Jeden z moich ulubionych wierszy noblisty.

Czesław Miłosz

Sroczość

Ten sam i nie ten sam szedłem przez las dębowy,

Dziwiąc się, że muza moja, Mnemozyne,

Nic nie ujęła mojemu zdziwieniu.

Skrzeczała sroka i mówiłem: sroczość,

Czymże jest sroczość? Do sroczego serca,

Do włochatego nozdrza nad dziobem i lotu,

Który odnawia się, kiedy obniża,

Nigdy nie sięgnę, a więc jej nie poznam.

Jeżeli jednak sroczość nie istnieje,

To nie istnieje i moja natura.

Kto by pomyślał, że tak, po stuleciach,

Wynajdę spór o uniwersalia.

Montgeron, 1958

Źródło: Czesław Miłosz: Poezje wybrane, Ossolineum, 2013