Znanym powszechnie jest fakt, że rozpędu do gotowania to ja nie mam :) No, może nie powszechnie, ale wśród moich znajomych krąży cytat z Chmielewskiej...
Przybyła kiedyś do mnie przyjaciółka, którą chciałam podjąć z szykanami. Na stole stało piwo i pokrojony żółty serek. Przyjaciółka spojrzała na to i z wielkim wzruszeniem rzekła: - O Boże, zrobiłaś przyjęcie...?!"
(fragment pochodzi z Ksiażki poniekąd kucharskiej, zdarty w formie kopiuj wklej z bloga
czytaniejakoddychanie
Dziwna sprawa zresztą.... wpisujesz w wyszukiwarkę - Chmielewska, przyjęcie i na pierwszej stronie same odnośniki do różnych recenzji i postów, ale związanych właśnie z tym cytatem.
I u mnie jest podobnie.
Żółty serek to przyjęcie. A pokrojony to już uczta ...
Więc skąd bułgarski garnek ceramiczny (a to jest właśnie tytułowe Gjuwecze :))??
Po kolei wyglądało to tak:
Zaczęło się od wielkiej greckiej miłości. Moja znajoma twierdzi, że mam jobla na punkcie wszystkiego co greckie (ma rację :)), w związku z joblem dostałam od siostry książkę Bałkańskie zapiski kuchenne - ten tom dotyczył kuchni Grecji Północnej - założeniem tego tomu były dania regionalne, oparte mniej lub bardziej na mięsie. W tej książce zakochałam się na amen.
No, ale jako kuchenna singielka (okrutnie nie lubię tego słowa, ale innego właściwie nie ma) mogłam czytać, ale gotować?
na dokładkę - mięso dla mnie stanowi ew. dodatek. No chyba, że ktoś ugotuje i poda (tu peany na cześć greckich kucharzy). Jakiś czas później znalazłam link do obu tomów Bałkańskich Zapisków Kuchennych.
A już zaczęłam dopuszczać do siebie myśl, że Grecja Grecją, ale...
bo Bałkany są zniewalające kulturowo .. Kulturowo, ale czy kulinarnie też?/
No dobra - skracając... - nabyłam metodą kupna obie książki. - tak, Kuchnię północnej Grecji mam zatem w dwóch egzemplarzach = w tym przybytku od przybytku głowa nie boli...
W tomie pierwszym, dotyczącym jarskiej kuchni bułgarskiej... znalazłam przepis na ser po szopsku. W skrócie robi się go tak:
- feta do naczynia żaroodpornego, na to pomidory w plastrach i masło. Zrobiłam ten ser mocno kantowany. Zamiast fety użyłam sera białego twardego (lekko posolilam, bo feta z założenia jest słona), zamiast pomidorów w plasterkach, dodałam pomidory z puszki. A zamiast masła - ok masłopodobny wyrób, ale taki, który podobnie jak prawdziwe masło, z lodówki wychodzi twardy jak skała...
Na to miało pójść 5 jajek. Poszły 4, ale nie w tym rzecz. Rzecz w tym, ze wyszła z tego porcja jak dla pułku mameluków. W książce tej było wyraźnie napisane, że jeśli robimy w 1 naczyniu, to należy te jajka roztrzepać z wodą gazowana. Wody gazowanej nie posiadam w domu, bo zwyczajnie jej nie lubię. Dodałam zwykłej.
Danie wyszło smacznie, ale nie leżało nawet obok sera po szopsku :P
Z tej książki właśnie dowiedziałam się o istnieniu gjuwecze - pomimo wykształcenia bałkańskiego, nie słyszałam nigdy tego słowa. Wklepałam zatem w google. Zobaczyłam jak to wygląda, stwierdziłam, że jest śliczne (poza faktem ze służy do duszenia i zapiekania to jest po prostu ładnym garnuszkiem.
Problem z wyszukiwaniem bułgarskich nazw jest taki, że bułgarskie pismo przypomina cyrylicę, ale posiada kilka literek zupełnie nie z tego zestawu. Jest to tzw. grażdanka - którą - podobnie jak grecki alfabet - ogarniam bardzo słabo, czyli składam literki do kupy. Ale grecki jeszcze jakoś czytam i pisze - (naciągnięcie semantyczne. I to mocne). A grażdanki nie :)
Wpisałam zatem tzw. łacinką - czyli alfabetem "naszym". - i... oto co to?
Pięknie malowany garnuszek gjuwecze pojawił się na Allegro. Myslę sobie - miliony monet.... i tak by bylo - i nawet tak bylo - w sklepach pamiątkowych i innych, ale... trafiłam bałkanski sklep, gdzie wspomniane gjuwecze było w cenie... naprawdę, to nie ściema ... modnej chochelki. (nie wiem co to jest, ale to moda, a nie potrzeba wyznacza cenę...).
Co zatem zrobił centuś krakowski?
Kupiłam od razu dwa - z przyczyn prostych - wtedy nie płacę za przesyłkę.
Dziś odebrałam gjuwecze... Rany bomba, jakie to ładne jest!!! I ma tradycyjną dziurkę w pokrywie. (do odparowywania).
Tym sposobem gjuwecze pojawiło się w mojej kuchni - na szafce z ozdobnymi rzeczami.
Razem z butelką z Cypru po wodzie różanej (pamiątkowa, ze sklepu dla turystow, dostaną w prezencie od Akisa (cypryjskiego znajomego) prawie 30 lat temu, oraz kamionce z Lesvos, w której znajdował się ser tradycyjny. Można go było wziąć do samolotu, tylko pod warunkiem oryginalnego opakowania dla turystów. Ser dawno zjedzony, a kamionka służy mi właśnie do zapiekania różnych dziwnych potraw. (tak - jest żaroodporna, co mnie cieszy. Gdyby nie była i pękła, to bym ją skleiła i stała by na półce ozdobnej.
Ale na szczęście jest...
No i właśnie - stąd wzięło sie Gjuwecze w mojej kuchni.
Stąd, ze jestem ciekawska, szperam za rożnymi dziwnymi informacjami.
I z tego, że moja miłość do Grecji nie przekłada się na miłość do mięsnej kuchni :)
A teraz idę na zakupy, bo czas sprawdzić przepis na bułgarski gulasz (o nazwie Gjuwecz :) - zaskoczenie?, który z gulaszem ma tyle wspólnego, że jest jednogarnkowy.
Bo bułgarski gulasz składa się głównie z warzyw...
W ramach poszukiwań znalazłam kilka ciekawych linków - poniżej je wklejam, gdyby sie miały komuś przydać, to już nie musi wyważać otwartych drzwi - ja już przeszłam drogę poszukiwań czym to magiczne gjuwecze jest, dlaczego ma dziurkę i ... że w ogóle jest :)
Możecie swoje poszukiwania zacząć od tego, że już wiecie, że jest dostępne i pi drzwi wygląda jak powyżej :)
facetznozem . com/2012/06/gjuwecz-co-ty-wiesz-o-on - blog Michała Kuźmińskiego (tego od kryminałów retro. Dopiero jak wklejałam link to zorientowałam się, że to ten Kużminski. Ale to bez znaczenia - artykuł daje mnóstwo wiedzy i ciekawostek, - i guzik mnie obchodzi, ze ktoś stwierdzi, ze to post sponsorowany.
Nie jest.
Ale to nieważne :)
Tu strona tego naczynia na FB - acebook.com/gjuwecz/?locale=pl_PL - z niej z koli plynie informacja, że Trojan (z opisu na allegro) to nie jest wirus, tylko miejscowość w BG :)
O Matko Moja Miła... - ile to się człowiek rzeczy dowie przez przypadek...
PS - probując dodac ten wpis, okazalo się, ze - cytuję - Nie możesz dodać zewnętrznych linków do treści.... przy czym za link zewnetrzny system uwaza linki kanapowe tez.
Zatem niestety - likwiduję wszystkie linki, jeśli jesteście ciekawi - musicie googlac :(
Update do PS. skłamałam :) kanapowe linki jednak mogę dodać. Więc dodalam :) Tadam
PS. zdjecie gjuwecze pochodzi ze strony, z której je zakupilam. Jak pykne wlasne, to zmienie. Tu poglądowo - zebyscie mieli pojecie o czym mowa jest :)
PS. Koszmarnie ciężko pisało mi się "tytuł" wpisu. NIe mówię, że nie robię błędów - robię. W większości je widzę, choć czasem umykają. Ale napisać taki zlepek, jak tytuł tego wpisu, to było ponad moje oczy. I nadal jest :) Koszmar jakiś.
Ale wróćmy do tych książek z Klubu...
Układ z moją siostrą jest prosty. Jak trafi się książka, która nie wchodzi mnie, ceduję ją na Wondera - jak Wonderowi nie wchodzi, to gremialnie do kosza :)
Wiedziałam, ze Cherezińska nie jest dla mnie i wzięłam tą książkę dla Wondera. Znaczy - może by i mi Cherezinska podpasowała, ale nie od ostatniego tomu. Wonder był zachwycony. Inną zaś książkę, też wziętą dla niej, oceniła dość słabo - ja jej nawet (tej książki) do ręki nie wzięłam. (bo to jakieś dziwne fantasy bylo). Z kolei dziejące się na Mazurach morderstwo...
Nie. Dość. Znowu przekroczę znaki - wszelkie recenzje Klubowe są pod recenzjami. I wyraźnie napisane kto autorem jest - jeśli ktoś ciekaw.
Recenzji nie ma jeszcze, gdyż jestem w trakcie czytania, ale... od pierwszych stron widzę, że jest to dokładnie to, czego oczekuję po baśniach i legendach. Dlaczego? - bo genialnie zapełnia lukę między dywagacjami etnograficznymi (nie dla każdego są to strawne dywagacje), a bajkami dla dzieci, z całkiem fajnym przesłaniem, ale z minusami - bajki są krótkie, właściwie na jedno kopyto. No i nie wiadomo do końca, ile w tym jest bajki ludowej, a ile wyobraźni autora. A tutaj?
A tutaj mamy kilkustronicowe opowiadania, snujące się wokół bajkowego motywu z danego kraju / regionu. Autor był oficerem wywiadowczym, także dużo podróżował, materiału zebrał tyle, że hej :P . W notce od autora napisane jest wyraźnie, że są to opowiadania snute na podstawie... czyli z głowy autora. Niefajne? Ano właśnie - fajne :P
Bo w każdym opowiadaniu jest przekazany klimat danego regionu, jakiś ponadczasowy motyw, - jest to dokładnie ta pozycja, ktorej brakowalo mim w mojej biblioteczce, opakowanej etno i geo..
