Pracownia dobrych myśli

"Pracownia dobrych myśli" to pierwsza książka Pani Magdy jaką przeczytałam i jestem nią zachwycona. Bardzo pozytywna historia mieszkańców jednej z kamienic na ulicy Przytulnej. Losy bohaterów przeplatają się ze sobą. Moja ulubiona bohaterka Pani Wiesława bije wszystkich na łeb na szyję. Chętnie wypiłabym z nią jej nalewkę, oczywiście "ku zdrowtności". Swietnie się bawiłam czytając tę książkę. Polecam.

Świetnie mi się wkomponowała ta książka z moim urlopem. Takie książki zazwyczaj czytam, kiedy chcę się wprawić w wakacyjny nastrój. Takich książek szukam i takie mnie relaksują. Ciepła, rodzinna, pełna humoru, świetnie napisana powieść obyczajowa. Trochę bajkowa, trochę kojarzy mi się z Kopciuszkiem, szczególnie wątek Pani Wiesi, taki typowo kopciuszkowy, choć Kopciuszek dobiega już osiemdziesiątki. Ale czyż nie każdy ma prawo do szczęścia? Ona na pewno nie zasłużyła, a do tego jeszcze przysłużyła się do szczęścia pozostałych mieszkańców kamienicy przy Przytulnej 26.
To opowieść o przyjaźni, o silnych więziach rodzinnych, pełna optymizmu i nadziei. Lubię to :)

„Szczęście można uszyć z kawałków jak patchwork.”
Lekka powieść obyczajowa, świetnie napisana. Poszczególne obrazy, jak patchwork, tworzą wielką panoramę mieszkańców pewnej kamienicy na ul. Przytulnej – smutnych, tęskniących, samotnych. To chyba klątwa babci Pelagii? A potem magia zaczyna działać…
Każdy tęskni za swoją jedyną drugą połówką, pragnie miłości, pragnie kochać i być kochanym… Bohaterowie są w różnym wieku, od ośmiu do osiemdziesięciu+, ale wiek nie ma znaczenia, tęsknoty pozostają.
Powieść rewelacyjnie podziałała na mnie, przemęczoną pracą i deszczową aurą, była jak ciepły okład na bolące jestestwo, rozjaśniła mnie miłością, rozśmieszyła, przywróciła mi siły i chęć do życia. A panią Wiesię i jej niechęć do kłopotów mogłabym łyżkami jeść:) I popijać jej naleweczką malinową – „dla zdrowotności” oczywiście:) Jak to jest, że kobiety „trochę przejrzałe” (cytat z p. Wiesi, będącej raptem około 80-tki. Cóż to jest, kiedy duch jeszcze młody i pełen tęsknot) mają więcej ochoty do życia niż dużo młodsi ludzie?! Podziwiam i zazdroszczę:)
Kolejna powieść pani Witkiewicz, która dotknęła mnie i pozostawiła krzepiący ślad. Jej powieści psychiatrzy powinni wydawać na receptę chorym na smutek i depresję... I wiem dlaczego tego nie robią... bo stracili by pacjentów:)