Pan Mercedes

Sfrustrowany komputerowiec socjopata grający w GTA i Call of Duty, naprawdę panie King, bardziej wyćmuranej kliszy pan nie miał? A poza tym Pan Mercedes to świetny kryminał, z dodatkiem thrillera w stylu Harrisa (Milczenie owiec, Czerwony smok) i klasycznego kingowego budowania postaci - jestem zachwycony. Król bez duszków, wampirów i klaunów jak (prawie) zawsze broni się znakomicie.

Królewski thriller. Tym razem mordujące auto ma kierowcę!

I to nie byle jakiego. Pan Mercedes to obrzydliwy świr, który postanowił zrealizować swoją chorą fantazję, rozjeżdżając ludzi czekających w kolejce, żeby wejść na targi pracy. Jego plan wypalił, i to w najwyższym stopniu, po masakrze bez problemu udało mu się uciec, a policja nie wpadła na jego trop. Tylko co dalej? Zdegenerowane szare komórki podpowiadają mu kolejny pomysł – a może podrażnić emerytowanego detektywa, który prowadził jego śledztwo? Może się zabawimy, det. em. Hodges? Tylko, że były glina to nie sarna oślepiona światłami, to drapieżnik. Uważaj, chory palancie, role mogą się odwrócić.

[tu powinno znaleźć się wyznanie mojej miłości do Stephena Kinga, ale zajęłoby za dużo miejsca]

Wiem, że pomysł na fabułę jest zwyczajny, ale za to sposób w jaki opowiedziano tę historię – czuć rękę Mistrza. Pomysł na wykorzystanie trutki na szczury przyprawił mnie o dreszcze, serio. Już dawno nie czułam niczego podobnego czytając tego typu książki, jednak trzeba mieć talent do wymyślania takich detali. Świetnie się bawiłam, dzięki Stephen!

Do tej pory Stephen King kojarzył mi się przede wszystkim z horrorami, które ciężko mi się czytało i za którymi ogólnie nie przepadam. Tymczasem w moje ręce trafił kryminał tegoż autora i tu pozytywne zaskoczenie. Czytało mi się całkiem dobrze i sama fabuła nie była zła. Wolę gdy śledztwa prowadzą zawodowi śledczy mający do swojej dyspozycji ludzi, sprzęty i wszelkiej maści laboratoria niż emerytowany policjant, który takich możliwości nie ma ale to autor kreuje intrygę a nie ja. Pomoc nastolatka i chorej czterdziestolatki według mnie trochę przerysowana ale w czytaniu to nie przeszkadzało. Zaskoczyło mnie zakończenie, w które jako była pielęgniarka nie bardzo mogę uwierzyć. Ale zapewnia to kontynuacje. Posiadam już w domu kolejną część cyklu więc niebawem zapewne po nią sięgnę.

Mój pierwszy King. Wiem, że nietypowy bo to nie horror, tylko thriller, ale może wezmę się też za horrory, tylko trudno znaleźć takie, których nie oglądałam.

„Pan Mercedes” to nieźle napisany thriller. Sympatyczny główny bohater, od razu go polubiłam. W ogóle portrety psychologiczne postaci, to mocna strona książki. Akcja dość wartka, ale schematyczna. Solidna robota, ale bez zachwytu.

Świetnie napisana powieść rozrywkowa. Taki autor jak King może sobie pozwolić na stereotypowe portrety i przewidywalną akcję, a "efekt końcowy" i tak będzie wysoko satysfakcjonujący.
Tym razem mistrz horroru porzucając wątki nadprzyrodzone, rysuje obraz zła, którego uosobieniem jest zwykły człowiek. Wyraźną kreską tworzy obraz psychopaty, straszy czytelnika szaleństwem, wolą zadawania cierpienia. Złamana moralność Kingowego szaleńca potwierdza tezę, że dziecięce traumy i frustracje zdeterminują dorosłe życie, a wpojone okrucieństwo i brak empatii okaże się kluczową motywacją.
Zapewne trudno znaleźć niesztampowy sposób na sportretowanie zabójcy-psychopaty, uniknąć szablonowego rysu w opisach — szokujących patologią — relacji i poczynań. King zrobił to na swój sposób, aczkolwiek chętnie adaptując gatunkowe wzorce. Na samym początku przedstawił czytelnikowi Bradego Hartsfielda, pozwolił poznać jego chorą psychikę, surrealistyczne motywacje i pragnienia, wsłuchać się w urojone, subiektywne poczucie sprawiedliwości społecznej. Do walki z nim oddelegował emerytowanego policjanta Billa Hodgesa, któremu postawił karkołomne zadanie: zrozumieć szaleńca i przeciwdziałać planowanej rzezi.

