Cymanowski Młyn

Nie dajcie się nabrać (jak ja się nabrałam) na to ,,mistrzowskie połączenie thrillera i powieści obyczajowej.''
Nie znajdziecie w ,,Cymanowskim młynie'' ani grama grozy. Nie przebiegnie Wam dreszcz po kręgosłupie.
Dostaniecie za to powieść obyczajową. W dodatku o niespecjalnej fabule i z wyjątkowo irytującą i niedojrzałą emocjonalnie główną bohaterką.

Kolejny eksperyment literacki, jakim jest połączenie kilku gatunków prozy przyjęłam z pewnym sceptycyzmem. „Pióro” Magdaleny Witkiewicz już znam i nie ukrywam, że zaliczam jej książki do jednych z moich ulubionych, ale z jej współautorem nie miałam jeszcze do czynienia i moja ciekawość, co do gatunku, z jakiego znany jest Stefan Darda, została nagrodzona.

Powieść napisana została dość nietypowo, ponieważ narracja w części rozdziałów jest w osobie pierwszej a w innych w osobie trzeciej. I tak też jest z fabułą, część fabuły to typowa powieść obyczajowa z nutką psychologii i romansu, a część to typowy thriller z mocnym wątkiem kryminalnym.

Książka przyciąga od pierwszych stron, od samego początku czuję się ten specyficzny klimat grozy i tajemnicy, co powoduje, że nie można się oderwać od stron tej lektury. I chociaż kilka razy czułam wręcz irytację na myśl o zachowaniu się głównych bohaterów, to fabuła okazała się jak magnes i brnęłam w nią nawet mimo pewnego rodzaju lęku.

(…) Otworzyłam je po chwili, mając wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Zobaczyłam wpatrzone we mnie szklane oczy wypchanego jelenia. Wzdrygnęłam się. Jakoś wcześniej nie zauważyłam, że na ścianach wisiało kilka takich okazów. Poczułam się nieswojo. Blask ognia z kominka rzucał cienie na ściany, przez co wydawało mi się, że zwierzętom błyszczą się oczy, jakby były żywe. (…)

Muszę przyznać, że autorzy poruszają w swojej powieści kilka ważnych tematów, od problemów małżeńskich, ...

Dawno temu,w ciemnym lesie,gdzieś na Kaszubach stał stary dom zwany Cymanowskim Młynem.W okolicy tego dworu krążyło wiele legend o pojawiającej się tam kobiecie a nieopodal znajdowały się bagienne topieliska,które swoimi tajemnicami przyciągały jak magnes i wciągały w swoją otchłań. .
.
”Czasem los wie lepiej od nas,co jest nam potrzebne w zyciu i kieruje nasze kroki,gdzie możemy to dostać.”
.
Monika i Maciej Kaczmarczykowie to małżeństwo z wieloletnim stażem.Oboje są przepracowani,zmęczeni monotonią dnia codziennego a do tego ich związek przeżywa prawdziwy kryzys.Pewnego wrześniowego popołudnia kobieta znajduje w skrzynce na listy kopertę z vocherem. Okazuje się,że obejmuje on 2-tygodniowy pobyt dla ich dwojga w urokliwej okolicy w samym sercu Kaszub.Małżeństwo uznaje to za znak i wyruszają w podróż,aby naprawić swoje relacje i odbudować to co ważne dla ich związku. .
.
Po dotarciu do Cymanowskiego Młyna okazuje się,że są oni jedynymi gośćmi a miejsce,do którego przybyli jest bardzo specyficzne.Monika i Maciej postawiają jednak cieszyć się tą piękna chwilą tylko we dwoje.Niestety ich sielanka nie twa długo.Mężczyzna otrzymuje pilny telefon i musi wracać do pracy.Monika jest wciekła i czuje się bardzo zraniona.Jej towarzystwa zaczyna dotrzymywać syn właściciela,Łukasz. Pewnego wieczoru,przy kolacji postanawiają wywołać duchy przeszłości.Po tej nocy coś się jednak zmienia.Z każdym dniem chłopka coraz bardziej zaczyna przypominać Monice dawną miłość.Jaki...

Po lekturze "Pudełka z marzeniami" i cyklu Wyręby oraz "Zabij mnie, tato" uznałam, że nie mogę przejść obojętnie obok tego pisarskiego duetu. Byłam bardzo ciekawa, jak wypadnie wspólna powieść specjalistki od dobrych zakończeń i mistrza grozy. Co wynikło z tego niecodziennego połączenia? Z pewnością nie do końca to, czego się spodziewałam. Atmosfera wywołująca gęsią skórkę i dreszcze, którą pamiętałam z Wyrębów, została mocno polukrowana, prawdopodobnie za sprawą pióra Magdaleny Witkiewicz. Nie jestem pewna, czy o to chodziło w tej literackiej unii...

