Mroczna wieża

"Chodź, chodź, chodź, śpiewała Mroczna Wieża tuż za horyzontem.
Chodź, chodź, chodź do mnie, rewolwerowcze ochoczy.
Chodź, chodź, Rolandzie, twa podróż się kończy".

Moja podróż z ka-tet również się zakończyła, łzy wzruszenia otarte, czas odłożyć sentymenty na bok.

Nie należę do czytelników uważających MW za opus magnum twórczości autora, przykro mi Stephen, może nie do końca zrozumiałam Twoje przesłanie, chociaż trzeba przyznać, że się nie cackałeś i rypnąłeś cykl z rozmachem.

Przez większą część ostatniego tomu miałam dziwne wrażenie, że jakoś jest za mało cukru w cukrze, że nie ma tego czegoś, kilka rzeczy odfajkowane po łebkach, no i ta trauma z wypadkiem samochodowym - trochę nuda. Nawet gdy Mroczna Wieża, tak wyczekiwana, pojawiła się na horyzoncie, nastąpiła wreszcie WIELKA KONFRONTACJA - byłam rozczarowana. Tyle czekania, tak mało fajerwerków. Wygumkowali dziada, no błagam.

A zaraz po tym następuje ZAKOŃCZENIE. Wielkimi literami, bo to zakończenie wbiło mnie w fotel. Wszystkie moje fochy nagle przestały mieć znaczenie, a ja daję 10/10 gwiazdek, bo to chyba będzie moje ulubione zakończenie, które wyszło spod pióra autora. Irytujące, żeby nie powiedzieć okrutne, ale prawdopodobnie najlepsze.

"Długich dni i przyjemnych nocy. Obyśmy spotkali się u kresu drogi, gdzie kończą się wszystkie światy".

Jeszcze kiedyś powędruję ścieżką do Mrocznej Wieży. Pewnie czeka mnie jeszcze wiele nowych rzeczy do odkrycia.

...

Uwielbiam cały cykl "Mroczna Wieża" Stephena Kinga. Brałem udział w wyprawie sir Rolanda od roku 2002 do roku 2007 (Edycja ze Swiata Książki). Cykl należy dla mnie do najlepszych osiągnięć prozy pisarza. I nieraz wrócą do świata "który poszedł do przodu"/

Soiler To prawda co napisał Maynard. W ostatnim tomie Mrocznej Wieży dzieje się więcej niż we wszystkich pozostałych razem wziętych, ale raczej nie narzekałbym na to. Szkoda, że tak żałośnie poległa większość drużyny Rolanda (poza Ejem, który zginął jak na rewolwerowca przystało). Odkąd się pojawił bez przerwy do pasji doprowadzał mnie motyw samego Kinga w tej sadze no i niestety nie dało się tego uniknąć i tutaj. Musiał się pojawić dając pretekst do sprowadzenia żałosnej śmierci na jednego z członków drużyny. Zakończenie było jednak całkiem niezłe. Co prawda mogłem sobie darować ostatnie strony, tak jak autor radził, no ale chyba każdy się skusił. Można było jednak uniknąć kilku nudnych epizodów jak "idą, rozbijają obóz, są ścigani przez Mordreda, idą, rozbijają obóz....". W nieskończoność. Moim zdaniem najlepsza część to Czarnoksiężnik i kryształ, ale ten tom i tak był lepszy niż się spodziewałem.

Jestem rozczarowany...Niestety, raczej marny finał żmudnej i czasochłonnej sagi. Spodziewałem się zupełnie innego obrotu akcji. Mamy tu raczej przewidywalne, schematyczne i typowe dla Kinga zawiązanie i zakończenie akcji. Poprzednie tomy podobały mi się (szczególnie "wilki" i "czarnoksiążnik.."), za nowatorstwo, zerwanie z utartym stylem narracji i chronologii. Niestety, tym tomem autor pomknął do przodu niczym Blaine Mono i akcją można by obdzielić dwa kolejne tomy. Niby fajnie ale za szybko. Poprzednie tomy miały akcji jak na lekarstwo a począwszy od "Ziem jałowych" akcja toczyła się tempem stuletniego żółwia Maturina. Tutaj mamy buch... N.Y, buch..Castle roi Russe, Buch..Empatię...buch Wieżę. Troszkę podejrzanie za łatwo wszystko poszło i tak jak u Sapkowskiego w finale Wiedźmina oraz w nieudanym zakończeniu "Matrixa" - mamy jedynego, martyrologicznego bohatera oraz utarty schemat koła czasu, Wężą Ouroborosa itp. Jak dla mnie King udowodnił, że jest wyrobnikiem. Duża 3+. Może kiedy przeczytam to jeszcze raz to zmienię zdanie. KA pokaże....

Nie przepadam na Kingiem, ale ta seria mu się udała. Warto było czekać latami na kolejne części ;) Chociaż jak dla mnie pierwsze 2-3 tomy były dobre, a późniejsze dużo gorsze. Na szczęście ostatnia część jest jedną z lepszych i w sumie seria usatysfakcjonowała mnie.