Tęsknota za światem, który odchodzi a może już odszedł? Światem ludzi dyskretnych, dobrze wychowanych i mówiących półgłosem...

Julia Hartwig

Pożegnanie

Jak postarzały się obie panny Zakrzewskie

niezmiennie w czerni starannie obute i w czarnych pończoszkach

Majaczy drewniany ganek naszej lubelskiej kamienicy

Słońce upiększa brzydkie podwórko

Kiedy rano idę do gimnazjum młode dziewczęta śmieją się trzepiąc dywany

tak kijankami tłukły jeszcze niedawno płótno nad Bystrzycą

Ale niewiele zmienił się pan Józio

który przyjechał kiedyś do ojca z Hrubieszowa

i odtąd przez czterdzieści lat przynosił mu zawsze kwiaty na imieniny

Wielu ludzi nie widziałam od dzieciństwa i nie mogę ich rozpoznać

niektórzy znają moje losy i przyglądają mi się ciekawie

Za murem na cmentarzu prawosławnym leży moja matka

daleko od wszystkich których kochała

najdalej od tych których kochała najbardziej

Nosiła jeszcze wówczas suknie z białą ryszką

i włosy zaplecione w wianuszki na uszach

Dymiły w rękach cieniutkie świece

w niekończących się pieśniach powracało Hospodi pomiłuj

Cmentarz był miejscem częstych spotkań

Znajome mojej matki oczyszczały z liści i gałązek

solidne grobowce swoich mężów

potem chodziły na herbatę do popa

w tajemnicy przed moją babką

Nikt już nie żyje z grona tamtych ludzi

dyskretnych dobrze wychowanych i mówiących półgłosem

Źródło: Julia Hartwig, Czuwanie, Czytelnik 1978