Przepaść

Dla mnie to najlepsza część o komisarzu Forście. Co prawda odnoszę wrażenie, że komisarz to człowiek z żelaza, którego żadna śmierć się nie ima. Zwykły człowiek z pewnością nie przeżyłby takich przygód, jakie autor przygotował dla Forsta. Ot, bohater typu " zabili go i uciekł". Nie mniej jednak zupełnie nie przeszkadzało mi to w odbiorze lektury a gama emocji, jakie akcja i narastające napięcie mi zgotowały, wynagrodziły mi ten mały dyskomfort. Podobało mi się również zakończenie, które wydaje się sugerować, że jeszcze spotkamy komisarza Forsta. Będę czekała na jego dalsze losy. Nie podobało mi się jedynie, że Wiktor wrócił do narkotyków. Będę mu kibicowała aby uporał się z nałogiem i ułożył sobie życie prywatne.

Bardzo dobra powieść kryminalna, chociaż Forst irytuje, a Olga szaleje. Osica dalej jest moją gwiazdą, uwielbiam tę postać coraz bardziej. Coraz bardziej lubię też Dominikę.
Najbardziej jednak porusza uzmysłowienie sobie jak wielką odwagą i odpowiedzialnością wykazują się Toprowcy. Ich poświęceniu i stałemu narażaniu własnego życia wielu ludzi zawdzięcza życie i zdrowie.

Przeczytałam z wielką przyjemnością i wcale się tego nie wstydzę :-D
Ta książka jest lepsza, niż 90% płodów młodej polskiej gwardii pisarskiej od kryminałów.
Temat ciekawy, Forst w formie, z wielkim + za psa, Osica dowcipny, Wadryś-Hansen da się znieść, fantastyczna rekomendacja na temat TOPR-u, trochę polityki. Koniec? Ja będę jednak czekać na ciąg dalszy.

Tak, tak. To już siódmy raz Remigiusz Mróz w „Przepaści” zabiera czytelnika na spotkanie z Wiktorem Forstem, na wycieczkę w Tatry. Obiektywny nie będę, wszak Wiktor to mój przyjaciel, ale to już inna historia. Powieść mi się podobała, przyjazne dialogi Forst – Osica, tajemnicze i wyrafinowane zabójstwa, ciekawa konstrukcja powieści. Czytelnik wie kim właściwie jest zabójca ale jakie ma motywacje to już nie bardzo. Piękne Tatry i jest oczywiście akcja. Zwroty, strzały, balansowanie nad przepaścią, prawie zmartwychwstanie i spektakularne lądowanie TOPR. Zakończenie z wizją kontynuacji w najwyższych kręgach władzy. Nie ma tu wymieszanych poprzednich części, jest nowa, świeża powieść. Oczywiście można się czepiać tego i tamtego ale to jest powieść. Mam się przy niej świetnie bawić i fajnie jak coś podpatrzę czy czegoś się dowiem. Zdaje sobie sprawę, że Wiktora po takich przejściach żadna komisja nie przywróciłaby do służby. Ma chłop plecy i końskie zdrowie widocznie. Ale faktycznie bardziej pasuje mi do gliniarza o pokręconej moralności w wiadomej koszuli i gumami, którego da się lubić. Jakoś go nie widzę go na emeryturze jako prywatnego detektywa w krzakach filującego na zdradzającego męża. No i ćpanie, bardziej pasowała mi jego skłonność do procentów. Na uwagę zasługuje działanie TOPR-u, dzielne chłopaki, które niekiedy przez niefrasobliwość turystów ryzykują własnym życiem. Szacunek Chłopy!!!

Do Forsta mam sentyment i zawsze wracam z przyjemnością.

Lubię czytać serie tom po tomie albo z niewielkimi przerwami i tak też zrobiłam z Forstem, jako że miałam dwie części do nadrobienia. I o ile "Halny" wywołał we mnie te emocje, które zakopiański komisarz wzbudzał we mnie od zawsze i nie były one pozytywne, to siódme spotkanie wypadło jakoś inaczej.
"Przepaść" to tytuł, który można rozumieć na wiele sposobów, nie tylko w tym dosłownym sensie, ale też bardziej metaforycznym, a w odniesieniu do głównego bohatera tej serii wydaje się to być wyjątkowo trafne.
Ze zdziwieniem muszę przyznać, że podobał mi się ten tom. Był mocno abstrakcyjny, co jest w tej serii normą, ale sporo wątków robiło na mnie nie małe wrażenie. Na wiele byłam przygotowana, ale chyba nie na to, co Mróz tym razem zaserwował. Może moje nastawienie zmieniło to, że w końcu wszystko przestało kręcić się wokół jednego psychopaty i pojawił się nowy. Jego sposób działania i motywacje były zupełnie inne, świeże, a nie wałkowane przez kilka tysięcy stron jak to było do tej pory.
Myślę, że trzeba też podkreślić szacunek jaki Mróz oddał w tym tomie służbom ratunkowym. To jak opisał działania TOPRu i gotowość jego członków do natychmiastowego podjęcia akcji nawet w beznadziejnych sytuacjach naprawdę chwytało za serce.
Nie zapałałam nagłą sympatią do Forsta, co to to nie, ale nawet on był w tej części bardziej znośny. Za to moje uwielbienie dla Osicy jeszcze bardziej wzrosło, choć wydawało mi się to już niemożliwe. Naprawdę uważam, że to jeden z najdosk...

Wg mnie jest to najlepszy tom z calej serii z Wiktorem Forstem. Akcja za akcją, humorystyczne dialogi między Forstem a Osica, nie sposób się nudzić. I momentami...ach dech zapiera...polecam!!

Początek bardzo mało realistyczny: dziewczyna zaginęła od kilku godzin i na Starorobociańskim spotykają się policjanci, aby ją odnaleźć. W dodatku jeden z nich spaceruje sobie po Tatrach z psem. Niestety czytając, wcale się nie czuje się obcowania z górami, wielokilometrowe, wielogodzinne wędrówki zajmują kilka zdań jak spacer ulicą miasta. Niestety autor nie dba o szczegóły tak jak np. Ćwirlej i wydaje się, że Tatry zna tylko ze spaceru po Krupówkach. Równie dobrze akcja mogłaby się toczyć w mieście czy puszczy.
Książkę przyjemnie się czyta, kolejne strony umykają szybko, może dlatego, że nie ma nad czym się zastanawiać. Akcja wartka, zakończenie bardzo mocno naciągane.

Seria z komisarzem Forstem jest zdecydowanie moją ulubioną serią Mroza :D