Ogólny pomysł i lekkie jak zwykle pióro to te lepsze strony powieści. Całość przegrywa jednak ze sztampowymi postaciami i przewidywalnością. Historia okazała się dość wciągająca, aczkolwiek przejrzysta, spokojnie opowiedziana (końcówka brawurowa), z jasnym podziałem na dobrych i zł...

Lubimy czytać o psychopatach, przy nich jesteśmy tacy normalni i dobrzy. Chociaż nigdy nie wiadomo, czy pan sprzedający warzywa nie jest psychopatycznym mordercą?
Całkiem porządnie skonstruowany kryminał. Co prawda Bill Hodges , emerytowany glina jest bardzo stereotypową postacią. W ilu już kryminałach występuje ten sam typ gliny? Ciekawe są postacie pomagające Bilowi. Rzadziej się zdarza, żeby po stronie „dobra” stanęła też postać niezrównoważona psychicznie. Po latach, gdy zbrodnia Brade’ego ulega zapomnieniu, pragnie wrócić i z hukiem przypomnieć o sobie. Wybiera do tego detektywa Billa, który kiedyś pracował nad jego dziełem. Akcja prowadzona jest dwutorowo. Wiemy kto jest „dobry”, a kto „zły” i obserwujemy pewien rodzaj gry psychologicznej i zabawy w kotka i myszkę. Czy zdążą odkryć kim jest osławiony Pan Mercedes i powstrzymać go zanim znów zrealizuje swój plan?
Nie jest to arcydzieło, ale w wykonaniu Jana Peszka na audiobooku przyjemnie się słuchało i z zaciekawieniem śledziłam akcję. Z chęcią się dowiem jak dalej potoczą się losy bohaterów., jeżeli znajdę audiobooka. Na tyle mnie nie zafascynowała, aby czytać 576 stron, jak ktoś napisał.

na tą ksiązkę trafiłam przez przypadek. I nawet był to audiobook.... i poszłam zamroczona. wspaniała powieść, gdzie jedna akcja zazębia się z następną tworząc ciąg, od którego trudno się oderwać. za każdym razem zostajesz z takim niedosytem, że musisz czytać do końca. A to seria 3 tomów. każdy na wysokim poziomie.

Cała historia rozpoczyna się deszczowego wczesnego poranka w City Center . Zwabieni obietnicą pracy , długim ciągiem przybywają bezrobotni na mające się tutaj odbyć Targi Pracy . Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie , co mnie osobiście bardzo odpowiada . W ten gęstniejący i trochę senny jeszcze tłum nagle z rozpędem wjeżdża zabójca , kradzionym mercedesem . No i stało się ! strasznym żniwem jego działania jest osiem ofiar śmiertelnych i wielu rannych . Mordercy udaje się zbiec , chociaż jak dowiadujemy się później , za bardzo nie miał na to nadziei . W rok po tym zdarzeniu '' sprafca '' nadal przebywa na wolności i cała historia zaczyna powoli blednąć w zalewie innych ważnych spraw . Mordercy psychopacie nie bardzo się to wszystko podoba . Więc aby sprawie nie pozwolić odejść w zapomnienie , rozkręca specyficzną grę między sobą a emerytowanym detektywem Billem Hodgesem . Niespiesznie autor przedstawia nam byłego policjanta , oraz '' sprafcę '' psychopatę . Billy jest znudzony swoją emeryturą , niewiele ma obowiązków i nuda wyziera z całego jego obecnego życia . Najczęściej siedzi przed telewizorem , bezmyślnie się w niego gapiąc , albo bawiąc się pistoletem ojca , wkładając jego lufę do ust , w celu sprawdzenia , jak by to było...Sześć lat trwa owa nuda , więc Hodges zdążył już '' wyhodować '' sporą nadwagę i bezsens swojego emerytalnego życia w samotności . Bo jak to bywa w przypadku byłych gliniarzy , pracoholików po sześćdziesiątce , Billy jest po rozwodzie , a ...

