Utopce

Katarzyna Puzyńska znowu nie zawiodła. Świetny kryminał z elementami psychologii łączący przeszłość z teraźniejszością. Trochę zaskoczyło mnie oderwanie się od rzeczywistości komisarz Klementyny Kopp, która zawsze twardo stąpała po ziemi i była nieugięta w ściganiu przestępców. Do tego mnóstwo tropów, kandydatów na zabójców, którzy mieli motyw. A tymczasem jak to u Pani Katarzyny zakończenie jest nieprzewidywalne i absolutnie zaskakujące. Przeczytajcie sami. Polecam.

No! To rozumiem! Po mocno średnim 4 tomie "Z jednym wyjątkiem" Pani Puzyńska wraca z bardzo dobrym kryminałem obyczajowym. Jeżeli taki gatunek w ogóle można wyodrębnić - Katarzyna P. opanowała sztukę "lżejszego" kryminału.

Wielowątkowość - jest!
Swojskość małych miasteczek, niemalże przez pomyłkę tak nazywanych w stosunku do większej wsi - jest!
Niezwykle charakterne postacie - są!
Nie można się oderwać? - nie można!
Słowem - "Puzyńskość" powieści - jest!

Jest i Klementyna, wkurzające "babsko z humorami" teraz przynajmniej nabiera ludzkich barw i już wiemy dlaczego jest wkurzającym babskiem z humorami. Daniel - jest, jego losy choć bardziej obyczajowe niż kryminalne i coraz bardziej zawiłe - również przykuwają uwagę. Emilia, nie tak dawno nowy gracz na obyczajowej arenie Lipowa - postać się rozwija, i co nie do końca mi się podoba, ale trochę wsadza kij w dobrze już nam znane mrowisko. Niestety postać Weroniki jest nadal ozdobnikiem, ale liczymy na jej lepsze wystąpienia w następnych tomach lipowskich. Co z pozostałymi? Mam nadzieję, że wrócą.

Kryminalnie -> dużo lepiej niż w "czwórce", intryga ciekawie sklejona, choć miałem wrażenie ,w pewnym momencie książki, lekkiej zmiany wersji wydarzeń, którą zaplanowała Autorka. I jestem szalenie ciekawy - czy w końcu był (a!) ten pseudo-wampir czy nie? Bo i zabójcą jak zwykle okazał się ktoś totalnie inny.

Czytało się dobrze, żyło się z postaciami dobrze. Widać też, że wiedźmińskie...

Po dłuższej przerwie wróciłam do Lipowa. A właściwie do sąsiednich Utopców. Wszystko, czego się spodziewałam, było na swoim miejscu. Znajomi bohaterowie, sielskość polskiej prowincji, a przede wszystkim kryminalne rozgrywki. A do tego pojawił się wampir... Bardzo krwiożerczy — od razu dwie ofiary i to niekoniecznie jedyne...
Sympatyczna powieść, czyta się szybko i z zainteresowaniem. Co prawda trochę drażni nagromadzenie podejrzanych (każdy z motywem!), przejaskrawienie zbiorowej wiary w siły nadprzyrodzone, a także niewiarygodne szaleństwo mojej ulubionej powieściowej twardzielki; jednak interesująca intryga i niepowtarzalny klimat wynagradzają wszystko. Także braki logiczne i... artystyczne.
Czytałam z przyjemnością. Polecam.

Następny rewelacyjny kryminał z Lipowa, polskiego Midsomer. Trup ściele się, stary i jeszcze starszy… nawet… wampir?! Nasza znajoma ekipa stara się rozwiązać sprawę tajemniczego zniknięcia sprzed 30 lat. To ważne, od tego zależą losy posterunku w Lipowie.
Nowe trupy stanowią sygnał, że gdzieś padło właściwe pytanie i policja jest na tropie… Żeby był tylko jeden… Praktycznie większość zainteresowanych miała motyw i sposobność, do końca nie odkryłam sprawcy:) Brawo dla p. Puzyńskiej.
Akcja spójna i wciągająca, pogmatwana. Postać Czesławy powalająca, ksiądz mnie rozbawił. Chwilami klimat w Utopcach, pełen zabobonów i synów Leszego, przypominał Konopielkę. Szczerze polecam.

