Wieża milczenia

Jak na debiut to dobra książka. Zaiste w amerykańskim stylu. Ale jednak bardziej odpowiadają mi pozycje Pana Mroza, których akcja rozgrywa się na naszym rodzimym rynku. Wówczas mogę sobie wyobrazić gdzie ma miejsce akcja, nasze polskie stereotypy, myślenie, historię czy zachowania. Ale " Wieżę milczenia " polecam sympatykom pana Remigiusza i nie tylko.

Przyszedł czas sięgnąć po debiut Pana Mroza. Przeczytałam i pokochałam prawie wszystko, co zostało wydane ale dopiero teraz wpadła mi w ręce debiutancka powieść autora. Oczywiście, jak to w debiutach bywa, są pewne niedociągnięcia, wyobraźnia autora czasami tworzy zupełnie niewiarygodne sceny. Ale to nic, bo całość czyta się świetnie, szybko, można powiedzieć, że książka czyta się sama. Miła odskocznia. Bardzo dobry debiut

Czasami wydaje nam się, że będziemy żyć wiecznie. Snujemy plany na daleką przyszłość, zaciągamy kredyty w bankach i zastanawiamy się co wydarzy się za dwadzieścia lat. Nie doceniamy zwykłych dni, ignorujemy bliskich i wrzucamy się w wir pracy, ponieważ myślimy, że jesteśmy nieśmiertelni i niezniszczalni. Z każdym dniem pędzimy coraz szybciej i szybciej, aż któregoś dnia nagle uświadamiamy sobie, iż nie mamy przed sobą przyszłości, bo umieramy. Nagle, niespodziewanie i młodo.


Co łączy tajemnicze, pozornie niezwiązane ze sobą morderstwa, zamach na polityka, fanatycznych wyznawców zagadkowej religii, śmierć w rodzinie wpływowego i bogatego przedsiębiorcy?
Wyrzucony z pracy wykładowca uniwersytecki Scott Winton postanawia wyjaśnić zagadkowe morderstwo swojej ukochanej, która zginęła, wracając w nocy do domu. Niedługo potem dochodzi do kolejnych zabójstw oraz zamachu na życie znanego polityka. Pozornie tych spraw nic nie łączy, jednak z czasem okazuje się, że istnieją między nimi powiązania, chociaż niezwykle trudne do udowodnienia. Drobiazgowe i skomplikowane śledztwo, w którym biorą udział policjanci, Scott Winton i agenci FBI, nabiera zawrotnego tempa, gdy akcja przenosi się ze Stanów Zjednoczonych do Singapuru.
Na pewno większość w Was słyszała o twórczości Remigiusza Mroza, który swoją sławę zyskał dzięki fenomenalnej serii o Joannie Chyłce. W tej chwili nie chciałabym się narazić fanom autora, ponieważ to co teraz napiszę może wydać się dość kontrower...

Ostatnimi czasy zacząłem czytać zatrważające ilości powieści kryminalnych. Nigdy nie byłem zbytnim fanem tego gatunku literackiego, także sam jestem zaskoczony, jak to się dziwnie układa. Czasami tam gdzie się nie spodziewamy, znajdujemy coś, co do nas przemówi i już tak zostanie. To nie znaczy, że stałem się jakimś zagorzałym wielbicielem, jednak niektóre te opowieści mają w sobie to coś.

Zostaje zamordowana dziewczyna. Niby nic niezwykłego w tym brutalnym świecie. Jednak sprawca nie zostawia żadnego śladu i policja nie ma punktu zaczepienia. Na dokładkę zbrodnie zaczynają się szerzyć na szerszą skalę. Maniak jest bardzo skrupulatny, wykorzystuje coraz bardziej wymyślne narzędzia. Śledztwo prowadzi trochę odrealniony były wykładowca uniwersytecki, oraz pani detektyw. Gdy już się wydaje, że w sprawie pojawia się światełko, sprawy komplikują się jeszcze bardziej. Tradycyjnie, zapraszam do lektury, wszystkich którzy są ciekawi jak cała sprawa zostanie rozwiązana.

Remigiusz Mróz od lat można tak powiedzieć, należy do grona moich ulubieńców. Jego opowieści sprawiają mi niezłą frajdę, dodatkowo sam pisarz jest niezwykle sympatyczny. W gruncie rzeczy nie wiem, jak można wymyślać takie makabry w czasie biegu, na ten przykład...

A sama powieść jest bardzo ciekawa i jako że, jak już wspomniałem nie jestem fanem kryminalnych zawiłości, do ostatniej strony nie domyśliłem się kto może stać za zbrodniami. Autor hetery, jaką jest moja ulubiona Chyłka, spisał się ...