dłużej. Nie będziecie rozczarowani! Do tego podczas tej szarej...

Cykle książek napisanych przez Marcina Mortkę zdają się dzielić wspólny mankament, będący też przypadłością całej literatury fantasy, w znakomitej większości tworzonej w cyklach a już w szczególności w trylogiach. Zwykle po mniej lub bardziej atrakcyjnym tomie pierwszym następuje nieuchronny spadek formy autora, objawiający się w całej rozciągłości w drugich tomach trylogii. Objawia się on przede wszystkim brakiem jakichkolwiek nowych pomysłów, wtórnością rozwiązań fabularnych, dreptaniem akcji w miejscu, wprowadzaniem pozbawionych znaczenia pobocznych wątków, mających jedynie wydłużyć akcję itd. itp. Nie inaczej jest w przypadku "Głodnej Puszczy". Mortka powtarza rozwiązania fabularne z pierwszego tomu, postaci w ogóle się nie rozwijają, akcja kręci się w kółko i nie dzieje się nic, czego nie można by było skwitować ziewaniem. Dalej jest to lekkie, rubasznie humorystyczne fantasy, z seriami bluzgów i odniesieniami do czynności seksualnych, które w high fantasy nigdy się nie pojawiają. Nie wątpię, że zyska sympatyków, ale mnie ta książka rozczarowała swoją wtórnością, chociaż dalej jest to miła rozrywka bez żadnych większych ambicji.

UUUU!!! Wyję jak wściekły troll przed bitwą, bo skończyłam czytać a chcę więcej! Marcin Mortka pisze zdecydowanie za krótkie te książki. Humor, akcja i cudowny główny bohater sprawiają, że koniec przychodzi, jak cios piąchą między oczy, zawsze niespodziewanie.

Po przeczytaniu "Nie ma tego Złego" byłam załamana... bo tak szybko ta książka się skończyła. To była fantastyczna przygoda i nie mogłam doczekać się kontynuacji. "Głodna Puszcza" trzyma poziom pierwszego tomu. Bawiłam się przednio. Spotykamy się znowu z tą samą zwariowaną ekipą. To niesamowite, że autor wykreował tylu fajnych bohaterów. Co jeden, to lepszy. Największą sympatią darzę jednak Eliaha. Kiedy tylko się pojawia, wybucham śmiechem. Ten bohater to przegość. Typ w stylu "wszystko mi jedno" lub "dajcie mi spokój", który chodzi własnymi ścieżkami, jak to elfa przystało :D Ale pomimo tego ponuractwa, każda jego kwestia to kwintesencja dobrego humoru. Innym bohaterom oczywiście też nie brakuje ani humoru, ani werwy, ani niczego. No chyba że szczęścia w życiu :D Oni po prostu nie potrafią nie wpaść w tarapaty. Ta książka to kopalnia żarcików, a ciekawych przygód nie brakuje do ostatniej strony. Mam nadzieję, że autor szybko nie zakończy serii, bo bardzo się wciągnęłam. Brakowało mi na polskim rynku wydawniczym takiego lekkiego, przygodowego fantasy, ale niemłodzieżowego i bez jakichś ckliwych romansów i właśnie cykl "Nie ma tego Złego" idealnie się wpisuje w ten klimat.

Kociołek i drużyna do zadań specjalnych mają do wykonania proste zadanie. Wszystko się jednak komplikuje.

To jest absolutnie genialna książka. Lekkie fantasy z dobrą fabułą i arcyśmiesznymi tekstami. Nie raz, podczas lektury, popłakałam się ze śmiechu. Tym razem moje serducho skradł krasnolud Gramm zwany Majstrem. Jego niewyparzona gęba jest tym, co tygryski lubią najbardziej 🤣

Wyciągnęłam trzy lekcje z drugiego tomu:

Czytajcie, bo to jest złoto. Nawet lepsze od pierwszego tomu ☺️

Krasnal, guślarz, elf, goblin i rycerz, a na ich czele właściciel karczmy, czyli drugi tom „Nie ma tego złego" Marcina Mortki. Drużyna pełna różnorodności powraca, by przeżyć kolejne przygody.

Sielskie życie w Gryfie psuje pojawienie się książąt i wieść o niespokojnych trollach w Głodnej Puszczy. Gdyby ktoś pytał Edmunda o zdanie — nigdy nie opuściłby już rodziny, ale chcąc zapewnić jej bezpieczeństwo, decyduje się wziąć udział w wyprawie, by odnaleźć rycerza Pogorzałka, o którym krążą niepokojące plotki. Misja zapowiada się prosto, ale jak to zwykle bywa — co krok na bohaterów czyhają kolejne zagrożenia, a na jaw wychodzą problemy natury religijnej czy niemalże egzystencjalnej.

Co jednak poza fabułą i różnorodnością bohaterów znajdziemy u Mortki? Dużo akcji, która sprawnie jest prowadzona i czytelnik nie ma czasu się nudzić, bo co krok trzeba obić mordy lub uciec z zasadzki. Niewybredny humor, który akurat mnie bawił jedynie w nielicznych momentach, choć nie można go nazwać głupim. Jednen niezgrabny i niepotrzebny opis stosunku. Ciekawą opowieść drogi, gdzie oczywiście bohaterowie podróżują i dojrzewają.

Przyznaję, że nie wiem, czy lubię się z Mortką. Potrzebowałam powieści pokroju „Głodnej Puszczy", więc nie żałuję spędzonego z nią czasu, ale to raczej tytuł, o którym akurat ja szybko zapomnę. Humor trafiał do mnie jedynie częściowo, choć przez całą lekturę czułam lekkość, a powieść ustawię na półce obok tytułów Pilipiuka, bo może i autorów d...

