czerwień gromadzi się nad polami bitew

płacząc karmazynem; zapładniając smutek

uciekamy przed spojrzeniem upadłych bóstw

padamy na twarze przed zimną, głodną stalą

czerwone kwiaty piją posokę z paszczy spękanej ziemi

krew elfów

zamrożona nadzieja; czarna studnia bez dna

pajęczyna jutra zroszona rubinami

łzy bogini wsiąkające w twardy kamień

[ wiersz zainspirowany po części losem elfów w książkach o Wiedźminie, po części moją własną powieścią, którą teraz piszę ]