Bo Sławomir Koper jest jak Decathlon i Adam Wajrak – na tyle zna temat, żeby móc go poruszyć w gronie niespecjalistów. I zna go wielotorowo. Ale trafiając na historyka, specjalistę z danego tematu, to on będzie się dowiadywał. Ale dla osób słabo znających dany temat, bądź zwyczajnie ciekawym, jest świetny. A zainteresować potrafi. Taki jest bowiem Sławomir Koper. Nie wnika w temat, bo zrobili to inni, ale przekazuje w przyswajalnej formie wszelakie informacje na dany temat. A tematyką też zajmuje się różnorodna. Choć już wiadomo, że skupił się głównie na Kresach.
Tu @Mackowy podpowiedział mi slowo, które mi umknęło (bo ma dla mnie trochę, ale tylko trochę, pejoratywny oddźwięk) - popularyzator. I za to Kopra uwielbiam. Nawet jak pisze o mojej Chorwacji. Znaczy Chorwacji, która jest na moich Bałkanach. Tak będzie bardziej prawdziwie :)
3) na trzecim miejscu są trzy książki. Praktycznie na równi. Każda za co innego, acz wszystkie na tym samym poziomie. A przynajmniej porównywalnym.
A dlaczego na równi/ Bo są na równi i już :) I to nie pochyłej.
1. dzieje się w Olsztynku na Mazurach - kryminał retro
2. dzieje się w Bydgoszczy - kryminał retro
3. Dzieje się w Chęcinach - kryminał
Dwie pierwsze - są debiutami (w żadnej z nich pióra debiutanta nie widać). Trzecia - jest "starego wygi", ale znanego z nurtów fantastycznych, a nie "regionalno-kryminalnych".
Co te książki wyróżnia w tłumie innych?
Idąc w górę, czyli z południa Polski na północ...
1) Odmęt - tak wiem, ze trochę "zjechałam" w recenzji, bo faktycznie trochę za dużo tu prywatnych nałogów detektywa (z drugiej strony - rynek czytelniczy tego wymaga, prawdopodobnie, skoro w niemal każda nowonapisana ksiązka, aż lepi się od alkoholu, romansów, degeneratów itd. Może ta akurat się "nie lepi", ale jednak...)
2) Zimne wody - gdyby wstęp był na początku, byłaby DYCHA. Bo naprawdę, takiej rzetelnej pracy w poszukiwaniu źródeł, nie spodziewa się czytelnik u autora piszącego "dla ludu czytelniczego - mało wymagającego, dodajmy. Nie jest to książka porywająca, jest wyśmienita w zupełnie innym znaczeniu. Lekko nudnawa, ale tak toczyły się śledztwa. Bo można rzec, że to kryminał retro, ale... to nieprawda :) To kryminał na faktach - faktach wygrzebanych przez autorkę z archiwaliów. Już samo to zasługuje na laury.
Fabuła, jak wspomniałam, porywająca nie jest. Ale czyta się zgrabnie, logicznie i cóż... moja dusza czytelnika jest zadowolona w stopniu wielkim. To zupełny unikat na aktualnym rynku wydawniczym.
- co więcej... podlinkowując te trzy książki, zobaczyłam, że Małgorzata Grossman wydala też drugą książkę Horoskop Zbrodni
Horoskop zbrodni - opinie nakanapie ma przyzwoite, a nie fajerwerkowe, co powoduje, ze jestem absolutnie przekonana, że jest utrzymana w stylu "mordu na zimnych wodach". I co z kolei powoduje, że jest pierwsza na liście "do zakupu" po przeprowadzce.
Dobra, teraz zaczynam się tłumaczyć, dlaczego taki wybór. Bez sensu. Popatrzyłam bowiem w swoje książki, z gatunku popularnych (wydanych w tym wieku) czyli te, które nie są naukowe). i tylko 5 z nich pamiętam do dziś plus wrażenie, jakie mi po nich zostało. Trzy z nich są w powyższym zestawieniu (bo większość z tych "popularnych mam właśnie z klubu). Zatem - moje tłumaczenie "dlaczego właśnie te" - jest bez sensu :)
Ale dla sprawiedliwości blogowej, wytłumaczę się jeszcze z trzeciej książki. Genialna. Choć nieprawdopodobnie gruba (700 stron to dobre dla rozważań naukowych, a nie kryminału). I byłabym zupełnie zachwycona, zgłosiłabym się do fanklubu, ale...
o ile pani Grossman (od Bydgoszczy) drugą książkę wydała w podobnym stylu. O tyle Borowiec (od Olsztynka) wydala coś z zupełnie dziwnego nurtu (dla mnie) dużo bardziej współczesnego. Czy to fantasy, czy blogowe wojny, czy "influencerzy" których - będąc w wieku zaawansowanym - nie kumam. Nie wiem co dokladnie, ale coś, co mnie tematycznie nie przekonuje.
No to jeszcze Odmęt - wróćmy do niego :) Otóż. Odmęt Łukawskiego jest właśnie spoza jego głównego nurtu (fantastyki - dodam), może to i był eksperyment, ale czytałam w oderwaniu od wcześniejszej twórczości. I ładnie zażarł :) Do teraz mam w pamięci, choć książki fizycznie nie, bo sprezentowałam koledze, który jest zaciekłym fanem.
Ale autor ma już ugruntowaną pozycję na rynku, pisać umie, natomiast obie panie popełniły debiut.
Pani Grossman utrzymała się w tematyce i klimacie (za co część będzie i chwała, i tym sposobem weszła sobie, spokojnie, w grono ulubionych autorów. A pani Borowiec (od Olsztynka), wdarła się szturmem, ale wycofała i czeka w poczekalni.
Bo zdaję sobie sprawę z konieczności wydawania tego, co ludzie kupią. Zawód autor tego wymaga. Trzeba np. jeść :) za dutki - a więc trzeba sprzedać to co się napisało. Rozumiem.
I rozumiem pisanie "sprzedawalnych ksiązek", ale ze moim zawodem nie jest "czytacz", dlatego choć wszystkie trzy książki są naprawdę dobre/świetne, to jednak
1) Łukawskiego obserwuję - bo fantastyka mi nie lezy, ale jak bedzie coś bum - to kto wie? W drugiej książce "podszept" - nieprzeczytanej jeszcze - odrzuciło mnie hasło "influencerka" - możliwe ze niesłusznie - też podszept czeka, aż się przekonam.
2) Borowiec w całości w poczekalni, ba bowiem 2 książki (stan z dzis). I ta druga jest spoza mojego kofortu psychicznego.
3) Grossman - na spokojnie (jak to w Bydgoszczy) dodaję do oserduszkowanych, czyli ulubionych. Bo wrażenie mam, ze z tej trójki jest najbardziej stabilną w twórczości, acz przyznajmy, nieco nudnawą (archiwalia, archiwalia i archiwalia)
I zapomniałam na śmierć o jeszcze jednej książce z KLubu, która, totalnie spoza komfortu i moich nurtów, była świetna.
Wzięłam ją z KLKubu właściwie dla mojego przyjaciela - lekarza wojskowego z Lublińca. Przeczytałam (bo musiałam napisać recenzję:), uznałam za dobrą, ale nie dla mnie. To książka dla chłopaków, mężczyzn, którzy marzą, marzyli, będą marzyć o karierze wojskowej.
Warto ją jednak tu dodać, choć, jak mówię - nie jest dla mnie. Ale też ją pamiętam...
dostałam tą książkę do recenzji w dniu wybuchu wojny na Ukrainie. Być może to kolejny powód, przez który po prostu bardzo ciężko mi się ją czytało. Tysiące ochotników, powracających do domu, żeby zaciągnąć się do armii i bronić Ojczyzny - to jest coś nieprawdopodobnego. I mnie, kobiecie spokojnego Zachodu, nie mieści się to w głowie. I jestem absolutnie przekonana, ze ta właśnie książka, która mnie "nie weszła", została napisana DLA NICH. MIedzy innymi.
I jeszcze raz podkreślę - fakt, ze to książka spoza mojej półki, nie zmienia faktu, że jest to wyjątkowa pozycja na rynku księgarskim. Dobra, a nawet bardzo dobra. I, że sobie przeklnę, wzorem autora :) , cholera jasna - każdy chłopak powinien ją przeczytać. I każda dziewczyna, która choć przez chwilę myślała o służbie. Bo ta książka pokazuje trudną i wyboistą drogę pasji, służby i przyjaźni.
Uwaga! nie przekroczyłam 10 000 znaków. Jestem z siebie dumna.
Nie mam pojęcia (nie pamiętam po prostu, starość nie radość...) jakie bogi książkowe zawiodły mnie na kanapę. Ale zawiodły.
Było to zapewne jakieś 4-5 lat temu. Wsiąkłam, bo
1) w starociach (starszych książkach, takich, (i ja to mówię???) 20 letnich był straszliwy bałagan, a ja nie mogłam, jako zwykły czytelnik, tego poprawiać.
Ileż można męczyć admina? W końcu admin się "wkurzył" i rzekł "Ej, a Ty byś nie chciała mieć trochę większych uprawnień? - no i się stało. Stałam się bibliotekarzem, maniacko poprawiającym książki.
Co ciekawe - nie potrzebuję kanapy do wiedzy, jakie książki mam. Bo wiem to doskonale.
Wiem, która jest gdzie (w sensie w której biblioteczce fizycznej), lub (w przypadku beletrystyki - ewentualnie w czytniku. Ale ja jestem jednak starsze pokolenie, preferujące papier.
Nie wiem, ile ich mam, ale na oko licząc...3x po 800. Trochę dużo...
W czasach, kiedy miałam ich mniej (bo w te straszne ilości wliczają się też książki dostane w tzw. spadku (Po koleżance, ulubionej germanistce, przyjaciółce...), czyli jakiś tysiąc... mogłam z czystym sumieniem powiedzieć, że wszystkie przeczytałam (z mniejszą lub większą uwagą, ale wszystkie). Dziś rzecz jasna, tak nie jest. Co z tego, że umiem niemiecki czy angielski - czytanie w oryginale (w niektórych momentach nawet gotykiem...) jest... trudne?
Semantyczne niedociągnięcie :)
Mam też kilka swoich w... greckim. Nowogreckim. Zakupione jako "pamiątka z Aten" czy też innego miasta.
Magnesiki są fajne, ale jeżeli magnes w centrum turystycznym kosztuje więcej niż książka, to moja dusza centusia ma jasny wybór. I otóż takie książki, nieprzeczytane - zaskoczenie?? :) - też mam.
Zazwyczaj są to harlequiny i romanse, bo jak poskładam już te greckie literki do kupy, to fajnie by było, gdyby konstrukcja zdania i treść nie zdemolowały mojego mózgu.
