autor nieznany. (2005 r.)

Poświęcim

          Popołudnie przed.
          Jechał do Auschwitz. Intercity.
          Myślał. Czuł zbliżające się sprzedsześćdziesięcioletnie

wydarzenia.
         Milczał. Minutami cisz czcił ich pamięć.

         Średniowczesny wieczór.
         Był na miejscu.
         Przystanął. Nabożnie popatrzył na odrutowany obóz. Bo tak musi zrobić winny pokorę, wobec tego miejsca. Każdy.

         Minęło nazajutrz.
        Kupił część ich cierpienia za 10 złotych.
        Przekroczył bramę. Starał się chodzić obok drogi, obok żwiru i gleby, żeby nie podeptać pamięci.
        Słuchał historii zachowanej słowami przewodnika. O dobrze funkcjonującym przedsiębiorstwie, obniżaniu kosztów, nastawieniu na wytwarzanie.

       Przełom tygodnia.
       Patrzył na pasywną zadumę. Z trudem mijał grupy przychodzące z naprzeciwka. Czekał na swoją kolejkę do piwnic. Dopychał się do zakurzonych talizmanów. Oglądał fotografie dwudziestokilogramowych, dorosłych kobiet. I wtedy przypomniał sobie wyjście do kina w szkole średniej. Po kilkunastu latach ponownie zobaczył scenę usypywania stosu z zagazowanych. I jeszcze raz, bardzo wyraźnie słyszał komentarz, siedzącego rząd dalej i jedzącego kanapkę – schaboszczaki.

      Początek nowego.
      Przyjeżdżał transportami z każdej strony.
      Tłoczył się do kasy.
      Był Polakiem, zaglądającym z ciekawością do piętnastometrowego sedesu.
      Załatwiał interesy przez telefon komórkowy.
      Był Japończykiem, filmującym fragment drutów.
      Podziwiał piękne fotografie niesmutnych dzieci.
      Był parą, obściskującą się z uśmiechem.
      Dziwił się, dlaczego mineralna w sklepiku przy bramie jest taka droga.
      Był młodym Żydem, skaczącym po resztkach betonu.
      Zabierał z pokanadyjskich ruin, może dla zysku, stare łyżki i grzebienie.
      Był starym Żydem, sprzeciwiającym się rosnącej trawie.
      Patrzył na przechodzących, młodszych tych, którzy go kiedyś

tutaj zabijali.
      Był Beckhamem, kupującym album. I zastanawiał się, czy o Auschwitz słyszało więcej osób niż o nim.

      Był nastolatką, która zobaczyła Beckhama.
      Biegł. Piszczał. Spazmował. I miał prawdziwą ochotę udostępnić mu swój biust po to, żeby ten złożył na nim autograf.

      Koniec w środku i na powrót.
     Nie próbował już patrzeć tak jak przed pobytem. Nie myślał już, że tutaj jest inaczej.
      I nie wracał z innego świata, bo nigdy do niego nie przyjeżdżał.

AleBabka pisze (2022 r.)
do autora nieznanego.
…to nie ich wina…

w „Poświęcimiu” bez zmian
jabłko 8 złotych
woda 12
Marija robi selfie
uśmiecha się
…na tle szubienicy

wychodzę głodna
od początku życia…
szukam
suchego chleba…

a w mieście mówią
że nikt do nich nie zagląda
(czy to ich wina, że
środek Europy wypadł
akurat na nich)

zostaję, by pobyć
zajrzeć tu i tam
zetrzeć kurz
najeść się…
kelnerka
widzi moje myśli
widzi myśli mojej babci
z obozu
przynosi
suchy chleb…
czekadełko z okrasą

patrzę…
na moich butach kurz
w telefonie
trzydzieści tysięcy kroków
zrobionych
w trzy i pół godziny
tyle wystarczy, aby
poczuć w sobie…
przeszłość

a w baraku śmierci
młodzieńcza ręka
napisała współcześnie
L+S= WM
to mogła być
Lili i Stefan
…młodość uratowała ich
Wielką Miłość