@Lorian

Pytanka, pytanka...

Czy macie tak czasem, że chcecie zawiesić na parę miesięcy pisanie recenzji i po prostu czytać? Zorientowałem się, że wizja pisania opini zmiejszyła poziom pociągu do czytania książek. Proporcjonalnie do poziomu zachwytu nad książką - im lepiej się czyta, tym większa chęć do pozostawienia jeno określonej liczby gwiazdek :D

Może to wyczerpanie materiału, zmęczenie.

Tutaj mały fragment mojej powieści :> Zapisałem już pięćset stron tego dziełka. Stres, niezapomniane rozmowy z innymi autorami, piękne przyjaźnie, ból duszny - otrzymałem dzięki niemu cały pakiet. A to dopiero początek ;)

Pierwszy draft, zaznaczę od razu, przed korektą :3

-------

Kraina rozpościerająca się przed nim nie różniła się od Avrasu… przynajmniej na pierwszy rzut oka. Śnieg, lodowaty wiatr, zamarznięte lasy i grube konary przypominające rozczapierzone dłonie. Urodził się wśród lasów i doskonale wiedział, jak one wyglądają nocą – nierealnie, mroczniej niż w rzeczywistości. Las stawał sie głodny po zapadnięciu zmroku; czekał cierpliwie na swoją nieświadomą ofiarę.

Jednak w faerie… te same drzewa sprawiały wrażenie, jakby mogły wyrwać swe korzenie z ziemi i ruszyć na niego. Patrzyły na niego przez mrok zalegający pośród gałęzi, zaintrygowane jego obecnością. W tym krajobrazie było coś dziwnie żywego. Życie zdawało się pulsować w zupełnie innym rytmie niż poza domeną Fae. A kiedy spojrzał w niebo…

Jego umysł nie potrafił tego pojąć, więc po prostu zamknął oczy. Gdy pierwszy szok minął, otworzył je powoli i spojrzał na zniekształcony cud nad swoją głową. 

Księżyc zdawał się zajmować ponad połowę nieba – ogromny, blady i złowieszczy w swoim rozmiarze. Gwiazdy były rozrzucone po firmamencie niczym małe diamenty, tak jak w Avrasie… jednak wśród nich nie było żadnych znanych konstelacji, a niewytłumaczalna magia wywoływała przerażający dysonans między jego oczami a obrazem namalowanym ręką bogów na nieboskłonie..

Jakby noc miała pęknąć. Albo już pękła, pozostawiając bolesną pustkę między gwiazdami, wypełnioną czystym chaosem. 

Nie patrz.

noc rozpościera się srebrnym strumieniem

błyszcząc perłowymi łzami, drżąc pod tobą 

oferując ci swoje ciało; oddając ci swe najgłębsze lęki 

twój głos wypełnia szczelinę między zmierzchem a świtem 

wykrwawiąjąc ciało, dając życie duszy

liście ociekają kroplami rosy

gdy suniesz przez las; liannan wczesnego poranka 

[ twoja pieśń pozwala mi pragnąć

gdy moje usta wypełniają się błotem, a moje serce woła o dotyk śmierci, 

gdy moje oczy zamykają się na cuda

sycąc się zgnilizną ] 

moja luscinia 

jesteś cienką linią oddzielającą mnie 

od wieczności 

[ od ponadczasowego uścisku bezlitosnego zawsze ]

------

stworzone dla mojego kruka.

... pies. W otoczeniu kociowłosa :D

Wiosna zamiata śnieg miotłą i to o wiele za wcześnie. Zmęczenie wiosenne w styczniu jest dość intrygującym objawem. Jednak rok węża przynosi dobre - przynajmniej w moim czytelniczym świecie.

Przeczytałem 5 książek.

Legendy Ahn - Kel Kade. Czyli Rezkin powraca.

Książę głupców - Mark Lawrence. Mroczna fantasy z humorem.

Cesarstwo potępionych - Jay Kristoff. Wampiry takie, jakie być powinny.

Wyrzuciła ją rzeka - Anna Musiałowicz. Czyli przedziwna książka z tajemniczym wątkiem słowiańskim.

Upierz - Paulina Pudło. Gotycki horror.

Jak widać - i jak zwykle zresztą u mnie - głównie fantastyka :D

I odrobinę wampirów...

Mam nadzieję, że luty będzie tak samo dobry :)

Hej, książkoholicy ;)

Zastanawiam się, czy ktoś już na portalu robił zrzutki?

Założyłem na gogetfunding - zbieram na wydanie książki (korektę głównie, bo piszę ją w języku angielskim i chcę ją wypuścić na polski (polska wersja sie tworzy)  i zagraniczny rynek - a mój angielski jest średni - w najlepszym wypadku). Jednak większość moich czytelników to na razie angielskojęzyczni. Nie publikuję w tak zwanym vanity press, jednakowoż. Jednak korekta kosztuje.

Czy ktoś wie jak sie takie coś promuje? Jestem raczej wycofanym i zamkniętym w sobie człowiekiem i nie mam pojęcia o marketingu :D

Dziękuję za każdą pomoc!

Pisze dość specyficzną powieść (dość kontrowersyjną) o Fae. Kocham ją całym sercem i chociaż wiem, że nie jest dla wszystkich, mam nadzieję znaleźć wraz z nią pokrewne dusze ;>

Fragment opowiadania, które wrzucę jako dodatek do książki :)

---

Poszła nad strumień umyć miski. Wieczór zapadał szybko, a strumień niósł lśniące kolorem oznaki jesieni, miedziane i cynobrowe liście mieniły się rdzawo, prześlizgując się przez wartką toń. Strumień, bliski przyjaciel jej domu, był czymś, co trzymała blisko serca. Moczenie stóp w jego zimnych wodach wczesną wiosną było jej ulubioną przyjemnością i nawet Festiwal Manlan, odbywający się z okazji pierwszego dnia wiosny, był przez nią mniej wyczekiwany niż pierwsza zimna kąpiel w strumieniu.