Do tej pory (a książki w nowogreckim zakupiłam dwa lata temu) doszłam do.... drugiego akapitu pierwszej strony, najpodlejszego Harlequina :)
Więc tego no...
Tym samym chciałam powiedzieć, że wbrew sobie, nie wszystkie książki, które posiadam, mam przeczytane. Aczkolwiek "z moich" porażającą większość.
I na te ilości dołożyłam sobie bycie Recenzentem.
Nie pamiętam dokładnie, jak to było, ale wrażenie moje mówi mi, że...
1) pisałam opinie, bo uważałam, że recenzja powinna być dla osób, które nie wiedzą, czego się po książce spodziewać. I powinna być merytoryczna i pozbawiona emocji
2) opinie pisałam długie, bo krótko nie umiem :)
3) Kanapa wyewoluowała - pojawili się nowi kanapowicze, nowe opinie i recenzje - w efekcie napisałam kilka dłuższych opinii jako recenzję (starałam się bez ochów, achów).
Teraz piszę recenzje właściwie tylko jeśli:
1. moja opinia jest konkretna i długa, a książka nie ma żadnej recenzji, a i z opiniami krucho (tak było z Izą Michalewicz i jej kronikami kryminalnymi (świetny reportaż, tak nawiasem mówiąc). Opinię przemianowałam na recenzję po bodaj 2 lub nawet 3 latach, kiedy nadal pod tą publikacją nie widniała żadna recenzja.
2. Lub jest z Klubu Recenzenta, do którego trafiłam nie pamiętam jak. Prawdopodobnie jakaś książka w Klubie zalegała, nikt jej nie chciał wziąć, było nas na kanapie za mało... i zostałam o to, może nie poproszona, ale zasugerowano mi, ze może bym się wzięła za te recenzje.
Ta wersja z punktu 2 jest prawdopodobna, acz niepewna, bo pamięć mi szwankuje, a rzetelnym i prawdziwym recenzentem nigdy się nie czułam.
Pomimo humanistycznego wykształcenia w życiu swoim nie współpracowałam z żadnym wydawnictwem, innym portalem książkowym, biblioteką, ani niczym takim.
Czytam bo lubię - i ten post miał być o moich książkach z klubu - ale jak zwykle...
przegadałam sprawę.
Będzie w części drugiej.
Bo pierwsza już przekracza magiczną ilosć znaków :P
Mieszkam (bywam) w kilku miejscach. M. in. Kraków - bez windy. i wieś na końcu świata.
Swego czasu zamawiałam materac (wielki i ciężki). A w domu mam dodatkowe schody. Wysłano mi to kurierem (pierwszy raz od kilku lat korzystalam z uslug kuriera DPD.
W drzwiach stanął wysoki, młody i przystojny kurier.
No i mam dylemat - jak mu powiedzieć, żeby mi to łaskawie wniósł po schodach na górę?? Historii o "starych babach" które uwodzą młodych listonoszy, gazowninków itd, jest bez liku. A ja do młódek nie należę.... Ja wiem, ze przesadzam i że to są stereotypy. Ale w tamtym momencie było mi po prostu głupio?
W końcu rzekłam "To ja pana jednak do sypialni zaproszę".
To było kilka lat temu, a pan kurier, nadal młody, nadal przystojny i nadal wysoki, informuje mnie z uśmiechem (na ulicy) - będzie paczka do Pani ciężka - mogę jutro? czy zależy Pani na dzis?
Drugiego kuriera mamy na wsi - dla odmiany malutki, uroczy i... silny.
Na wsi mieszka malo osob, więc i kontakty z kurierami sa - nazwijmy to - bardziej osobiste.
Telefon około południa
- Pani Kasiu, jeśli mama ma jeszcze soczki (soki jabłkowe zamawiamy online) to ja bym jutro przyjechal.
Allbo - Pani Kasiu, zamknie Pani psy (strasznie się drą :)) - to będę do pol godziny i wniosę Pani ta paczke.
(pozostali kurierzy zostawiają paczkę pod furtką - najczęściej niestety, blokując wyjście.)
Ja wiem, ze wazne ze dostarczają. I wsyzstkich kurierów lubię. Ale nie poradzę nic na to, ze tych dwóch jest moimi ulubionymi.
I doskonale wiem, ze jak oni są, to moje paczki będą "na czas, na miejsce i na pewno"
A jak jest ktoś inny na dyżurze - to.. no dobra, pan kurier ze wsi naszej, potrafi zadzwonić, ze wrócił po urlopie i chce się dopytać czy wszystkie paczki dotarły, czy jakiejś zapodzianej ma szukać w magazynie. - ale tak jak mowie - to jest maciupeńka wieś, i specyfika też inna.
No i wlasnie - dlaczego akurat TA a nie inna firma? Bo większosci kurierów się "po prostu nie chce". Ile razy zostawiano mi paczki w sklepie naprzeciiwko... pomimo ze bylam w domu. Czesto bralam wowczas do paczkomatów, bo kurier i tak gdzies zostawiał, gdzie musiałam poojsc (zadna roznica czy ide do paczkomatu, czy do sklepu) i jeszcze kosztowal. I nadal zostawiają gdzieś, jesli przez dziki przypadek nie ma w ofercie "mojego kuriera".
A jeżeli "moi kurierzy" zmienią pracę, to i firmę zmienię. Bo to nie o firmę, a o ludzi chodzi.... :)
A tak! Bo po kosmicznie długiej przerwie nakanapie, wróciłam i widzę, że Literatura na świecie, która jest bezwzględnie najdłużej wydawanym czasopismem w PL... jest wciąż w ... no dobra, jakby granat wybuchł :) Co lepsze, na innych portalach, tak samo. Czasem lepiej, czasem gorzej, ale też granat i to bez zawleczki.
Być może nikt dziś nie czyta archiwalnych numerów LnŚ, albo ci, co czytają, idą po prostu do biblioteki. Bo wiedzą czego szukają. Zanim pomyślałam, że poprawa czasopisma z czasów "przed-moim-urodzeniem" jest bez sensu... to zaczęłam poprawiać. Przerwa (wymuszona niejako) mi się bardzo przydała, bo wymyślilam jak to ogarnąć.
No i jak już zaczęłam.. to okazało się, że mnóstwo autorów, niegdyś popularnych, dziś zapomnianych, nie ma swojego opisu. A w LnŚ sobie ładnie istnieli. Ja się nie dziwię, bo wpisując w Google nazwisko XY, które (z LnŚ wynika ze to poeta, pisarz, krytyk, cokolwiek, wydany nie pozniej niż w latach 70-tych) wyskakuje jako dzisiejszy sportowiec, albo dzisiejszy pisarz - młodszy ode mnie, czyli NIE TEN :P
I już nie chodzi o to, ze poprawiam LnŚ :) bo jak wyżej - sądzę, że poprawa LnŚ mijałaby się z celem, gdyby chodziło tylko o najdłużej wydawane czasopismo... Ale ilu ja się naznajdywałam autorów!!! Dziwnych, z systemu słusznie minionego, ale i takich, którzy dziś zapomniani, niegdyś byli perłą w koronie. Przykład? A proszę bardzo: Klemens Junosza (formalnie Szaniawski)
Widzicie jego książki? Wydawca opublikował niektóre pod jego nazwiskiem (a nie nazwiskiem używanym w publikacjach, kiedy jeszcze żył. Słyszeliście ni? bo ja nie. Tak wiem - wielki etnograf i log... wykształcona ponoć. I tak - NIE SŁYSZAŁAM O NIM.
Dowiedziałam się o jego istnieniu dopiero przy poprawianiu czasopisma sprzed 50 lat...
Co z tego wynika?
Ze kocham bycie bibliotekarzem nakanapie! I już :)
No i kontynuuję porządkowanie, patrząc przy okazji, czy nie przegapiłam perełek. Bo Kanapa przez ostatnie trzy lata rozwinęła się tak bardzo, że księgozbiór tutaj, a księgozbiór w mojej biblioteczce jest ... no nie, chciałam napisać podobny, a to prawda nie będzie. Ale ja ponoć jestem nienormalna...
Zwłaszcza, że podjęłam się swego czasu, zadania pt "z kilofem na Proximę" czyli "w 80 autorów dookoła świata / Europy. Dlaczego?
Ha.
Ano dlatego, że kocham Grecję siłą nieprzemożną. Literatura grecka (nawet nie wspomnę Kazanthakisa, bo mi się nóż w kieszeni, samoczynnie, otwiera...) kręci się wokół nieszczęścia greckiego.
"Grek jest nieszczęśliwy kiedy jest szczęśliwy. (...) gdy nie ma żadnego powodu do zmartwienia, poszuka go i znajdzie".
Dla odmiany (miłej, dodajmy) pisarze nie mający greckich korzeni, pisza zupełnie inaczej - optymistycznie. I nie mówię tu tylko o romansach, choć te królują wśród białych, greckich domków i lazurowego morza... A gdzieś pośrodku czai się Dionisos Stiuris, który pisze podwójnie pesymistycznie (greckie korzenie, wychowany w Polsce.)
Dlaczego o tym wspominam? bo na tym przykładzie doskonale widać rożnicę między pisarzami z zewnątrz, a tzw. autochtonami.
Ale i tu się można naciąć - i to porządnie...
Długo się zabierałam za Wiolonczelistę z Sarajewa. Wlasciwie czekał w kolejce, która za każdym razem wypierała go poza nawias. Bo autor, w moim odczuciu, nie miał prawa wiedzieć nic o życiu na Bałkanach. Szczególnie w czasie wojny. I co? I do teraz bym sobie pluła w brodę...
Wiolonczelista istniał naprawdę. Naprawdę siedział pod ostrzałem i grał, upamiętniając tym samym ofiary ostrzału kolejki po chleb. Cała reszta to fikcja. Ale... ale napisana tak, że nikt jej fikcją nie nazwie. To że nie istniała Strzała (snajperka) pod tym konkretnym nazwaniem, może była mężczyzną, a może kobietą - to nie ma znaczenia.
Czas okupacji Sarajewa jest opisany tak, jakby autor tam był (a przypominam, że nie pochodzi z Bośni - bodaj jest Kanadyjczykiem, co stanowiło dodatkowy argument na "nie" - skąd Kanadyjczyk może znać realia Bałkanów i wojny w Europie. Weszłam pod stół i odszczekałam wszelkie kalumnie.
Tyle tytułem wstępu do wstępu.
No i rozpoczęłam "wyzwanie"- które dla mnie było naprawdę wyzwaniem. Bo jak wiadomo - literatury pięknej nie znoszę, powieści Oscarowo-Noblowskie działają na mnie, jak płachta na byka. czytam bo lubię... a tu - sama się zmusiłam do urozmaicenia i wyszedł z tego galimatias.
