Dziewczyna, która kochała Toma Gordona

Gdyby nie opisy gry, to byłoby więcej gwiazdek. Rozumiem, że musiały być, ale po co aż tyle...? Nie lubię tego. Poza tym książka super. Coś w stylu "Gry Geralda". Niby nic się nie dzieje, nie ma kto z kim gadać, a czyta się jednym tchem. Czułam się zabłądzona w lesie. Czułam się głodna, spragniona, zmęczona. No i na pewno jestem głupsza niż ta dziewięcioletnia dziewczynka ;-) I tylko nic nie rozumiem i nigdy nie zrozumiem z baseballa.

Kto się nigdy w lesie nie zgubił, ten nie jest w stanie wyobrazić sobie jakie to jest uczucie. Ja się w swoim życiu w lesie zgubiłam raz, w nieznanym sobie miejscu, w nocy... na własnym przyrzeczeniu harcerskim. Mieliśmy za zadanie dotrzeć samemu do miejsca docelowego, drogę wyznaczały małe lampiony. Wszystko byłoby dobrze gdyby nie fakt, że kolega przede mną postanowił zabrać sobie kilka tych lampionów do oświetlania trasy :P Jakoś udało mi się odnaleźć drogę, w końcu harcerką byłam, ale zanim to się udało, to się trochę strachu najadłam ;) A i tak to, co mi się przydarzyło, to nic w porównaniu z przygodami Trishy. Mnie przynajmniej ominęły takie atrakcje jak osy, głód i samotne nocowanie w środku nieznanego terenu. O przygodzie z końcówki książki nie wspominając.

Bardzo podobało mi się to, jak King opisywał przyrodę i las, przez który wędrowała główna bohaterka. Opisy były tak sugestywne, że moja wyobraźnia pracowała na wysokich obrotach. Mniej już podobały mi się wstawki dotyczące rozgrywek baseballowych, ale jakoś bardzo też mi nie przeszkadzały. Główna bohaterka, Trisha, mimo dość głupiego postępowania z początku książki, które stało się przyczyną wszystkich jej problemów, wzbudzała we mnie pozytywne uczucia i kibicowałam jej do samego końca opowieści.

Mam mały problem z klasyfikacją tej książki, jest mało horrorowa, raczej bardziej survivalowa. Trochę też za krótka jest ta opowieść, żeby dostać w mojej ocenie więcej niż siedem gwiazdek. Mimo to przeczy...

Książka dobra i napisana w stylu Kinga. Od początku jednak nie mogłam się w niej nastawić na nic paranormalnego, dla mnie to była realistyczna historia o dziewczynce, której wyobraźnia działała zbyt ambitnie, a co było efektem strachu i samotności. Historia sama w sobie pouczająca. Jak to mówią niektórzy: "Zawsze jest nadzieja" - tego właśnie uczy ta książka.

Przerażająca. Będzie przypominała mi się podczas każdej wędrówki po lesie. King opisał wszystko tak bardzo realistycznie, że momentami przechodziły mnie dreszcze. Faktycznie, bardzo szybko się ją czyta i nie powiem, że nie przyjemnie. Według mnie jest to książka godna polecenia.

Dobra książka mistrza z Maine. Powolna akcja, pełna przemysleń z perspektywy 9 latki. Jak zawsze musi być powiew metafizyki z wydaniu kingowskim. Że zbyt sprytna? No to przecież mała jankeska. No i widać miłość do baseballa. Jak dla mnie mocna 4.

Książka ta doskonale ukazała fakt, że nasza własna wyobraźnia może wpływać na rzeczywistość w ogromny sposób, zmieniać ją i jest to kwestia tzw ,,podejścia". Mi bardzo się podobała, miała w sobie pewien magnetyzm i tajemnicę.

Kidy ostatnio zgubiłam się w lesie, a powiem szczerze że było to kilka dni temu, to od razu na myśl przyszła mi ta książka. Naprawdę książki Kinga długo pozostają w pamięci i za to je lubię (:

King, wiadomo - oczekiwania duże. "Pokochała Toma Gordona" może nie sprostała im całkowicie, okazała się być zupełnie inna od pozostałych książek tego pisarza, ale warto ją przeczytać. King dobrze zbudował klaustrofobiczny klimat lasu - momentami czułam się, jakbym sama w nim była. Tytułowa miłośniczka Gordona momentami wykazywała się zadziwiającym, jak na swój wiek, rozsądkiem - to sprawiło, że książka straciła nieco ze swojego realizmu. Nie wiem jak inni, ale ja taka w wieku dziewięciu lat nie byłam - a już na pewno zareagowałabym inaczej, gdybym znalazła się na miejscu wcześniej wspomnianej bohaterki. Bez rewelacji i zachwytów, ale można przeczytać.

Książka, pomimo niedużej ilości stron, ciągnie się w nieskończoność. Przynajmniej w moim przypadku. Dziewczynka jest za dorosła jak na swój wiek, wie za dużo i moim zdaniem, jest to bardzo irytujące. Z tego co pamiętam, najciekawszym momentem z książki było ostatnie trzydzieści stron oraz sam początek, reszta niestety denna, nudna, mało straszna. Swoją drogą - zaskoczył mnie śledzący ją osobnik, strasznie mnie zaskoczył.

Nie ma tutaj duchów, jakiś nadprzyrodzonych sił itp. jak w większości powieści Kinga... ale czyta się bardzo dobrze... Przez cały czas 'kibicowałam' dziewczynce żeby udało się jej wydostać z lasu i cieszę się, że zakończenie było takie jakiego się spodziewałam...

Jak dla mnie akcja zbyt powolna, dużo opisów, za którymi nie przepadam. Bohaterka za młoda a decyzje jakie podejmuje za dorosłe. Zaintrygowała mnie tajemnicza istota, dzięki której doczytałam do końca. Przeciętny utwór, w twórczości Kinga.

Inna niż pozostałe pozostałe tego autora. Książki Kinga zawsze na mnie wpływają i jakoś tak bardziej je przeżywam, a ta mniej mnie wciągnęła. Potraktowałam ją jako taką leciutką książeczkę na jedno letnie popołudnie.

Jak na Kinga dość "lajtowa". Pochłonęłam ją w jeden dzień, troszkę się rozczarowałam. Ogólnie bardzo dobra, lecz nie genialna.