Sonna miała odmienne zdanie. Dla niej Manlan był jedynym czasem, kiedy mogła dać porwać się swojej dzikiej naturze. Alia zgodziłaby się przynajmniej z tym; festiwal był nieokiełznany - w końcu świętowali życie i zwycięstwo Bogini nad zimowym królem.

Dotyk starego i nowego. Życiodajnej Bogini i okrutnej magii mitów.

Wiatr nie szeptał... jeszcze. Ale słyszała topole, szumiące, zawodzące. Kłaniały się wiatrowi, tańczyły z nim, dygały. Były jej przyjaciółkami, bliskimi towarzyszkami.

Ale czuła, że wiatr nie był.

A one mogły ją z nim zdradzić.

Nawet jeśli nie miały ludzkich serc i ludzkich pragnień... były stare, starsze niż jej dom.

A nikt nie powinien całkowicie ufać naprawdę starym istotom.

wykradliśmy światło z twoich źrenic [ tłumiąc jego blask czarną ziemią ]

zabraliśmy oddech z twoich płuc [ wypełniając je śniegiem ]

[ zabraliśmy cię do krainy radości i krwi

słodkiego zapomnienia i głodnej ciemności

wciskając twoją duszę w leśne poszycie

miraże i kolory

rozkoszne obietnice, słodkie niczym miód ]

wykradliśmy jasny uśmiech z twoich ust

znikasz pośród czarnych korzeni i i szepczących liści

sięgających głęboko, żywiących się twoim lękiem

przecież kochasz dłonie sypiące księżycowy pył

w twoje zmęczone oczy

jesteś wspaniała, moje lazurowe słońce

znaczysz czarne niebo plamami błękitu

tworząc morza i oceany między wierzchołkami drzew

obmywając szczyty górskie szafirowymi falami

twoje blade światło wnika we mnie, by rozkwitnąć

wśród kwiatów z wody i lodu

żyły wypełnione błękitnym blaskiem

ciche gwiazdy lniące niczym diamenty

płoniesz niczym ognisko beltane

wgryzając się w moje ciało chciwymi płomieniami

okład na krwawiące rany wytrawione w mojej skórze

zbyt długo wystawione na okrutne pocałunki szkarłatnego dnia

wczoraj tańczyłaś ze mną

liście we włosach, koszmary pomiędzy twoimi placami

wokół ciebie - aureola złotego blasku

głęboko zatapiająca się w skórze zmierzchu

wczoraj lśniłaś mrokiem

grając na moich pragnieniach

pozwoliłaś mi płonąć przyćmionym płomieniem

aż opanował mnie, żywiąc się twoim czarem

wczoraj kochałaś mnie

w rzece krwi - nocne stworzenia, dzikie i okrutne

oplecione przez korzenie

tonące w nocnych kwiatach

niebieskie oczy twoich kruków

czarne pióra, szpony w moim sercu

pełgające błędne ogniki

drżące płomienie, wgryzające się w noc

zima zaplata stary rok w swoje spódnice, dotknięte szronem i słodką zapowiedzią, obietnicą czegoś nienazwanego.

nie wiemy, jak się zacznie, a tym bardziej, jak się skończy.

mróz szczypie w policzki księżycowym blaskiem, przyszłość skrzy się niczym niebo pełne gwiazd.

wystarczy zanurzyć dłonie w śniegu.

spojrzeć w noc, która odlicza minuty, sekundy.

a gdy nadejdzie godzina wiedźm...

... odetchnąć.

oto nowe.

pełne nadziei i lęku. pełne snów i koszmarów.

śnieg topnieje, spływając pomiędzy palcami, zamarzając u naszych stóp.

Udanego roku 2025 :D Oby był jeszcze lepszy, niż ten, który odchodzi.

A więc zacząłem na nowo układać puzzle :)

Zdecydowałem się na urokliwy zakątek.

Muszę przyznać, że mój kot podołał i nie zburzył puzzli przed czasem :>

... czyli sennych majaków odbiorca rudawy...

... śpiący snem zaplątywacza włóczki...

Kukulcan... czyli odrobinę kota.

moje sny tańczą w moich włosach

splątane z kośćmi i kruczymi piórami

zatopione w drewnianych runach i pierścieniach z obsydianu

moja ja - kuszone przez senne marzenia - zaczarowany błędny ogień

dzikie i bezszelestne  - bijące wraz z pulsem drzew

ozdobione korą i bursztynem

moje sny oddychają w moich splotach

jak wiosenny wiatr i morska bryza

powoli płynąc ku mojemu sercu - zielony mięsień z mchu

głodny zapomnianych zaklęć i uroków

jesteś upleciona z promieni słońca i kłosów pszenicy

zapętlone światło; twój uśmiech karmi południowy skwar

rozkwita niczym lato, dławiąc odchodzącą wiosnę

jesteś stworzona z opadających liści i złota

ze skrzydeł odlatujących ptaków; ich cynobrowych piór

migoczesz pomiędzy gałęziami, nigdy nie pozwalając się ujrzeć

gdy moje zimne palce zacisną się wokół gardła lasu

a biel zastąpi zieleń i błękit

będziesz moją czerwienią

krwią na kamieniu; moją karmazynową panną młodą