Ten galimatias teraz usiłuję uporządkować, ale... warto było - chociażby dla książek z Azji (tak - doszłam do wniosku, że Europę można czytać krajami, ale Azji czy Afryki... da się, tylko po co? :) aż takim świrem nie jestem.
Powoli, bardzo powoli, wracam do życia na kanapie. Rozpoczęłam powrót od bomby, czyli zarezerwowania książki do recenzji.
Biorąc pod uwagę, że ostatnio mało czytam, to jest to prawdziwa bomba. Ale - odkąd zaopatrzyłam się w okulary :) to okazuje się, że - hurrej ! - widzę :)
Czyli jak czyta mi się "zle" to jest to bardziej kwestia tego CO się czyta, a nie czy się widzi czy nie :)
No i wzięłam tą książkę do recenzji - dlaczego? Bo wydana jest przez Księży Mlyn i traktuje o mojej, ukochanej Łodzi. No i co ja widzę w opisie "dla recenzenta"?
Proszę o dodanie recenzji również w mediach społecznościowych, lubimyczytac.pl i księgarni internetowej.
OK - ja, chętnie :) Miałam kiedyś konto na LC, ale odkąd wsiąkłam w kanapę, jakoś nie używałam... No i teraz w pocie czoła robię "synchro biblioteczki" - bo nakanapie już są (od początku) moje opinie z LC (bo się "przenosiłam") ale odkąd jestem tu, to nie ma mnie tam.
No i właśnie - tu nastepuje pytanie - co zrobić, jeśli nakanapie popełniłam recenzję. Nieodpłatną, ale ZA książkę (czyli korzyści są) - czy ja ją mogę skopiowac na LC, czy tak jak to teraz robię, wybieram sobie fragmenty, które coś mówią i kopiuję z adnotacją, ze całość recenzji siedzi sobie nakanapie?
Póki to chodzi o książki unikatowe i starsze, to OK. Nie wiem jak z resztą.
Na razie robię jak powyżej, mając wielką nadzieję, że z LC mnie nie wyrzucą.
Bo jak Kanapa sie na mnie obrazi "za konflikt interesów" - to nic tylko się pociąć....
PS. wiem, przesadzam. Ale ja już tak mam :) że usiłuję nie zrobić krzywdy nikomu. A wychodzi... jak zawsze.
Nadszedł czas podsumowań, których nie lubię. Bardzo nie lubię. Ale... stwierdziłam, ze jak nie podsumuję "odkryć czytelniczych" lat zeszłych, to gdzieś te perły przepadną... Także krótko, ale ufam, że na temat :)
Oto Grek współczesny i jego kompleks niższości w stosunku do wielkich starożytnych. Oto Grek cierpiący na obrzeżach Europy, z którą się nie identyfikuje. Grek zagubiony, Grek krzykliwy, Grek bajkopisarz. Grek posiadający dwa stany ducha - wielka euforię i wielka depresję.
Brutalnie prawdziwa książka o cechach narodowych Greków, choć bodaj w zadnym miejscu hasło ":cecha narodowa" nie jest wspomniane.
Dam sobie obie ręce poobcinać, że nikt z Was, nigdy, czegoś podobnego nie miał nawet w rękach. Nie jest to też powieść obyczajowa. Nie jest to też dzieło socjologiczne ani etnograficzne. "Kamień" nie jest porównywalny z niczym. Z niczym, powiadam. Z czym kojarzy się nam kryminał? Z trupem, śledztwem, dochodzeniem i wygraną sprawiedliwości. No, to tego tu nie ma. Ale kryminał jest. I to zdecydowany.
Cóż to jest za książka! W sumie - nie ma się czemu dziwić. Przecież to Makłowicz. Miałam to szczęście, ze od razu dopadłam audiobooka. A czyta autor, zatem... Mistrzostwo narracji, mistrzostwo opowiadania. Na bazie cafe i burka (czy innych delicji) Robert Makłowicz opowiada historie Galicji. Chorwacji, Serbii, Bośni, Austrii, Węgier, Rumunii, Ukrainy i Polski. Przesłuchałam ja już dwa razy i zamierzam trzeci. Zamierzam również nabyć wersje książkową, bo ilość cytatów i wiedzy, która się w książce pojawia, sprawia, ze (chociaż studiowałam bałkanistykę) ze czuje się ... niedouczona. Jak zawsze zwykle przy Makłowiczu.
To jedna z tych książek do których się wraca... To jedna z tych książek, w których opis na okładce nie mówi nic... To jedna z tych książek, w których fabuła służy tylko do snucia opowieści. To właśnie ta książka, po której przeczytaniu, nie możemy tak po prostu powiedzieć o czym była...
To nie jest saga rodzinna, to nie jest opowieść o życiu na wsi, to nie jest prosta opowieść o życiu. To historia XX wieku (bardzo szeroko pojętego) kręcącej się wokół jednej / dwóch rodzin z maleńkiej wsi. Z wszelkimi problemami, uczuciami, historiami. Napisana tak pięknie, że urzekła nawet mnie - mimo wszystko wielbiciela konkretów i akcji (nawet jeśli zagmatwanej, to jednak dążącej ku rozwiązaniu). Zdeklarowany antyfan "opowieści i życiu" i "bawienia się językiem" niniejszym deklaruje: TAK ŚWIETNEJ KSIĄŻKI NIE CZYTAŁAM CAŁE LATA.
Niech tą książkę przeczyta KAŻDY kto uważa, że jego sąsiad jest inny. Żółty, czerwony, czarny, zezowaty czy z platfusem. Każdy kto z wielkimi hasłami, których nie rozumie i które bezmyślnie powtarza, rusza na wiec homogenetyczny (czarny, biały i zielony). To nie Bałkany są beczką prochu. Tą beczką prochu jest ludzkość. Ludzkość, która zauważa nielubianą inność. To pierwszy krok do masakry w imię jedności. Do naszej masakry.
Bardzo smutne, że tak prawdziwe. I tak aktualne. Eseje serbskiego publicysty pisane w czasach, kiedy Serbom wolno było pisać o swoim narodzie albo chwalebnie, albo wcale. Zresztą tak samo Chorwatom... Eseje które odkrywają podłoże wojen bałkańskich, niesłusznie zwanych konfliktami. Eseje powiadające o tym, jak populizm niszczy. Jak nowomowa polityczna i gra na strunach narodowej tradycji może ten naród i tą tradycję zniszczyć. Absolutnie każdy powinien tą publikację przeczytać. Bo to nie są eseje o Serbii, to eseje o nas. Europejczykach, mieszkańcach świata... O tym, jak krzykacze przejmują dowodzenie kierując nami - masami, u swojej chwale i zwycięstwu, poświęcając owe masy. Jedyny minus tej publikacji jest taki, że została wydana pod koniec lat 90tych przez wydawnictwo Universitas i wciąż nie została wznowiona (znaleźć ją w antykwariatach jest dość ciężko). Zanim pójdziecie ze sztandarami, wykrzykując hasła (celowo nie piszę jakie - KAŻDE), przeczytajcie. I idźcie - jeśli uważacie to za stosowne. Ale idźcie świadomie...
"Im bardziej Prosiaczek zaglądał, tym bardziej Puchatka nie było..." - to jest książka dla myślących i potrafiących wyciągać wnioski. To jest książka o prawdzie lokalnej - każdy ma inną. Nie znajdziecie tu ani ocen, ani nowych faktów historycznych. O Ogniu, o GoralenFolk, o Krzeptowskim... Znajdziecie wykluczające się wzajemnie opinie ludności rodzimej, ujęte w przepięknie napisane opowiadania lub eseje. Żaden z nich nie odpowiada na żadne pytania. Ale każdy z nich zmusza do myślenia i kompletnie nowego spojrzenia na ogólnie znane fakty. Zdecydowanie książka Kurasia i Smoleńskiego jest obowiązkową pozycją dla osób, które nie chodzą tylko po Krupówkach. Dla osób, którzy bywają w Ochotnicy, Nowym Targu, Zakopanem, częściej niż dwa razy w życiu... dla tych którzy rozmawiają z miejscową ludnością i wnikliwie studiują napisy na nagrobkach. I dla tych którzy tego nie robią, ale zwyczajnie interesują się współczesną historią. Tu nic nie jest ani czarne, ani białe...
Książki na nieco mniej *, ale wciąż są to odkrycia sezonu
przepiękna staroć, przepiękna opowieść, przy której mimo grozy, człowiek się uśmiecha. do tego, wbrew przeznaczeniu - wielce romantyczna. Czyż miłość od pierwszego wejrzenia nie jest romantyczna? Czyż błaganie wybranki swego serca (widzianej po raz pierwszy w zyciu) o pozwolenie na bycie jej rycerzem i ofiarowanie zycia na ołtarzu jej cnoty, nie jest romantyczne? Cudna, cudna, cudna wspaniała powieść, której moja współczesna opinia nie jest po prostu, godna.
Książka jest bowiem przerażająco prawdziwa i nie nadaje się do tzw. łyknięcia. Tu trzeba czytać każde słowo i każde zdanie - każde z nich pokazuje totalitaryzm w komunistycznej Albanii. Każda strona ukazuje to, czego polski naród również doświadczył, choć może w nieco złagodzonej wersji... że za jedno niewinne na pozór zdanie, wypowiedziane nie tam, gdzie trzeba, mogło osobę wypowiadającą skierować do więzienia, z którego już się nie wychodziło. Moje pokolenie (40latków) nie zna takich sytuacji z własnego doświadczenia. I obyśmy nie poznali.
Fenomenalnie, nie nachalnie, pokazane podstawy wiary chrześcijańskiej. Idealnie pokazane postacie kapłanów, z ich rozterkami, misją, dylematami. Załamaniami nerwowymi i chwilową utratą wiary. Wybitnie pokazane różne możliwości i wpływ religii jako takiej. Można by rzec że to fenomenalne studium przypadku - ale tu są dwa przypadki: dziennikarz -ateista i kapłan przeżywający kryzys wiary. Ich wzajemny wpływ jest głównym atutem tej powieści. A wszystko opakowane w klasyczne morderstwo, gdzieś w małej fińskiej społeczności.
Kapitalna książeczka do poduchy. I jako jedna z nielicznych tego typu, książka której zapomnieć się nie da. Tak fenomenalnie świeże podejście do tematu zabobonów, obrzędów i zwyczajów. Tak rewelacyjnie opisane relacje międzyludzkie. A co najlepsze... idealna (ani za dużo, ani za mało) równowaga między cywilizacją XXI wieku, a życiem tradycyjnym sprzed 1000 lat. Magia jest. Ale w ilościach realnych.
