@Lorian

... słoneczną i piękną... tylko te oczy jak czarne dziury... czyżby prawdziwa mroczna natura?

Potwierdzam, że dostał smaczki i głaski.

Dziś zobaczyłam okiem moim, że już przekroczyłam limit książek na moje czytelnicze wyzwanie na ten rok.

Woot!

Mój piecho aż szczęknął ze szczęścia, a kot, jak to kot, odwrócił się do mnie tyłem, by pokazać swą wyższość. On by przeczytał więcej!

A jeszcze tyle zostało do końca roku!

zakwitł w moim sercu; bezgłośnie

jak oset pośród róż

rozkoszując się czarnym słońcem mojej duszy

całowany przez kwaśne deszcze, pieszczony przez pustkę

wyrósł w mojej skórze; cicho

od szkarłatnej łzy do rubinowego jeziora

tworząc rozległy ocean

armia drapieżnych snów

głodne kohorty śmiercionośnych pragnień

mój własny legion krwi

Namazany przez pewną artystkę od zwierzaków :) Mordka!

a więc jesteśmy

winne kroczenia złymi ścieżkami

wybieramy zaklęte kręgi i mgliste drogi

zamiast podążać za błyskawicami

a więc jesteśmy

oczarowane naszym własnym urokiem

nasz oddech zamienia się w lód

kiedy rzucamy klątwy i tkamy czarną magię

a więc jesteśmy

zwiedzione dusze, potępione naszą dumą

ślepe i ciche

podczas gdy powinnyśmy

krzyczeć

Zmęczonam straszliwie, choróbsko mentalne dręczy, coś nie tak z czytaniem, ilość zjedzonych cuksów porównywalna do tej, którą wsuwa bohaterka "Szklanego Tronu"... źle się dzieje w królestwie fae.

Mam nadzieję, że następny tydzień będzie lepszy. Dla mnie i dla ludzi z mojego otoczenia, który cierpią moje rzężenie.

Urodziłam się z migoczącym światłem. Maleńką latarnią pod moim sercem, która mrugała na otaczający ją świat. Przyciągał obłędne ogniki i świetliki; mały płomień tańczył obok nich w tajemniczych rytuałach mglistych poranków i deszczowych dni.

Ale świat poza lasem, w którym się urodziłam, nie tolerował maleńkich światełek.

Przyszli ze słowami i sztyletami. Z olejem i siekierami. I z wodą; wodę przeciw tańczącym płomieniom. Migoczące światło nie było na to gotowe. Zaczęło migotać częściej, zanikać powoli, umierać w mojej piersi, jak ćma za blisko lampy, zawsze bliżej, wciągana przez nieuniknione.

Wypalało się powoli jak świeca, aż nie było już światła.

Ciepło pod moim sercem zastąpił chłód pustki. Dopóki nie pojawiły się duchy, czy bogowie, nikt nie znał ich imion, nawet oni sami.

Dali mi cień zamiast światła, dali mi noc zamiast serca i dali mi ciemność zamiast duszy. W mojej ciemności wyrosły ostre szpony i zęby, jeszcze ostrzejsze. Gotowe do obrony nocy, aby nigdy nie zniknęła, jak małe migoczące światło.

Moje ofiary wiedzą kogo się wystrzegać. Jestem łowcą. Niebezpiecznym jak spadająca gwiazda, bezwzględnym jak twardy głaz.

Zawsze głodna bestia. Wciąż pusta w miejscu, gdzie było światło.

Wciąż kipiąca żądzą zemsty, która nigdy nie nadejdzie.

I. dałam Ci moje cienie, aby objąły Twoje rany, zapieczętowały je ciemnością,

    zatopiły się w twoich złamanych kościach, naprawiły rozdarte ścięgna, pocałowały twoje krwawiące serce czernią nocy

II. pojawiłaś się, kiedy potrzebowałam gwiazd i księżyca, ukryta za zasłoną oddzielającą
     obsydianowe niebo i śmierć, dałaś mi światło słoneczne, aby ugasić moje pragnienie, czyste słońce kapiące z twoich żył

     jak ciepły deszcz na zamarzniętej skórze

iii. zostałyśmy pokonane w zbyt wielu bitwach

      obie [ kruk i lis ]

      walczyłyśmy w zbyt wielu bezsensownych wojnach

      połknęłyśmy zbyt dużo kurzu

      wypiłyśmy za dużo krwi

IV. jesteśmy złamane w zbyt wielu miejscach

     [ bestie z lasu na uliach głośnego miasta ]

     ja karmię się północą

     ty jesteś dzieckiem południa, lśniącą jasnością

v. pomóż mi odnaleźć drogę w świecie oślepiającego blasku

     [ krucze pióro i lisi pazur ]

vi. ... aż wszystko pochłonie pustka...

     uwalniając nas...  

napisane dla mojej dziewczyny, na naszą rocznicę

Jestem zamaskowanym myśliwym

uformowanym z cierni i stalowych pnączy

pustą duszą w udręczonym ciele

promieniującą mrocznym światłem

Jestem zamaskowanym łowcą

bezcielesnym, z metalowym szpikiem

zrobionym z ostrych zębów i krzyków

żarłocznych okropności godziny czarownic

Jestem polowaniem

leśną duszą najeżoną kolcami

dzieckiem głodnych gałęzi i bezdennych jezior

twoje palce zanurzone w ciele ziemi

naciągają czas na szpulę

skąpane w gnijącej posoce przeszłości

zapętlone w węzłach przyszłych dróg

ty, z twardym kamieniem zamiast serca

marmurowa duszo ukryta w głębinach mroku

o, matko, idziemy za tobą przez korzeń i kość

słyszysz nas, nasze wycie

rozszarpujemy skórę nocy naszą pieśnią

wybrałeś nas, aby zamglić nasze zmysły krwią

bezlitosna matko -

- podążamy za tobą, by przegryźć białe gardło dnia

Jak to dobrze po przeczytaniu niesamowicie przeciętnej pozycji, wejść w światło (lub w tym przypadku mrok) czegoś bardziej interesującego i mięsistego.

Ostatnio moja czytelnicza przygoda to taka wredna sinusoida. Powieści genialne przeplatane dołami, nic pośredniego :D

Pupa.

W zamyśleniu...

jesteśmy klejnotami w koronie północy,

ciemnymi obsydianowymi łzami ze światła księżyca i krwi

falującymi na powierzchni smutków, zakłócającymi sen nocy

jesteśmy rozdartą skórą młodego słońca,

czarnymi ognikami płonącymi na zapomnianych wzgórzach, dziećmi opalizującej mgły i księżycowego pyłu

dotykamy śmiertelnych szaleństwem; panujemy nad opuszczonymi kręgami i zacienionymi labiryntami

jesteśmy ostatnim pocałunkiem bogini,

oślepiającym naturę swoim blaskiem, pokrywającym jej serce okładem z mchu i mokrych liści

nawiedzają nas ci, których spaliliśmy

ci, których pocałowały płomienie

ci których obróciliśmy w pył -

srebrnymi strzałami, złotymi pociskami

przywróciliśmy ich ziemi

każde słowo, które zwróciliśmy przeciwko nim

rosło żelazem w naszych gardłach

zakopując ostre odłamki

w naszych sercach - szkło wbite w ranę

sztylety zatopione głęboko w duszy

nawiedzają nas duchy wczorajszego dnia

żywiąc się naszymi kośćmi

drążąc jaskinie w naszym umyśle

które odbijają się echem tych fatalnych słów

„co by było, gdyby”