@Lorian

moja ścieżka rodzi ołtarze z mchu

święte oczy wiosennego lasu

ukryte za powiekami liści

ożywione przez żyły żywicy

kołysane cichym głosem wiatru

nerwy drżą, ramiona gałęzi wyciągnięte ku niebu

kwitną opalizującymi kroplami

wykrwawiam księżyc na moich ołtarzach z mchu

srebrne strumienie niosą gwiezdny pył

zatapiając się głęboko w łonie z korzeni

komentarz społeczny... świat mnie zawiódł. I powoli [ także ] wracam do czytania.

toniemy we mgle

pasma nicości

obejmujące marsz głupców

kąpiemy się w kolorach

rozkoszujemy się krystalicznymi barwami

skrywającymi okaleczone duchy

toniemy w świetle przeklętego słońca

rodzącego miliony czarnych dziur

powoli pożerających slepców

krew sączy się [ powoli ]

plamiąc ręce zanurzone w księżycowym pyle

... kiedy masz czytelniczy zastój i sięgasz po najgorszą książkę, jaką dane ci było w tym roku przeczytać.

Bezcenne 😀

Dzisiaj miałby 15 lat. Niestety duże psy często żyją krócej.

Pozmieniało się u mnie. Dość poważnie.

Mam nadzieję, że obecna sytucja w Polsce ( która może ale nie musi zmienić się na lepsze) pozwoli mi na pewne kroki. Medyczne i prawne.

Gdyby ktoś chciał się dowiedzieć o co chodzi, prywatne wiadomości zawsze otwarte :D

I tak wyjdzie na jaw po sposobie w jaki będę pisać recenzje.

I tym tajemniczym tekstem zamykam pewien rozdział w moim zagmatwanym życiu :>

PS. Odrobinę się boję o tym mówić :>

Czyli "Piotruś Pan" :> Postać z mojej historii. Ma na imię Lorian i jest Unseelie :3

Jestem rozbita na kawałki, a każdy robi coś innego, czasu mniej, wszystkiego mniej - nie czytałam, ale zabieram się dzisiaj. Jestem zatrudniona na dwa etaty, poza tym wolontariat. Ale przynajmniej nie rozmyślam o Ciotce Depresji. I depresji też mniej :>

Zostawiam wam chibi jednej z moich postaci ( powieść się pisze ^^)

Pan Cieni, Lorian. Oh. Mazu mazu.

moja krew jest czarna
przelewa się przez błyszczące żyły
rodząc ciernie na swojej drodze
docierając do serca pnączami i dymem

moja krew jest trucizną
pocałunek od starożytnej nocy
toksyczne strumienie odpadów
lśniące mgłą znad mrocznych jezior

rozlewasz ją codziennie
by się uodpornić
zapominasz, że ewoluuje
w piękną pomstę

w kałuże zranionej zemsty

kolorowa Harrow

stworzona z jesiennych liści i wiosennego wiatru

dziecko sierpnia, urodzone, by chodzić po pustych korytarzach

niekończącej się zimy - ślady stóp znikające w cichym śniegu

kolorowa Harrow

spowita trenem zimnego księżyca

zmienia kształt by przybrać skórę nocy

odziana w szkarłatną krew

Harrow czarna jak noc

dzika zdrajczyni lata

stworzenie z zamarzniętych jaskiń

w pożądliwej miłości do oślepiającej ciemności

depresyjne, bardzo, ale czasem... wspominam przeszłość...

( i tak, to o mnie, byłam takim królem bólu...)

byłem twoim pustkowiem łez

trąc metalowym ogonem przez piasek i żwir

wiecznie skazany na dotyk gorącego żelaza [ postrzępione krawędzie na tle kipiących płomieni ] 

byłem twoim zaklinaczem snów

mieszając zapachy koszmarów i niebiańskich snów

przygważdżając twoją świadomość do kolczastego łoża [ moje srebrne szpony przeszywające twoją skórę ] 

byłem twoim królem bólu

zawsze za daleko i za blisko; moje czarne łzy spadają na twoją twarz

ciemność moim imieniem, noc moją krwią

wspomnienia jak drzazgi, otwierają stare rany

zbyt szczere by je lubić

zbyt prawdziwe, by zignorować

oto jestem

ciągnąc wóz cierpienia

a każdy kogo kocham, ciągnie go wraz ze mną

Cóż... przerwa przerwą, ale nie można się kocić bez książki za długo, prawda? Bo i kot znudzony, jak i ja poirytowana.

Oficjalnie Harrow wraca do czytania knig i książek, żeby zainspirować swój mózg do dalszego tworzenia opowieści.

Stęskniłam się za zapachem papieru i szelestem kartek.

Do dźwięków zespołu o wdzięcznej nazwie "Faun", zabieram się za kolejną baję. Trzeba jeszcze herbatę zaparzyć... i kocenie nabiera innych kolorów.

mówiłem ci, że nie jestem z ciała i kości

ale z pyłu gwiezdnego i krwi drzew

mówiłem ci, że nie pochodzę z tego świata

ale z mórz księżycowych i zaćmień słońca

mówiłem, że nie czerpię z ciemności miasta

ale z ciemnych lasów i czarnych jezior

mówiłem ci, że nie jestem człowiekiem

ale twoja dusza piła esencję moich snów -

błędne ogniki prowadzące na manowce

i kręgi w sercu lasu

- by rozbić się na miliony kryształowych odłamków

każdy tkwiący w moim sercu, sącząc okrutne światło dnia

prosto w moją noc

prosto pomiędzy moje cienie

budząc bestię

Ostatnio nie czytam dużo, nie wchodzę w internety... bo... piszę powieść.

Nie bedzie wydana, ale publikuję ją na mojej stronie - w języku angielskim. Jestem podekscytowana dobrym odbiorem i pierwszymi fanfikami i rysunkami z moimi bohaterami w roli głównej. Czuję, że właśnie to chcę robić, chcę tworzyć i dawać życie światom i postaciom.

Jakbym odkryła nowy wszechświat, pełen mroku, życia i... wyobraźni :D

Na życzenie, link: https://fae.moudoku.com/

daj mi upaść -

pomiędzy czarne gwiazdy

i demony koszmarnych snów

pomiędzy cienie drzew

i płomienie liżące pękniętą skórę

daj mi upaść - 

między światło i mrok

między odmęty zakazanych głębin

w których kryje się bezlistosny czas

pomiędzy szeleszczące liście i klekoczące kości

daj mi upaść -

twoje halo zbyt jaskrawe by na nie patrzeć

twoje serce zbyt suche; bezkrwista istoto

twoje łzy zbyt słodkie, bym mogła je pić

... słoneczną i piękną... tylko te oczy jak czarne dziury... czyżby prawdziwa mroczna natura?

Potwierdzam, że dostał smaczki i głaski.