Koniec warty

Wielkieś mi uczynił pustki w nastroju moim, mój drogi Stefanie, tą powieścią swoją! Poważnie! Pełno słów, a jakoby nic nie napisane:Jedną maluczką książką tak wiele ubyło.
Jak można tak kiepsko zamknąć tak udaną serię? Czy trzeba było wracać do Brady'ego Hartsfielda? Do jakiejś wydumanej parapsychologii? Tak dobrze żarło przez dwa tomy, żeby spektakularnie zdechnąć w trzecim. Smutek wielki. 5/10.

Cat goes fishing, wersja zabójcza.

Brady Hartsfield, zabójca z mercedesa, przeżył i nadal planuje, jak zabić najwięcej osób. Jego stan po tym jak zdzieliła go w łeb Holly Gibney, oględnie mówiąc nie jest najlepszy. A może nie jest tak źle, jak się wszystkim wydaje? Jeżeli Brady odzyska świadomość – stanie przed sądem, więc udawanie katatonii jest mu na rękę. Gdyby tylko mógł wpływać na innych, samemu nie zdradzając przy tym żadnej aktywności, ale to niemożliwe, prawda? Tak samo nieprawdopodobne jak to, że w pobliżu Brady'ego dzieją się dziwne rzeczy, odkręca się woda w kranie lub podnoszą się żaluzje w oknie. A jednak takie sytuacje mają miejsce, a personel Kliniki Traumatycznych Uszkodzeń Mózgu zaczyna szeptać między sobą, że z Bradym coś jest bardzo nie tak...

Ostateczna rozgrywka i koniec warty. Szkoda trochę, że to już ostatnia część, ale przynajmniej tym razem nie mogę narzekać na zakończenie, bo jak dla mnie jest w sam raz.

Zwykły kryminał z niezwykłymi elementami nadprzyrodzonymi. Stary dobry King.

Zakończyłam dzisiaj słuchanie ostatniej części Pana Mercedesa i aż mi się smutno zrobiło. Zżyłam się z tą nietypową grupą dochodzeniową i chciałabym, żeby to nie był koniec. Dwie pierwsze części podobały mi się bardziej, bo były pozbawione wątków nadprzyrodzonych, a w ostatniej części King trochę urozmaicił akcję elementami paranormalnymi i jak dla mnie było to zupełnie niepotrzebne. Nie zraziłam się jednak, bo chciałam dotrzymać towarzystwa głównym bohaterom (których nie da się nie lubić) i sprawdzić co się stanie z najczarniejszym z charakterów. Nie sądziłam, że King (którego kojarzę z powieściami grozy) będzie w stanie trzymać mnie przy audiobooku z takim zainteresowaniem przez ponad 30 godzin, ale mu się udało. Akcja powieści nie jest spektakularna, ale język i bohaterowie są tak ‘soczyści’, że trudno się od tego oderwać.

Cała trylogię czytał Jan Peszek i należy mu się za to najwyższa ocena.

''Koniec warty'' to również koniec trylogii w której główną rolę odegrał emerytowany detektyw Bill Hodges, jego współpracownica a moja ulubienica, Holly Gibney oraz oczywiście Brady Hartsfield ''sprafca'' masakry pod City Center od której wszystko się tak naprawdę zaczęło.

Ta część rozwiązuje wszystkie zawiłości i niepewności i odpowiada na wszystkie pytania , które mogły się czytelnikom zalęgnąć przy czytaniu pierwszych dwóch części. W moim odczucia ta część jest ciut słabsza, ale niewiele, słabsza o jedną gwiazdkę. Dużo w niej przypomnień z poprzednich dwóch tomów, co dla mnie było trochę nużące, bo pamiętałam o tym wszystkim.

Ale jednocześnie zdaję sobie sprawę że ten zabieg umożliwił czytelnikom , którzy nie czytali wcześniejszych tomów, połapać się w całej sytuacji. Gdybym to ja ich nie czytała, takie wspomnienie skąd co się wzięło i kto jest kim, na pewno by mi pomogło.

Podobało mi się też zakończenie, to co King 'zrobił' z Hodgesem, że w przypadku jego postaci pokazał realność, a nie cud. Nie mogę napisać jaśniej, by nie zdradzić fabuły :). Połączenie przez autora technologicznych nowinek w postaci Zappitów z nadprzyrodzonymi zdolnościami uzyskanymi przy ich pomocy przez Hartsfielda też uważam za udane.

Tym bardziej że za tym trochę dziwnym, i trochę magicznym klimatem i tematem, skrywa się jak najbardziej poważny temat dotyczący samobójstw wśród nastolatków. Proceder który według danych jakie pisarz przytacza na koniec książki,...

Trzecia i ostatnia część trylogii wciągnęła mnie najbardziej. Tocząca się tutaj akcja jest pełna napięć i pędzi jak błyskawica. Sporo w niej elementów paranormalnych oraz bezwzględności piekielnie inteligentnego psychopaty. Końcówka średnio mnie usatysfakcjonowała, ale spodziewałam się tego i bynajmniej nie byłam nią zaskoczona. Wartość ostatniego tomu podbija podany na końcu lektury telefon zaufania dla potencjalnych samobójców, także można pokusić się o twierdzenie, że to książka z ważnym przesłaniem dla osób ze skłonnościami samobójczymi.

Najsłabsza książka z trylogii.