– Już zaraz…! Już za chwilę się pojawi…! – podekscytowana Odra wyciągała wszystkie swoje życiodajne ramiona w stronę Prawej Krainy. Niech użyźnią pola, lasy, łąki i inne zamieszkałe i niezamieszkałe przestrzenie. Niech cieszą oczy! Jej radość wylewała się z niej, a myślami była już tam, gdzie wschodzi Słońce…

Bug obudzony strzałą Burzy, wyczekiwał twarzy swojej ukochanej. Szukał jej w tysiącu kropel, które tworzyły jej obraz odbijający się w magicznym lustrze. Jego ustom wyrosły w kącikach skrzydełka i te skrzydełka od razu chciały latać, więc unosił te kąciki i cały był uśmiechem.

Burza, jak dobra wróżka, pojawiła się znikąd. Niebo zasłoniły ciemne Chmury. Ich ponure oblicze kłębiło się w różnych odmianach szarości. Jasne, strzeliste błyski światła uderzały z potężną siłą, szukając bezbronności, którą mogłyby przestraszyć. Wszystko, co żywe uciekało im z drogi, chowając się, ale to nie była gra w chowanego. Przestrzeń, zagospodarowana przez dwie Wody, pokryła się strachem. Lewa kraina była tak samo przestraszona jak Prawa. W tym strachu były sobie równe. Tylko Brzegi jednej i drugiej Wody ciągnęły do siebie jak magnes…Burza pomagała spotkać się kochankom, barwiąc Niebo wieloma kolorami, aby mogli się w nich przejrzeć i nabrać sił na kolejne, długie dni rozłąki.

Tęcza była ich Mostem i mimo, że ten miał początek i koniec, tylko na chwilę łączył otwartość Odry i zamkniętość Bugu. Dla Świata byli Władcami: Panią Odrą i Panem Bugiem, dwiema Wodami trzymającymi w nawiasach przestrzeń, która stała się ich sercem. Ich rozdarte Brzegi, wylewały co jakiś czas nadmiar kropel, chcących spleść swe ramiona w duchowym uścisku. Ale tylko Tęcza, podarowana im od czasu do czasu, była ich radością i nadzieją. Za każdym razem odnajdywali się w niej, obiecując sobie dozgonną miłość, której nie mogła zmącić żadna siła, nawet ta, gdzie silniejszy „pożerał” słabszego. Wierzyli, że ta miłość przetrwa do końca Świata. Będzie świecić jak Słońce, które wyczerpie się, ale to dopiero za jakiś czas, kiedy życie we Wszechświecie będzie już inaczej wyglądało i może nawet życiem nie będzie się nazywało…

Ona - córka Zachodu i On – syn Wschodu – oboje po Drugiej Stronie…

W tym Tęczowym uścisku zostawiali za sobą Historię, która prześcigała się z Faktami, przechylając szalę zwycięstwa to na Jedną to na Drugą Stronę. Raz Lewa Kraina otwierała się dla życia, by drugim razem zamknąć je za żelazną kurtyną. Innym razem Prawa Kraina stawała się drutem kolczastym… Jednak nie Historia była ich największym wrogiem. To Odpady z każdym rokiem odbierały im siłę, niszcząc Świat Zwierząt i Roślin. Zabijały ich śmiercią powolną…

Nie mogli wiedzieć, że za niedługi czas, zostaną z nich już tylko kamienne posągi z napisem: „Tu leży Pani Odra”, „Tu leży Pan Bug” – oboje zginęli tragicznie w katastrofie ekologicznej… a Świat, jaki próbowali ożywić swoimi Wodami, pokryją Kamienie o różnej wielkości, w zależności od popełnionych przewinień… I nie będzie już Nic. Nie będzie Nikogo.

Ale teraz najważniejsze jest Dziś. Ich miłosna schadzka, która pokonała setki kilometrów. Oddechy Odry i Bugu spotykały się potajemnie pod Ziemią, w krętym krwiobiegu dopływów, ale spotkanie twarzą w twarz, w Tęczowych barwach to dla nich wielki zapas nadziei i oddanej miłości.