List do brzozy

Moja kochana, dobra brzozo

udało się, zdjęliśmy z Ciebie kraty pnączy

łatwo nie było

opancerzyły Cię całą, doszły na sam czubek…

pamiętam dzień, kiedy Cię ujrzałam

ból przeszył moje serce

stałam przed tobą - Ty taka schowana…

ale to nie była gra w chowanego

ja w smutku - Ty ledwo żywa pod obcym ciężarem

trwałaś… taka niczyja, odgrodzona, zapomniana

przez śpiew drozda, uśmiech słońca, dobro ludzi

patrzyłam na Ciebie poraniona w środku,

ściągnęłaś mnie wzrokiem - wybrałaś mnie,

wiedziałaś, że pomogę Ci wydostać się z tej niewoli

a ja ratując Ciebie ratowałam siebie

ratowałam babcię z obozu

ratowałam ojca z wypadku

ratowałam świat…

moment, kiedy przytuliłam się do Ciebie

był dla mnie wyzwoleniem,

płaczem radości dziecka,

szlochem wiecznej tęsknoty

ujściem skrywanej złości.

Nawet nie wiesz, ile dajesz mi siły,

przywracasz wspomnienia o babci

dajesz pamięć o ojcu…

cały czas za nim tęsknię

gdy się do Ciebie przytulam, czuję, jakbym się z nim łączyła

metafizyka, magia - nie wiem, jak to nazwać

ale czuję przy Tobie jego obecność

On bardzo lubił brzozy - szczególnie jedną sobie upodobał

białą, krzywą mazurską brzozę

nie ma już tej brzozy, tak ja nie ma mojego ojca

oboje zostali „wyrwani” z tego świata, nagle…

i odnalazłam go w Tobie

dla mnie to znak.

W czasie, gdy zamknięto cmentarze

Ty byłaś dla mnie drogowskazem,

pomnikiem pamięci

zapaliłam znicz pod Twoim pniem

usiadłam i modliłam się

wspominałam chwile, dobre chwile z…żyjącymi umarłymi,

jak jest mi źle, przychodzę do Ciebie, aby się przytulić

bo przytulanie jest jak kochanie

nawet jak jest zimno i mróz, Ty stoisz i czekasz na mnie

przy Tobie czuję …siebie

czuję, że oddycham.

I nie pozwolę Cię wyciąć! Nikomu! Nigdy!

Dla mnie jesteś najpiękniejszych drzewem

dziękuję Ci moja biała brzozo, że jesteś

dziękuję Ci za życie…

a drozd uratowany zaśpiewał:

brzoza biała w polu stała

krzywa taka, poraniona

gałąź jedna jej zwisała…

tak, zmęczone jej ramiona

obok większe stały brzozy

takie smukłe, wręcz wyniosłe

brzoza biała posmutniała

podśmiewały się z niej siostry

z tego smutku się zwierzała

chłopakowi, z duszą piękną

przyjaciela w nim zyskała

z nim na wieczność się wybrała...