Lśnienie

"Lśnienie" Stephena Kinga, nie jest pierwszą powieścią, jaką czytałam tego autora. Widziałam wiele dobrych recenzji, a zważywszy na to, że już poznałam los Dana, zabrałam się za nadrabianie zaległości.

Wcześniej nieświadoma, że "Doktor sen" to kontynuacja znanego "Lśnienia", spowodowała, że znany mi był los chłopca wykreowanego w pierwszym tomie.
Zawiodłam się czytając "Lśnienie". King równie świetnie pisał na początku swojej kariery co później, jednak zdecydowanie to "Doktor sen" podbił moje serce. 

Historia opuszczonego hotelu była bardzo ciekawa. Jednak, co do pomysłowości Kinga nigdy nie miałam wątpliwości. Zdawałam sobie również sprawę z męczącego związku rodziców Dana. W końcu już wcześniej wiedziałam, że Jack Torrance będzie uzależniony od alkoholu. Myślałam, że obudzi we mnie ta postać wstręt, jednak tylko odczuwałam litość i złość. Było mi naprawdę żal Wendy, w końcu kiedyś stanowili całkiem udaną parę. 

Nie zmienia to jednak faktu, że pomimo mojej obudzonej wyobraźni po twórcy "Lśnienia" spodziewałam się więcej. Męczyłam się niemiłosiernie, przez większą część historii, miałam ochotę wydrapać oczy Jackowi. A masz! Za to, że jesteś takim debilem! Nie potrafiłam go zrozumieć; przecież miał wszystko! A był na tyle słaby, że pozwolił zawładnąć się demonom. 

Książka jednak jako całość jest całkiem niezła. Ten, kto chce przeczytać "Doktor sen", to koniecznie najpierw musi zapoznać się z "Lśnieniem".

 Czytane X lat temu. Nie jestem fanem twórczości Stephena Kinga, co więcej - nie potrafię czytać jego książek regularnie, bo się powtarza. Motyw choroby alkoholowej zbyt często widnieje na pierwszym planie, a religijne dewoty wyskakują, jak filip z konopi. Filmy na podstawie powieści Kinga są z reguły złe lub bardzo złe. Ranią oczy, duszę i zabijają piękno scenariuszowej oraz operatorskiej inscenizacji. Wyjątkiem pozostaje ,,Lśnienie'', które ucieka od liniowości, taniochy gatunkowej czy dosadnej grozy, gdzie, zamiast ostrych narzędzi prym wiedzie wąż ogrodowy czy żywopłot (rzeczy mniej straszne, ale mocniej działające na wyobraźnię, są mniej efektowne, za to mają większy wskaźnik twórczy). Nie jest to horror współczesny, który próbuje nabawić czytelnika choroby wieńcowej w kanciasty sposób - prawdę powiedziawszy ,,Lśnienie'' nigdy nie powinno dostać łatki ,,straszaka'', gdyż na wierzch wychodzi dramat psychologiczny z domieszką przerażającej scenerii oraz degradacji umysłowej, gdzie demony rodzą się w ośrodku ludzkiej głowy - nie na zewnątrz czy z przyczyn naturalnych.

,,Lśnienie'' jest historią jednego człowieka z dezorganizacją społeczną i dekonstrukcją osobowości. O człowieku uzależnionym od trunków wysokoprocentowych, poddającego się władzy ,,ożywającego'' hotelu, gdzie duchy przemawiają ludzkim głosem, a nawet zachęcają do morderstwa w czynie zbiorowego urojenia. Opowieść, w której nie ma miejsca na wyolbrzymioną karykaturę. King wielokrotnie korzystał z w...

„Od obcego można uciec. Nie można uciec od samego siebie”.

Ponoć "Lśnienie" to pozycja, która przyniosła autorowi największy rozgłos i to nie bez powodu. Niby to horror ale nie w dosłownym tego słowa znaczeniu, bowiem to co tutaj straszy to nie duchy, mary i upiory ale własne słabości od których nie sposób uciec.
Czuć tutaj grozę i stopniowo narastające napięcie jednak w mojej ocenie najbardziej godna uwagi jest tutaj cała ta otoczka psychologiczna na którą składają się problemy z alkoholizmem Jacka, próba interpretacji świata dorosłych oczami dziecka oraz mistrzowskie przedstawienie klimatu obłędu, klaustrofobii i paranoi. Świetną taktyką jest również równolegle ukazanie myśli bohaterów, które ujęte w nawiasach potrafią też nieźle namieszać w głowie.

Pozycja obowiązkowa na fanów Kinga.
Robi wrażenie i skłania do przemyśleń nad ciemną stroną psychiki człowieka.

Nie jest to moja literatura.
Czegoś mi w niej brakuje, nie wiem, czego?
Jest to druga książka Kinga przeczytana. Sięgnęłam po „Lśnienie”, gdyż byłam zachwycona filmem. Dobrze opowiedziana historia, która ma nas zastraszyć. Narastający obłęd w książce nie przekonał mnie.
Ciekawe, że w obłęd wpadali tylko mężczyźni. Kobiety jakoś lepiej radziły sobie w tym środowisku.
Może kiedyś do Kinga wrócę.
Taki hotel, to ciekawa fucha przy dobrej pensji i dobrze zaopatrzonej bibliotece .