Choć nie udało mi się jeszcze sięgnąć po pierwszy tom, to drugi jest całkiem ciekawy i wydaje mi się, że można go czytać bez znajomości wcześniejszej historii.
Razem z Kociołkiem i jego ekipą wyruszymy do tytułowej Głodnej Puszczy, by wykonać kolejną misję. Czy zakończy się sukcesem? Kogo bohaterowie spotkają na swojej drodze? I czy wszystko potoczy się zgodnie z planem?
Z góry przyznaję, że nie do końca przepadam za tego typu humorem. Czasami mnie bawił, czasami dosyć irytował. Jest to bardziej książka dla rozrywki, która pozwala odpocząć od cięższej literatury. Jednak na pewno nie nadaje się dla każdego. Najbardziej powinna przypaść do gustu fanom Wiedźmina.
W każdym razie sam pomysł na fabułę jest świetny. Bohaterowie, którzy otrzymali misję, a po drodze spotyka ich jeszcze wiele przygód to klasyka. Tutaj dodatkowo można liczyć na nieco baśniowe klimaty, wspomniany humor, a przede wszystkim postacie wyjęte z fantasy. Spodobało mi się to, że Mortka wziął znane postacie (np. elfy, krasnoludy, trolle) i przedstawił je nieco po swojemu. Nadał im inny charakter niż znamy, przedstawił w nieco innych okolicznościach, a jednocześnie pozwolił im zatrzymać niektóre cechy, jakie zostały już opisane w literaturze.
Jest to książka, po którą warto sięgnąć dla rozrywki i która może pomóc w zrelaksowaniu się i oderwaniu od szarego dnia.

Kolejna część przygód Edmunda zwanego Kociołkiem oraz jego niecodziennej kompanii. Tym razem wybierają się do Głodnej Puszczy, aby odnaleźć zaginionego Pogożałka, doradcę księżniczki Yanny, który jest oskarżany o spiskowanie z trollami. Pozornie droga ma być krótka i przyjemna, jednak okazuje się, że po raz kolejny śmiała kompania trafia w sam środek krwawych walk i muszą szybko znaleźć sposób, by wydostać się z tarapatów.

Równie zabawna historia, jak tom poprzedni, który zachęcił mnie do poznania kontynuacji przygód Kociołka. Autor w sposób bardzo lekki i przystępny przybliża czytelnikowi historię zbieraniny śmiałków, z których każdy jest inny, a jednak wszyscy wzajemnie się uzupełniają i razem stanowią świetny zespół, potrafiący wydostać się z każdych tarapatów. Książkę czyta się bardzo przyjemnie, ponieważ autora cechuje niesamowicie lekkie pióro, a zabawne opisy jedynie potęgują przyjemność czytania i sprawiają, że chce się więcej. Mnóstwo śmiechu gwarantowane, a i poprawa nastroju w te jesienne wieczory. Książka idealna na szarą i smutną aurę za oknem. Z pewnością umili czas każdemu, kto lubi czytać o fantastycznych i mitycznych stworach oraz wielu przygodach nieustraszonych postaci, które często same pakują się w kłopoty. Ja czekam na więcej.

"Spokój jest jak kotleciki w sosie grzybowym. Zdecydowanie zbyt szybko się kończy"

Dziś u mnie ponowna wizyta w Dolinie i kolejne przygody ekipy Kociołka. Tym razem misja od koronowanych głów, które nieoczekiwanie nawiedzily karczmę naszego bohatera - odnaleźć Pogorzałka, znanego z pierwszego tomu pogromcę trolli, który zniknął w głębi Głodnej Puszczy.

Dla mnie poziom pierwszej części zdecydowanie utrzymany. Bawiłam się podczas czytania rewelacyjnie, niejednokrotnie dusząc się ze śmiechu 😅 Perypetie tej nieokrzesanej i szalonej ekipy idealnie trafiają w moje poczucie humoru. Uwielbiam wprost tych bohaterów, każdy jest niezwykłym, charakternym indywiduum, właśnie wszyscy razem stanowią mieszankę wybuchową. Fabuła ponownie ciekawa, z przyjemnym klimatem rodowitego fantasy, pełnego ogniskowych gawęd, tawernianych bójek czy niezwykłych potworów.

Z niecierpliwością czekam na kolejny tom z tego uniwersum, a Wam serdecznie polecam - takie fantasy to warto czytać 😁

Pierwsza część bardzo mi się podobała, ale przed drugą miałam lekkie obawy. Znacie pewnie "klątwę drugiego tomu"? Na szczęście Marcinowi Mortce udało się jej uniknąć.Głodna Puszcza jest równie rewelacyjna jakNie ma tego Złego. Bohaterów pokochałam jeszcze bardziej, choć wydawało mi się to już niemożliwe. Kociołek ponownie zaimponował mi swoją prostotą i zwyczajnością. Mamy tutaj bohatera, który nie jest w żaden sposób wyjątkowo. Od zwykły kucharz z głową na karku, dużym szczęściem i wspaniałymi przyjaciółmi. On jest ani najmądrzejszy, ani najzdolniejszy, ani nawet najszybszy. Jest po prostu Kociołkiem, wydawałoby się zwykłym kucharzem z wyjątkowym talentem do pakowania się w kłopoty. Myślę, że właśnie dlatego tak bardzo ludzie go pokochali.

Kolejne przygody bohaterów poznanych w „Nie ma tego Złego”. „Głodna puszcza” została napisana w takim samym stylu jak tom pierwszy. Czyta się lekko i przyjemnie. Miejscami była zabawna. Bohaterowie zostali wykreowani w bardzo dobry sposób. Właściwie książka ma wszystko to, co sprawia, że z chęcią się ją czyta.