Cóż to jest za książka!!! Zazwyczaj nie czytuję książek z rodzaju literatury pieknej, bo średnio do mnie przemawia. Za Pandemonium wzięłam się, bo traktuje o Athos - półwyspie mnichów w Grecji, gdzie kobiety nie mają prawa wejść. Ograniczają nawet ilość zwierząt płci żeńskiej. I na tym półwyspie znajdują się zwłoki młodej kobiety. Powiecie, że niezły kryminał. Nic bardziej mylnego. To genialne studium powołania, życia i miłości. Genialna powieść z wielka ilością wiadomości na temat jak się zyje mnichom. Skąd biorą się ludzie, którzy poświęcają swoje życie medytacjom, modlitwom i decydują się na celibat. Zdecydowanie najlepsza książka grecka, jaką czytałam. I jedna z najlepszych czytanych ostatnio. Długo ją czytałam - ponad tydzień - bo ilość wiadomości przekracza standardową ilość. Wiedza ta jednak nie jest przekazywana nachalnie, tylko mimochodem. Zdecydowanie na podium greckiej literatury. Europejskiej zresztą też.
W porównaniu z, dotychczas czytanymi, współczesnymi ksiązkami greckimi... jest to arcydzieło! W porównaniu z inną literaturą - bardzo zgrabnie napisane opowiadanie o mieście. Mieście Rethymno na Krecie.
Wszystkim Krakusom, socjologom, etnologom, a nawet historykom - polecam. Szczególnie Krakusom - dokładnie tacy jesteśmy - w opowieści o Domu Helclów dostrzegłam cechy znamienne dla wszystkich krakowskich (z dziada pradziada) znajomych. Ci, u których nie dostrzegłam... okazali się... cóż... słoikami :) -przyjezdnymi, a w najlepszym przypadku Krakusami drugiego pokolenia. I są to cechy niezmienne od wieków - "wyssane z mlekiem matki".
Akcja powiesci rozgrywa się na obszarze Głównego Miasta Gdańska i jego przedmieściach, szczególnie na terenach delty Wisły, czasem swym ogarniając lata 1900 - 1945, począwszy od Cesarstwa Niemieckiego, poprzez Wolne Miasto Gdańsk aż po zdobycie miasta przez Rosjan w 1945 roku. Pokazuje dramatyczne losy ludzi mieszkających na tych terenach. Początkiem tych wydarzeń była fascynacja ideologią Adolfa Hitlera, odrzucenie mieszczańskiego świata i jego tradycyjnych wartości, wiara w idee, które miały przynieść odrodzenie, a przyniosły zagładę i tryumf nowej ideologii - kolejnej dyktatury. Bohaterowie powieści, rybacy, rolnicy, urzędnicy, pragną w tym nowym, trudnym czasie, odnaleźć swoją własną drogę do szczęścia, znajdując ją z wielkim trudem.
Ile wiemy o dawnych gdańszczankach? Czy znamy losy Elżbiety Koopman-Heweliusz? Czy wiemy, kogo nazywano Bałtycką Syreną i kim były pokutnice? Książka wydobywa z mroków historii losy wielu gdańszczanek: zakonnic, służących, naukowczyń, prostytutek, artystek, badaczek i rzekomych wiedźm. Pokazuje także tło epoki związane z pracą, zdrowiem, statusem społecznym czy modą
Dolar drożeje! jest fascynującą powieścią, której największą wartość stanowi fakt, że oferuje jedyny w swoim rodzaju wgląd w sytuację Wolnego Miasta kilka lat po wojnie. Dostarcza dużo nieznanych do dziś faktów, przede wszystkim jednak pokazuje atmosferę panującą wtedy w Gdańsku, pokazuje ludzi tego czasu, życie codzienne i mentalność. Prawdopodobnie jest też powieścią z kluczem, chociaż dzisiaj już trudno odgadnąć tożsamość występujących w niej postaci.
Przejmująca opowieść o ludziach walczących o uratowanie przepięknej, zabytkowej dzielnicy – Biskupiej Górki – przed rozbiórką i zagładą. Skłóceni ze sobą nawzajem muszą przejść wewnętrzną przemianę, by stać się społecznością zorganizowaną wokół wspólnych celów. Symbolem tego zjednoczenia staje się cenny zabytek – zegar na wieży; mieszkańcy Biskupiej Górki muszą znaleźć sposób, żeby go wyremontować i ocalić. Inspiracją do ich działania staje się Królowa Salwatora – dziwaczka, ale zarazem duch dzielnicy.
Przedstawione tu historie kryminalne są opisami autentycznych zdarzeń. Rozgrywały się one w Gdańsku na przestrzeni lat 1870-1939 i odtworzone zostały głównie na podstawie doniesień prasowych.
Pięciu autorów, pięć opowiadań, pięć zbrodni: wyrafinowane zabójstwo sprzed lat, tajemnicze zniknięcie uczennicy, głowa znaleziona na trawniku, niezwykle sprytna kradzież, groteskowa komedia śmiertelnych pomyłek. W tle Gdańsk, ten z lat trzydziestych XX wieku, i ten całkiem współczesny. Gdańsk - dobre miejsce do snucia kryminalnych intryg.
We współczesnym Gdańsku toczy się też cykl o Jarosławie Paterze, Krajewskiego i Czubaja, dotychczas znanych z historii kryminalnych Dolnego Sląska
I zostały nam kryminały retro. Tu króluje Piotr Schmandt, któremu asystuje żona Olga. Duża część ze wspomnianych kryminałów, toczy się w Wejherowie lub w okolicy. I te będą należeć do wpiisu "dzieje się na Pomorzu", jak tylko powstanie :) Póki co, możecie je podglądnąć na stronie autora nakanapie.pl. A tu podam te, które dzieją się w Trójmieście
Wielkimi krokami zbliża się druga wojna światowa, a tymczasem w Gdańsku wykluwa się intryga z prawdziwym skarbem w tle. Zmysłowa maszynistka, dwulicowi kochankowie, zagadkowy pośrednik, poczciwi polscy urzędnicy odsłaniający drugą twarz, femme fatale o urodzie damy z Siedmiogrodu oraz wywiady kilku państw - wszyscy są uwikłani w tajemniczą sprawę gdańskiego depozytu. Kto okaże się w tej rywalizacji prawdziwym zwycięzcą? Przedwojenny Gdańsk skrywa niejedną tajemnicę.
Ta książka to kawał mocnej historii zmian postępujących w Polsce po wojnie, chociaż przedstawiony minimalistycznie, to również portret psychologiczny polskiego społeczeństwa, które dorastało na przełomie tych zmian. Piękna opowieść o rodzinnej miłości, wpleciona w emocje wywołane żalem, strachem i poczuciem specyficznego odrzucenia. Polecam tę książkę całym sercem. Mnie ona pozwoliła spojrzeć na pewne sprawy z innej perspektywy niż dotychczas je widziałam. Intrygujące połączenie historii, kryminału i psychologicznego podejścia do życia człowieka, to z pewnością mieszanka godna polecenia.
Dzięki kanapowiczom do listy dołączają kolejne kryminały:
Na plaży w Jelitkowie znaleziono skórzany worek, przykryty warstwą podmorskich roślin i muszli. Przez rozdarcie wystawała z niego zniekształcona ludzka dłoń.
Mroczna opowieść o miłości, winie i odkupieniu. Jesień 1944 roku, kilka miesięcy przed ostatecznym upadkiem III Rzeszy. W bazie wojennej koło niemieckiego Gdańska zamordowanych zostaje dwóch wysokich oficerów marynarki wojennej. Jednocześnie w Rotterdamie znika bez śladu córka radcy Abella. Tropy wiodą do… Gdańska.
Początek 1930 roku. Przez pogrążone w wielkim kryzysie Wolne Miasto Gdańsk przetacza się fala spektakularnych kradzieży. Celem złodziei padają wille zamożnych gdańszczan: znikają kolekcje sztuki, waluta, cenna biżuteria.
Wypada też nadmienić, ze Krzysztof Bochus tworzy kryminały dziejące się na Pomorzu (a to Elbląg, a to Gdynia...), także dzięki wielkie za przypomnienie, bo gdy będzie się w pocie czola tworzył wpis o Pomorzu :) to akurat jak zgubił :)
Na plaży w Jelitkowie znaleziono skórzany worek, przykryty warstwą podmorskich roślin i muszli. Przez rozdarcie wystawała z niego zniekształcona ludzka dłoń.
No i ma rację @Mackowy , że Gdańsk bez Pawła Huelle to nie Gdańsk... Choć nie do końca pasuje do zestawienia, bo książki autora nie dzieją się w... a opisują Gdańsk. To są raczej opowiadania, reportaże, proza wysokich lotów, ale faktem jest, że należy... dodać do zestawienia i pewnego pięknego dnia, przeczytać.
Swoją twórczość poświęcił w większości Gdańskowi jako rodzinnemu miastu. Popularność przyniosła mu debiutancka powieść Weiser Dawidek (wydana w 1987), zekranizowana przez Wojciecha Marczewskiego w 2000 pod tytułem Weiser. Jest członkiem polskiego PEN Clubu, objął funkcję wiceprezesa tej organizacji.
I jak zwykle... egoistycznie liczę na Wasze komentarze i propozycje książek dziejących się w Gdańsku - tego musi być całkiem sporo.
Przeglądając swój zbiór artykułów i książek z czasów zamierzchłych, a dotyczących bardzo szeroko pojętej etnologii i antropologii, natknęłam się na pracę Bohdana Baranowskiego, historyka i regionalisty z początku wieku (ubiegłego wieku). Na moje i Wasze nieszczęście, w czasach studiów zajmowałam się bardziej przyziemnymi sprawami. O procesy czarownic ledwo się otarłam, stąd zbiór literatury na ten temat jest nędzny, słaby i - prawdopodobnie - nosi ślady niepoukładania. Jednakże, kiedy szukałam dla taty mojego, wspaniałej książki "Młot na Czarownice" i wyskakiwał mi wszędzie Jacek Piekara (skądinąd jedyna seria z cyklu fantastyki, fantasy czy jak to się tam nazywa, która przypadła mi do gustu), stwierdziłam, ze takie zestawienie powinno być więcej niż konieczne.
Być może kiedyś się zbiorę i napiszę kilka zdań o czarownicach, zamiast tego wstępu, ale kto wie, kiedy to będzie :) Bo bibliografii akurat mam niewiele.