Już myślałam, że będę miała problem z tą książką, bo dynamika akcji rozkręca się tu bardzo powoli, a początek jest dość mocno rozwleczony. Dopiero gdzieś od połowy książki akcja pędzi na łeb i szyję no i zaczyna robić się intrygująco.

To zupełnie inny King, bo w wydaniu kryminalno - detektywistycznym, jakiego nie miałam jeszcze okazji poznać, ale nadal tak samo bardzo dobry. Początkowo ciężko mi było wciągnąć się w fabułę, ale potem już poszło z kopyta.

Pierwsza część cyklu została przeczytana w rekordowym tempie 😳 i niezwłocznie zabieram się do kolejnej.

CYKL: "BILL HODGES" (TOM 1)

Tak, koniec końców - można stwierdzić, że przeczytałam ją wcześniej niż zamierzałam.

To nie ta książka Stephena Kinga miała być następną z jaką się zmierzę. "Pana Mercedesa" miałam przeczytać długo po kilku starszych powieściach. Dlaczego więc plan się zmienił? Wszystko przez dużą chęć poznania treści drugiego tomu cyklu "Bill Hodges"... a, że ja lubię wszelkie serie zaczynać od początków... padło na "Pana Mercedesa".

Pierwsze opinie czytałam niedługo po premierze książki - w większości były to chłodne recenzje i niespecjalnie zachęcały do lektury. Te wszystkie hasła typu: "Nieudany debiut w gatunku", "King niech pozostanie przy horrorach"; zarzuty w rodzaju: "przegadana", "przewidywalna", " banalna"... Skutecznie kazały mi odstawić na bok myśl aby właśnie teraz po nią sięgnąć.

Jaki jest tytułowy Pan Mercedes? Momentami odrażający, przerażający, psychopatyczny. Stephen King ma u mnie plusa za stworzenie tej postaci - tak przerażająco niestabilnej emocjonalnie i tak niebezpiecznej. Mordercę poznajemy niemal od samego początku i mamy okazję śledzić jego szalone i niebezpieczne w skutkach pomysły oraz chore relacje z ludźmi (zwłaszcza te z matką).

Postać Billa Hodgesa - emerytowanego detektywa jest już mniej wyrazista, lecz jego tajne dochodzenie jest na tyle zajmujące, że czytelnik z chęcią chce w tym śledztwie uczestniczyć.

Niebezpieczny d...

Bill Hodges to detektyw, który po wielu latach służby odchodzi na emeryturę. Przed zakończeniem pracy nie rozwiązał pewnej sprawy, a mianowicie nie odnalazł zabójcy, który samochodem marki mercedes staranował tłum ludzi. Pewnego dnia detektyw odnajduje w swojej skrzynce list, napisany przez Pana Mercedesa, w którym ten wyraża nadzieję na samobójstwo Billa. Pozostawia także nazwę użytkownika, do skontaktowania się z nim w sieci, Pod Niebieskim Parasolem Debbie.

Bill postanawia skontaktować się z tajemniczym mężczyzną, choć nie wierzy, że to ten właściwy i poprowadzić własne śledztwo, aby schwytać winnego.

Książka jest podzielona na trzy części, a każda z nich dzieli się na małe rozdziały. Zdarzenia pokazane są zarówno ze strony detektywa, jak i Pana Mercedesa, dzięki czemu znamy zabójcę właściwie od początku. Wiemy co planuje, jaką ma przeszłość i jak się czuje z tym co zrobił. Znamy także kolejne kroki Billa i widzimy jak zbliża się do przestępcy. Są zwroty akcji, jest zaskoczenie, i klimat, który niepokoi, choć nie ma tu sił nadprzyrodzonych.

Bohaterowie są dopracowani i ciekawi, a sympatia do nich rośnie z każdą stroną.

Książkę czyta się szybko, napisana jest według mnie lekko, nie nudziła, a wręcz nie mogłam się od niej oderwać. Polecam i zabieram się za drugą część trylogii o detektywie Hodgesie.