Monika i Maciej przechodzą poważny kryzys. Ich małżeństwo wisi na włosku i wcale nie zanosi się na to, by miał się wydarzyć jakiś cud, ratujący sytuację. Pewnego dnia znajdują w skrzynce na listy voucher na darmowy pobyt w nieznanym im pensjonacie na Kaszubach. Nie mają pojęcia, kto sprezentował im ten wyjazd, ale postanawiają się tam wybrać, by podjąć próbę ratowania związku. Na miejscu czeka na nich właściciel, pan Jerzy Zawiślak, a także całe połacie odludnych przestrzeni. Widoki jak z bajki, zerowy zasięg telefonu, brak Internetu, cisza, spokój i... bagna, na których podobno straszy niejaka Helenka. Wkrótce do pensjonatu wraca z podróży syn właściciela, Łukasz. Przystojny i sporo młodszy od małżonków mężczyzna zajmuje się w agroturystyce końmi. I nie tylko nimi.

Mijają zaledwie trzy dni, kiedy okazuje się, że Maciej musi niespodziewanie wrócić do Warszawy, by pomóc w czymś wspólnikowi. Monika jest wściekł...

Bardzo byłam ciekawa co wyjdzie z połączenia dwojga tak różnych autorów. Darda i Witkiewicz, hmmm... musiałam sprawdzić. Zaznaczyć trzeba, że nie jestem wielbicielką ani znawczynią horrorów więc moja opinia będzie bardzo subiektywna i proszę się nią nie sugerować przy wyborze lektury. Jak wiemy, każdy lubi coś innego.
Mnie ta książka zupełnie nie porwała, choć przyznam, że czytało się szybko i bez niesmaku. Jednakże, to zdecydowanie nie moja bajka. Strona obyczajowa (od razu widać przez kogo pisana) taka sobie, przewidywalna i bardzo w stylu Pani Witkiewicz (kilka jej książek też wcześniej przeczytałam). Druga warstwa - horror - cóż, dreszczy strachu nie było, emocji żadnych. Z tego typu literatury ja już chyba wyrosłam, wrażenia na mnie nie robi żadnego.
Tak więc to nie moja cup of tea ale innym czytelnikom może się podobać.

Dobra powieść obyczajowa połączona z powieścią grozy, chociaż w pierwszej części tej grozy było niewiele. Cieszę się, że nie porzuciłam książki, bowiem druga część powieści rzeczywiście była wciągająca, niepokojąca i chwilami straszna. Niestety była też dosyć przewidywalna. Ale, znowu, zakończenia nie przewidziałam:)
Powieść niezła, ale dość nierówna, chwilami niemrawa, i trochę zbyt mało grozy, jak na powieść z tego gatunku. Część obyczajowa też mało przekonująca i przewidywalna. Przeczytałam i stwierdzam, że oczekiwałam czegoś więcej:)

Po "Cymanowski młyn" sięgnęłam ze względu na autorów. Książki Dardy jak i Witkiewicz bardzo lubię, wiec samo przez się obstawiałam, że ich wspólna praca może dać świetny efekt. Niestety nie, przynajmniej w moim odczuciu. Czytając historię Zawiślaków - właścicieli pensjonatu na Kaszubach oraz Kaczmarków - małżeństwa przechodzącego kryzys, czułam się jak na kolejce górskiej, raz na górze, raz na dole.

Do gustu przypadły mi rozdziały z narracją seniora Zawiślaka. Te fragmenty były tajemnicze, klimatyczne i niepokojące. Sporo się w nich działo i co rusz pojawiały się w nich ciekawe fabularne zaskoczenia. Za to w ogóle nie miałam serca dla Moniki Kaczmarek. Kobieta żyła tylko wspomnieniami, a najlepiej wychodziło jej lamentowanie nad swoim losem. Nie potrafiłam się z nią identyfikować, ani jej współczuć, może to i dobrze, ale pal licho to. Fragmenty z jej udziałem były nużące, ponieważ niewiele się w nich działo. Miałam wrażenie, że dni Moniki w pensjonacie to pętla czasowa. Rytm jej dnia stanowiły gdybania "co by było gdyby", późne pobudki, palenie w kominku, picie kawy, jedzenie, i picie wina, dużych ilości wina. Zresztą nie raz pojawia się tekst, że wino jest dobre na wszystko... może i tak. Rozumiem, że samotnia na Kaszubach nie dostarcza wielu atrakcji, w sumie sama chętnie udałabym się na taki nieśpieszny urlop w środku lasu, tak żeby zaszyć się w cichym pensjonacie z książką i żeby mi nikt nie zawracał głowy, ale co innego taki przeżyć, a co innego o takim czytać. ...

Wciągająca książka, lekko mroczna, nieprawdopodobna... Niesamowity klimat.