Spis mniej lub bardziej naukowych pozycji o czarownicach
Ilustrowany almanach, który unosi zasłonę kryjącą dzieje magii. Zwięźle i przystępnie przedstawia historię czarownic i czarodziejstwa, umożliwiając zarazem fascynujący wgląd w świat magii - święte przybytki, miejsca mocy, miejsca magiczne, a także sposoby nawiązywania kontaktu z przyrodą poprzez różnego rodzaju rytuały i praktyki. To piękne kompendium wiedzy tajemnej, bogato ilustrowane rycinami zaczerpniętymi z różnych źródeł, od średniowiecza po czasy współczesne, jest pełnym informacji przewodnikiem po historii, tradycjach i metodach czarownic i czarowników.
Ile wiemy o dawnych gdańszczankach? Czy znamy losy Elżbiety Koopman-Heweliusz? Czy wiemy, kogo nazywano Bałtycką Syreną i kim były pokutnice? Książka wydobywa z mroków historii losy wielu gdańszczanek: zakonnic, służących, naukowczyń, prostytutek, artystek, badaczek i rzekomych wiedźm. Pokazuje także tło epoki związane z pracą, zdrowiem, statusem społecznym czy modą
Jest to książka ukazująca "polowanie na czarownice" na ziemiach współczesnej Polski (Dolny i Górny Śląsk, Wielkopolska, Małopolska, Pomorze, Mazowsze). Przedstawiona w chronologicznym zarysie historia funkcjonowania czarów, została uzupełniona o proces zmian Kościoła wobec osób parających się magią. Czytelnik dowie się, jak powstanie Św. Inkwizycji oraz przekazanie kompetencji sądom świeckim, doprowadziło do masowych egzekucji. Klimat epoki w dużym stopniu oddają oryginalne cytaty, m. in. z przesłuchań prowadzonych przez sędziów i kata w trakcie torturowania, zwykle niewinnych kobiet.
Oskarżenia o czary, procesy, egzekucje kobiet uznanych za czarownice odbywały się w Europie od połowy XV do połowy XVII w.; często były odbiciem lokalnych wierzeń w gusła i czary. Książka jest próbą wyjaśnienia tego zjawiska, nasilenia na przełomie XVI i XVII w. oraz okoliczności, w jakich procesy ustały.
W połowie XV wieku zachodnia Europa stanęła w płominiach. Monstrualnych rozmiarów pożar rozprzestrzeniał się jak epidemia. Na stosach palono kobiety i mężczyzn, przede wszystkim jednak kobiety. Czarownice to oblubienice szatana. Tak niosła wieść gminna, tego dowodzili sędziowie świeccy i kościelni. Wiedźmy uczestniczyły w sabatach, rzucały uroki, sprowadzały choroby i śmierć. Przez dwa stulecia tysiące kobiet padło ofiarą prześladowań. Oskarżano je o czary, poddawano torturom, a w końcu rzucano na pastwę płomieni. Dopiero w końcu XVII wieku odezwały się głosy rozsądku nawołujące do opamiętania. Powoli gasły ostatnie stosy.
W okresie od XIV do XVIII wieku polowania na czarownice w Europie i Ameryce Północnej pochłonęły dziesiątki tysięcy ofiar - z czego przytłaczającą większość stanowiły kobiety. W swoje książce Robert Thurston przedstawia przebieg polowań na czarownice oraz czynniki społeczne i psychologiczne, które je wywołały. Jest ona znakomitym zwięzłym podsumowaniem stanu badań nad historią prześladowań za czary i stanowi doskonałe wprowadzenie do przedmiotu.
Książka zawiera historie wiedźm i czarów w Europie, początki polowania na czarownice, przebieg prześladowań, przedstawia osoby zaangażowane w ten okrutny proceder.
Tysiace kobiet podejrzanych o czary , konszachty z diabłem, sprowadzanie chorób czy rzucanie uroków poddawano śledztwu, torturom i palono na stosie. Autor opisuje dzieje prosesów czarownic korzystając z autentycznych przekazów, rękopiśmiennych, akt sądowych i rozpraw polemicznych. Udowadnia, że zasadniczą rolę w podsycaniu zbiorowego obłędu odegrały nie tylko ciemnota i zabobonna wiara w magię, lecz także zwykła nienawiść i fanatyzm religijny.
Krótkie studium na temat magii i czarownic próbujące odpowiedzieć m.in. na to, skąd się wzięły czary, jakie były zabiegi magiczne i jak przebiegała historia czarów, począwszy od zarania dziejów aż do wieków bliskich współczesności.
Od starożytnych czarowników do New Age. Magia od zawsze wzbudzała zarówno fascynację, jak i strach przed siłami nadprzyrodzonymi. O czarownicach i szamanach powstało wiele mitów, które nie zawsze mają cokolwiek wspólnego z prawdą. Książka jest zachwycającą opowieścią o historii magii. Dostarcza ciekawych informacji – od polowań na czarownice do amuletów i zaklęć na każdą okazję. Oddziela przy tym fakty od fikcji. Pokazuje, jak na przestrzeni wieków kształtował się związek magii, religii i nauki. Wzbogacona anegdotami oraz ilustracjami
Dlaczego hindusi czczą krowy? Dlaczego żydzi i muzułmanie nie jedzą wieprzowiny? Dlaczego wśród plemion pierwotnych wybuchają wojny? Dlaczego w przeszłości tylu Europejczyków wierzyło w czarownice i dlaczego czarownice znów się dzisiaj pojawiają?
20 opowieści o wybitnej urodzie literackiej i atrakcyjnych fabularnie, w których pełno półboskich postaci z czasów legendarnycyh i mitycznych, sięgających nawet 6500 lat p.n.e.
Młot na czarownice (Malleus Maleficarum) po raz pierwszy ukazał się u schyłku średniowiecza, w roku 1487. Autorami tego dzieła są dwaj dominikańscy inkwizytorzy i profesorowie teologii: Jacob Sprenger i Heinrich Kramer.
Pierwsza cześć książki, składająca się z szesnastu rozdziałów, traktuje między innymi o szatańskich praktykach czarownic i ich spółkowaniu z diabłem, a także o demonach zwanych latawcami. Opisuje m.in. metody, za których pomocą szkodzą ludziom, zamieniając siebie lub innych w zwierzęta, i opowiada, jak potrafią odejmować mężczyznom przyrodzenie. Druga część skupia się na tym, jak przeciwdziałać czarom.
To wydanie jest uwspółcześnione językowo, ale nie liczcie na żadną, miłą fikcję literacką.
Frantz Schmidt był katem. W swoim fachu był mistrzem, miał na to nawet potwierdzenie cechu. Podczas czterdziestu pięciu lat służby (1573-1618) wykonywał swoje obowiązki głównie w cesarskim mieście Norymberdze. Uśmiercił 394 osoby: mężczyzn, kobiety, bywało, że dzieci również, często je wcześniej torturując. Profesję kata traktował jednak jako rzemiosło, nie epatował okrucieństwem, ale też nie okazywał żalu ofiarom.
Opowieść kata to niezwykła historia o człowieku prostym i nietuzinkowym zarazem. To barwny portret renesansowego kata i jego świata, oparty na autentycznym XVII-wiecznym pamiętniku.
Wysoko w Białych Karpatach, na pograniczu Moraw i Słowacji, w odciętej od świata wsi Žítková żyły wyjątkowe kobiety. Potrafiły leczyć ziołami, przepowiadać przyszłość, poskramiać żywioły. Nazywano je boginiami, a ich tajemniczą sztukę – bogowaniem.
to nie jest fikcja. To jest zbeletryzowana, owszem, opowieść, owszem, ale oparta na rzeczywistości Białych Karpat. Bardzo etno opowieść. A akta z teczek osobowych, choć nie są prawdziwe, nadają opowieści klimat życia w powojennych Czechach. W czasach socjalizmu, gdzie byle donos wystarczył aby zniszczyć komuś życie.
I ostatnia książka, która nie pasuje do tego zestawienia, choć jest jedyną, która traktuje o czarownicach głuchołaskich (a tu jest nawet szlak czarownic, o grobie czarownicy, już nawet nie wspomnę...). Jest to totalna fikcja, a nawet fantasy, ale... tak przepełniona głuchołaskimi legendami i wierzeniami, że po prostu nie mogłam jej opuścić
Głuchołazy, małe miasteczko na polsko-czeskim pograniczu, mają w herbie kozi łeb. To miejsce, gdzie w XVII wieku wieszano kobiety podejrzane o uprawianie czarów. Większość z nich trafiła na stryczek za nic. Ale były wśród nich także one. Te, które wiedzą. Te, które mogą umrzeć, ale nie odchodzą tak łatwo.
"Dzieje się..." to cykl, który wymyśliłam w zeszłym roku. Nie jest, li i tylko, moj, jako, że na kanapowiczów można liczyć zawsze :) I jeżeli ktoś popełlni podobny wpis, to fajnie będzie jak się podzieli linkiem i nie będę musiała wyważać otwartych drzwi :)
Cykl "dzieje się w..." jest moim wymysłem. I chciałam zrobić go porządnie. Z Warszawą mi wyszło. Z Grecją w miarę też. Kraków wypadł nieco gorzej. A potem się zawiesiłam... Minął prawie rok, a nowego wpisu "dzieje się..." Jak nie było, tak nie ma. Zatem - Mili Państwo - zmiana planów. Opublikuję tzw. "draft" - to co mi wpadnie w łapy, a będzie się działo... dodam. I trudno - będzie to niedopracowane, ale... no cóż... liczę na Was :)
Poza tym, może głupio, ale wychodze z założenia, że nawet jak będą to tylko tytuły (bądź autorzy) to Ci, którzy chcą, to znajdą. A jak nie będzie nic - to nie wiadomo nawet czego szukać. Zatem jedżmy do Wrocławia.
Z nieznanych mi jeszcze powodów, duża część powieści dziejących się we Wrocławiu, nosi znamiona fantastyki. Czy jest to Urban fantasy czy czysta fantasy - nie mnie się wypowiadać (mam alergię na fantastykę w każdej postaci - dla formalności wymienię te, które udało mi się znaleźć, ale nie liczcie na jakąkolwiek ocenę z mojej strony :) No może z wyjątkiem klasycznej "urban fantasy", ale dopiero jak przeczytam :)
Dziwoludy opanowały Wrocław! Uwaga na bankomatony! Niezależny dziennikarz Rafał Witkowski i jego przyjaciel Jan Miciński dostrzegają więcej niż inni. I dobrze wiedzą, że oprócz kotów, szczurów czy gołębi, obok nas żyje mnóstwo dziwoludów – płytników, gadających kruków, bankomatonów czy bazyliszków. Znajomość z nimi prowadzi bohaterów ku kolejnym awanturom – walczą ze złodziejami dzieł sztuki, pacyfikują Babę Jagę, a nawet przychodzi im się zmierzyć z radzieckimi podróżnikami w czasie. Przed Tobą piekielne spiski PRL-u i machinacje IV RP, demoniczny kot Lewiatan i pijane wrocławskie krasnoludki – słowem: „Poczet dziwów miejskich”!