Kryminał może być zachwycający lub nudny. Ten jest akurat pomiędzy. Czytam już trzecią pozycję autorki i w dalszym ciągu chce więcej. Fabuła jest rozbudowana, bohaterowie czasami wnerwiający, tym razem Kopp przekracza granice, trochę przebarwiona jak dla mnie. Zaczytuje się ostatnio w polskiej literaturze, więc pałam do niej ogromną chęcią. Styl pisarki mi odpowiada, retrospekcje, przeskoki w winnych, z perspektywy przeczytania, można się domyślić co i jak, ale cała przyjemność w czytaniu jest i to najważniejsze - lekko, przyjemnie i dla rozrywki.

Tym razem zdecydowanie lepiej niż w poprzednim tomie. Coraz bardziej książki Puzyńskiej napawają mnie strachem - bo wyłania się z nich dość przerażający obraz ludzi.
Tu mamy zbrodnię popełnioną 30 lat temu, dochodzenie raczej prywatne, niż oficjalne, oraz bardzo ciekawy zabieg - przenosimy się w czasie do chwil bezpośrednio poprzedzających tragiczne wydarzenia, oraz uczestniczymy w bieżącym śledztwie.
W tych retrospektywnych fragmentach dowiadujemy się bardzo wiele o Utopcach i ich mieszkańcach, tak wiele, że mnie to przeraża. Są okropni, wszyscy.
Mam jednak wrażenie, że autorka nie ustrzegła się błędu, nie mówię o drobiazgach, jak krypta potomków zamiast przodków, ale o fakcie, że w czasie przesłuchania w wozie cyrkowym żadne z policjantów nie mówi o kłótni Wojtka z jakąś kobietą, natomiast Solo wyraźnie nawiązuje do tego faktu.
Czy autorka nie napisała, co mówili policjanci? Czy gdzieś po drodze coś umknęło?. Mimo tego mankamentu, uważam tę książkę za zdecydowanie udaną.

Mała wioska ukryta gdzieś pośrodku lasu skrywa wielką tajemnicę. Dwadzieścia lat temu w niewyjaśnionych okolicznościach znikają dwie osoby. Pozostały po nich tylko zakrwawione ubrania i dziwny ślad na progu przypisywany wampirowi. Po latach śledczy z lipowskiego posterunku próbują na nowo przyjrzeć się sprawie i wyjaśnić co dokładnie wydarzyło się w sierpniu 1984 roku. Nie wiedzą jeszcze jak mocno ta sprawa wpłynie na nich samych. ,,Utopce" Katarzyny Puzyńskiej zachwyciły mnie swoim mrocznym, ciężkim klimatem. Listopadowe długie i ciemne wieczory, gęsty las, odosobnione miejsca i niewyjaśnione zniknięcia sprawiają, że wręcz namacalne staje się to co otacza policjantów. Zdrowy rozsądek mówi, że trzeba rozwiązania sprawy szukać w szarej rzeczywistości i sprawca powinien być człowiekiem ale niezwykła aura zaprzecza zdrowemu rozsądkowi. Wszystkim udziela się zabobonna wiara mieszkańców Utopców. Wydaje się, że wszystko może się zdarzyć. Jednak to tylko gra pozorów i cieni. Wystarczy wejść głębiej w zamkniętą społeczność by zrozumieć, że każdy skrywa swoje własne ,,trupy" w szafie a obecność węszących policjantów jest im bardzo nie na rękę. ,,Utopce" to kawał świetnej literatury kryminalnej. Cały czas trzymają czytelnika w napięciu, stopniowo budują klimat i potęgują napięcie. Z niecierpliwością przewraca się kartki snując co rusz nowe domysły. Umiejętnie podsuwana ślepe tropy, kolejne zwroty akcji sprawiają, że zakończenie jest zaskoczeniem i to całkiem satysfakcjonującym. Dużym a...

Bardzo mi się podobała ta część. Troszkę się jej obawiałam, ale okazało się, że całkiem niepotrzebnie. Pochłonęłam w jeden dzień, tak mnie wciągnęła.