Nie mogę adoptować psa - nie mam warunków. - mówiłam. I miałam rację. Nie miałam warunków. Aż w końcu pies zadecydował za mnie - po prostu się znalazł. taką decyzję podjęła za mnie Szekla 16 lat temu. I taką samą teraz Klucha. Zostałam postawiona pod ścianą i warunki musiały się znaleźć. Ale... nie każdy ma taka możliwość i nie możemy odsądzać innych od czci i wiary, że nie chcą adoptować czy przygarnąć psa. I zaraz Wam to wyłuszczę. Jak zwykle ja - na przykładach. Zapewne więc nie wyczerpię tematu.
1) Pies starszy - zawsze chciałam pomagać. Mam to gdzieś w genach. Chciałam przygarnąć starszego kundelka, bez szansy na dom, żeby przynajmniej miał ciepło na koniec życia. (idea piękna, prawda?) ale: - mieszkam na 4 piętrze bez windy. Pies starszy w większości przypadków będzie miał problem z chodzeniem. Albo teraz, albo za chwilę. - moje mieszkanie nie nadaje się nawet na dom tymczasowy dla staruszka - pies starszy zazwyczaj choruje. Do lecznicy nie mam daleko, (wybitnie dobrej), ale pracując po 10 h dziennie - na szczęście zdalnie - nie mogę zagwarantować psu, że będę miała czas na bieganie do weta w godzinach otwarcia lecznicy - mieszkam sama i nikt mnie w tym nie zastąpi ale: - wyobraźmy sobie, ze mieszkam z rodziną (dzieci w pakiecie), ma mnie kto zastąpić i nawet wynieść psa na 4 piętro. I dzieci, które psa pokochają, musza się od razu zmierzyć z jego chorobą i szybkim odejściem. - tu pytanie w jakim wieku te dzieci są, ale to też trzeba wziąć pod uwagę. Szekla lat 15. Juz nie chodze na długie spacery 2) Pies kilkuletni ma traumy. Choćby nie wiem co. Traumy, przyzwyczajenia, swoje widzimisię. Tu, zanim adoptujemy, koniecznie musimy zapoznać go z całym potencjalnym stadem. Jak również warto się zapoznać z tzw. historią psa.
- jeżeli mamy małe dzieci nie możemy wziąć psa, który dzieci nie lubi. Nie możemy też wziać psa, który nerwowo reaguje na dotyk (bo kto powstrzyma dziecko przed ciągnięciem za uszy czy ogon). Nerwowo oznacza łapanie zębami lub gryzienie. Jeśli te dzieci są już podrośnięte, to można próbować. Ale wtedy przed adopcją konieczne jest kilkukrotne zapoznanie obu części nowego stada. Ale, ale... jest taka rodzina (moich znajomych) którzy wzięli przybłędę o nieznanej przeszłości, mając dwójkę dzieci (rok i trzy lata). Pojechali po niego, pokazali młodemu piesa... I jakoś tak wyszło, że Ciastek jest u nich i nie ma lepszego wujka dla dzieciaków niż ten pies. Z neta - https://matkaprezesa.pl/2017/04/pies-i-niemowle.html Jest taka rodzina (mojego szefa notabene) mała dziewczynka lat 3 bodaj i pies po przejściach wzięty ze schroniska. Mała usiłuje wejść na psa, wyrwać mu uszy, sprawdzić czy ma zęby - normalne :) a pies się wyraźnie boi, odsuwa i czasem wyszczerzy zębiska. Szczerze mówiąc - nie zdecydowałabym się na adopcję psa z traumami przy tak małym dziecku, ale... radzą sobie świetnie. behawiorystka działa, rodzice pilnują i jest więcej niż super. Istnieją tak razem już kilka miesięcy - co wskazuje na to, że nic poważnego stać się nie powinno. Niemniej jednak: chodzi o to, żeby sobie zdawać sprawę i chciec nad nimi pracować.
to tez z neta - ale podobna rzecz widzialam na wlasne oczy - https://miauhau.pl/czytelnia/male-dzieci-i-ich-duze-psy.html - jezeli ma się inne zwierzęta - pamiętajmy, że to podstawowe stado jest. To nasze zwirze akceptują nasz wybór lub nie. Przykład drastyczny nieco, ale Rumun miał kolegę z kojca, Miska. Duży, piękny pies. Razem zostali zabrani od nieodpowiedzialnego właściciela. Po wzięciu Rumuna, postanowiliśmy pojechać po Miśka. Decyzja bardzo ludzka - dwóch kumpli powinno być razem. Aha, tylko że wprowadziliśmy bezbłędnie działające stado dwóch młodych samców, do działającego stada dwóch starszych suk (Trufla i Szekla). To był błąd. W efekcie rzucenia piłeczki dla Trufli (błąd taty, doświadczonego właściciela psów), Rumun z Miśkiem po prostu się na Truflę rzucili i lekko ją poharatali. Misiek w tym stadzie był prowodyrem, a wykonawca chuligańskich wyskoków był Rumun. Ze ściśniętym sercem musieliśmy chłopaków oddać. Na szczęście mama została przekonana, aby dać Rumkowi jeszcze jedną szansę (chwalić i wielbić behawiorystę, pana Arka, ze schroniska). W pojedynkę już nie chacharzył. Skończyło się dobrze, bo na Misia czekał drugi dom, wiec wyrzuty sumienia trwały krótko, ale jednak... To się nie powinno było zdarzyć w domu, w którym psy były od zawsze. W domu, który jest obłożony literaturą behawiorystyczną. W domu, w którym Alfa, czyli tata moj, każdego psa potrafił idealnie wychować. Ale się zdarzyło.
- a co z kotami? szczurami, waranami? - to samo. Dokładnie to samo. Jest o tyle łatwiej, że koty, szczury i warany można spacyfikować na moment wprowadzania psa nowego do domu. Trufla goni koty - tak dla gonienia, ale jednak szczeka przy tym strasznie. Zatem, gdybyśmy wzięli taką Truflę, to zanim byśmy sprawdzili jak kot się do niej ustosunkowuje, to... moglibyśmy mieć dewastację mieszkania. Nie mówię - nie bierzcie. Mówię - przemyślcie i się przygotujcie na inwazję obcych :) A kiedy ta sama Trufla do nasz przyszła (miała wtedy 3,5 miesiąca), to na miejscu była już wolnochodząca szczurzyca Zenia. Zenia była wielkości pyska Trufli. I kto rządził w stadzie? Zenia. Jakoś magicznie ustawiły to między sobą. Ale zrobiły to poza nami, bo powinnam była zdawać sobie sprawę z tego, że jak Trufla kłapnie zębami, to Zeni może łepek odgryźć. Bo technicznie to było możliwe.
3) Szczeniak ma zęby :) - i ich używa. Nagminnie i notorycznie. A to na naszych nogach, a to na faflach kolegów ze stada, a to na futrynie drzwiowej. Czy innych rzeczach, które wydawało nam się, że sa zabezpieczone. Właśnie - wydawało nam się. Musimy się z tym liczyć, bo inaczej dostaniemy rozstroju nerwowego i będziemy się wyładowywać na psie. A to nie jego wina, ze jest dzieciakiem. Był przykład, dość niedawno, rodziny, która zgodnie twierdziła że znają konsekwencje posiadania szczeniaka. N drugi dzień po adopcji oddali tego "potwora" bo zgryzł framugę. Niestety - ze stratami materialnymi trzeba się liczyć. Moj pies wczoraj dopadł jakoś mojego czytnika. Choć wydawało mi się, ze go schowałam wystarczająco. Czytnik ma aktualnie nadgryzione rogi oprawki. Zrobiła to w nocy. Kiedy spałam. Bo kiedy czuwam :) to cokolwiek mój pies chwyci w zęby nieswojego, to mu to odbieram i w zamian daję jedną z licznych zabawek. Z braku zabawek - kawałek drewienka i już sprawa jest załatwiona. Ale jak widać po moim czytniku :) - nie zawsze :) Szekla w fazie gryzienia wszystkiego - lącznie z faflami Setki Choćbyście nie wiem jak pedantyczni byli (przyznaję - ja nie jestem) to i tak szczeniak znajdzie to o czym nie mieliście pojęcia, że istnieje. I zgryzie. Klucha w ostatnim tygodniu znalazła - zgniłe jabłko (litości! Skąd? w domu??) - szpilkę (fakt, mama szyje, ale odsprzątała dom na kolanach zanim Klucha doń weszła, wydłubując ze szpar wszystko. Ale Klucha zrobiła to dokładniej. - magnesik, który wypadł z jakiegoś urządzenia miliony lat świetlnych temu i gdzies cos... Nie zainteresowała się natomiast kablem do pieca (który został odpowiednio zabezpieczony), butami, dywanem. Niczym, czego byliśmy pewni, ze wzbudzi zainteresowanie. A tym, o czym nie mieliśmy pojęcia, że istnieje... zainteresowała się. A jakże.
No to powiedzmy, że wiek psa mamy już ogarnięty. Już wiemy czy chcemy małą piranię, czy statecznego staruszka. Czy coś wiekowo pośrodku. Wszyscy w rodzinie znają swoje obowiązki względem psa i kazdy z uśmiechem na ustach się na to godzi.
No to jedzmy dalej\: Pies duży, mały czy średni? Ja chciałam małego, maksymalnie do połowy łydki. Bo, powtórzę: 4 piętro bez windy, mieszkam sama (kto mi wyprowadzi potężnego bernardyna?) Istnieje spora szansa, że będę zmieniac pracę (i możliwe ze miejsce pobytu też - i kto wynajmie mieszkanie dla bernardyna i dodatku? I tak dalej, i tak dalej. Poza tym, znam swoje umiejętności wychowawcze (jakieś tam mam, ale bez szału - raczej rozpuszczę, niż wychowam - i zdaję sobie z tego sprawę.) Jak będzie niewychowany kundel to łydki to nic nikomu się nie stanie. Ale niewychowany potwór z piekła rodem wielkości potężnej - aaaa to już jest kłopocik. I to dużego kalibru.
Średni pies, w miarę aktywny, w założeniu miał ze mną chodzić po górach (dla dużego musiałabym nosić tony żarcia, a jestem raczej słabą kobietą - stąd miał być pies raczej mniejszy. Prawdopodobnie z wielkich planów i przemyśleń nic nie wyjdzie, bo ta moja klucha jest co prawda niewielka, ale istnieje spore prawdopodobieństwo, że po operacji (o czym za chwilę) ruszy z kopyta i dorośnie do rozmiarów co najmniej Rumuna. Bo obojętne co ci mówią ... "to będzie pies mały, średni, maksymalnie do łydki, duzy, bardzo duzy... itd" kiedy bierzesz kundla szczeniaka... nie masz pojęcia co otrzymasz. kazdy szczeniak na drugie imię powinien mieć teletombola.
Mimo wszystko - dobrze znać swoje oczekiwania, możliwości i predyspozycje - a co będzie to będzie :) i z wyborem losu się pogodzić, a nie oddawać wybór losu z powrotem do schroniska. Lepiej nie adoptuj, jeśli liczysz się z możliwością oddania psa.
wilk na kaczych łapach
No i ostatnia kwestia - weterynarze i opieka nad psem: Póki jest pies młody i zdrowy, koszty utrzymania ograniczają się do jedzenia, smakuszków i wizyt kontrolnych. Im pies starszy tym więcej wizyt wchodzi w grę. I to kosztuje. Musimy sobie z tego zdawac sprawę. Czasem też pewne wady wrodzone wychodzą na jaw bardzo szybko - jak u mojej Kluchy. Ona akurat ma coś co występuje u 0,5% psów - przewód przetrwały botalla. Jednakże bez operacji przeżyje może pół roku, może rok. Ergo - operacja jest konieczna. Stać mnie - fajnie. Nie stać mnie - niefajnie. Skażę psa na powolne odchodzenie w męczarniach? Są fundacje, są zbiórki na pomagam itd, jest mnóstwo możliwości - tylko trzeba chcieć.
I do tego się ostatniego zdania sprowadza się cały post - Trzeba chcieć
Bo trzeba chcieć dostosować swój tryb życia do posiadania psa
Bo trzeba chcieć wychować równolegle psa i dzieci
Bo trzeba chcieć przyznać że szczeniak dla osoby w wieku 70+ to za dużo
Bo trzeba chcieć spróbować walczyć z psimi traumami spokojem i cierpliwością
Rumik wychowuje KlucheA tu cierpliwie znosi jej zęby w uchu
I jeśli ktoś z Was nie czuje się na siłach, to odpuście sobie psa z wielkimi traumami. Psa lękliwego, czy agresywnego - to wszystko można wyprowadzić, ale trzeba chcieć (czyli: czuć się na siłach - całym stadem )
Dlatego ja - jedna z największych kanapowych psiar kanapy - nie mam warunków (wewnętrznych) na dużego psa. Nie mam warunków na psa lękliwego i wycofanego (bo egoistycznie pragnę aby pies mnie kochał i się do mnie tulił) nie mam warunków na psa agresywnego lub próbującego dominować (bo dam się zdominować, a to błąd powazny w skutkach) nie mam warunków (zewnętrznych, mieszkaniowych ) na psa staruszka.... itd itd itd
A jeśli zdecydujecie się nie adoptować tylko kupić konkretnego psa z konkretnej rasy. To też dobrze. Bo jak ich nikt nie kupi to zasilą szeregi bezdomniaków, tylko że rasowych. To nie jest żaden grzech. Tylko zanim kupicie, prośba ode mnie - sprawdźcie hodowlę. Przy czym jak kupicie psa, to i tak nie pozbędziecie się problemu zgryzionych kapci i framugi.
Ponoć Pascal kiedyś powiedział Kup sobie psa. To jedyna metoda, aby zdobyć miłość za pieniądze.
Jeśli "kup" zamienimy na "psygarnij".... to pies, tak jak dziecko, kosztuje. Kosztuje pieniądze, nerwy, czas, wyrzeczenia... Ale to tak jak z dziećmi - mój mądry ojciec powiedział kiedyś, że posiadanie dzieci jest nieopłacalne (na logikę - prawda) że gdyby nie my dwie, to miałby we własnym garażu dwa mercedesy (mój foch trwał ponad miesiąc...), - po przemyśleniu jednak zgadzam się w pełni. Nieopłacalne. Również nieopłacalne jest posiadanie psa. A już trzech na pewno. A ja, jak Klucha dorośnie, rozglądać się będę za czwartym.
KONIEC.
PS. Post niespójny i pisany kawałkami, bo wampir zwany piranią mocno mi utrudniał popełnianie tej twórczości. spi. Jest spokoj. Chwilowy
Powiadają, że adoptując nie zmienisz życia wszystkich psów, ale zmienisz świat dla tego jednego. I to jest prawda. Zdecydowana i najprawdziwsza prawda. Ale do tej prawdy trzeba być przygotowanym i wiedzieć na co się człowiek zdecydował. Bo to wcale proste i łatwe nie jest.
W internecie, głównie na facebooku, aż roi się od ogłoszeń o znalezionych, przygotowanych do adopcji, psach. Większość z tych ogłoszeń uderza w czułe struny naszego serca. "oszukali go i nie przyjechali" - pomyślmy, czy naprawdę oszukali? Może lepiej że nie przyjechali po niego (psa) niż żeby mieli się go zaraz po adopcji pozbyć. Mamy tendencje do przypisywania psom cech ludzkich (każdy z nas, ja też nie jestem od tego wolna). Ogłoszenia te, w zdecydowanej większości, nie zawierają podstawowych danych o osobowości psa. Czy to dlatego, że wolontariusz jej nie zna, czy dlatego, że chce podświadomie ją ukryć. To akurat bez znaczenia - to do nas należy zapoznanie się z potencjalnym nowym członkiem rodziny i od nas zależy czy w to stado nowy członek się wpasuje czy nie. Nie możemy w tej kwestii kierować się jedynie współczuciem.
Szekla z Fetyszem - dwie znajdy Przed podjęciem decyzji o adopcji musimy zdawać sobie sprawę, że KAŻDY pies ze schroniska, kazdy pies odrzucony przez właścicieli, porzucony, odebrany z interwencji... itd... ma swoje traumy, z którymi mniej lub bardziej sprawnie sobie radzi. I TO MY MUSIMY MU POMÓC z tymi traumami. Czy jesteśmy na to przygotowani? - to podstawowe pytanie, na które większość z nas sobie nie odpowiada. Co więcej, nawet go sobie nie zadajemy. No bo on tak patrzy...
Na pocieszenie dodam, że każdą traumę da się wyprowadzić. Kwestia czasu, zaangażowania i podejścia. Fetysz uciekał ustawicznie i leciał na walkę z Puszkiem. Po kilku latach u nas, nadal uciekał, ale wystarczyło go zawołać i wracał. Dalej chciał zagryzać Puszka, ale na chęciach i szczerzeniu zębów się kończyło. Rumun bał się własnego cienia. Ze strachu atakował. Krzywdy nie robił, ale przytrzymanie za kark wyglądało tak, jakby właśnie psa zagryzł. Do teraz widząc kabel, czy słysząc grzmoty, pies staje się naleśnikiem i drży. Szekla miała instynkt samozachowawczy w zaniku. Atakowała Rumuna, atakowała bullteriera na spacerze, atakowała nawet doga, który się jej bał. I to pomimo tego, ze wychowywała się w stadzie psów, wzięta jako szczeniak (znajda, ale dalej szczeniak) i rozpuszczona przeze mnie do granic możliwości (mój błąd. Karygodny)
Czasem trzeba poprosić o pomoc behawiorystę. To oczywiście kosztuje, ale jest czasami niezbędne. Psy wzięte ze schroniska mają usługi behawiorystyczne w pakiecie. Ale faktem jest, że czasem szybciej się dostać do takiego komercyjnego behawiorysty... Naszym psom nie wolno bylo wchodzic na kanape czy fotel. Az pojawil sie Rumun. I jakos tak... konsekwentny Ojciec... ulegl :) Oczywiście można się zdecydować na szczeniaka - niestety schroniska są ich pełne i dość szybko znajdują tzw. "zbyt". Szczególnie przed świętami. Jaki piękny prezent... A tu nagle się okazuje, że wzięliśmy małego, puchatego, uroczego szczeniaczka, a mamy małą piranię, która gryzie wszystko. Która ma energii więcej niż cała nasza rodzina. I która - no nie! rany boskie ! - sika na parkiet i robi kupę (śmierdzącą) w którą zaspany nowy właściciel włazi bosą stopą...
Na dokładkę nie można jej wyprowadzić na spacer, bo przecież ma poszczepienną kwarantannę, a ja się właśnie umówiłem (łam) na wędrówkę po górach. Albo zwyczajnie muszę wyjść do pracy, a szczeniak piszczy i płacze. A jak zostanie sam to niszczy. Tak, to są realia. Jeżeli zdajemy sobie z nich sprawę - to świetnie. Jeśli nie... a to gorzej, bo albo się do nich przyzwyczajamy (ma się dzieci ma się kłopot. A szczeniak to dziecko). I godzimy się na pewne ograniczenia naszej wolności. Albo... wracamy do schroniska i oddajemy niewychowanego gówniarza.
Szekla w fazie piranii i arcyspokojna SetkaWspolne obrabianie patyka. Ale juz tutaj widac, ze Trufla raczej na odleglosc od dorosłej już SzekliZarlok czyli Szekla - tzw. Czarna dziura wyjada z miski Setki. A Setka - zero reakcji...
Dlatego uważam, że lepiej przemyśleć całą rodziną decyzję i wziąć takiego psa, który będzie się w stanie wpasować w nasze stado. A my mamy na tyle siły i determinacji żeby z jego traumami pracować.
Zanim jednak napiszę kilka swoich spostrzeżeń na temat wyboru psa do adopcji (bo to dokładnie taki sam wybór, jak w przypadku zakupu psa), chciałabym przedstawić swoje stado - czyli dlaczego właśnie uważam, że mam prawo do wypowiedzenia się na ten temat.
Jestem zwierzolubem, mam świra na punkcie psów (innych zwierząt też, ale psy jednak są u mnie na topie). Ale nie przygarnęłabym absolutnie każdego psa, który jest "taki biedny". Dlaczego? Bo mam psy od lat z górą trzydziestu (w większości byly to rodzinne psy, bo byłam małym szkrabem) i przez ten czas dowiedziałam się o sobie więcej i o swoich możliwościach przygarnięcia, niż z najlepszych poradników mogłabym wyciągnąć. Każdy pies (jako nowy czlonek stada) nas zmienia. My dzialamy na psa, pies na nas. To normalne.
Trufla z RumunemSzekla z TruflaTrufla z Rumunem w jednym koszyczku - wydarzenie na skale niewyobrazalną
Moje stado aktualnie składa się z trzech sztuk: - Trufla (12 letnia już wilczurzyca, starsza pani, żyjąca w swoim świecie i mająca wszystko pod ogonem) - Rumun (3-5 lat, adopciak z krakowskiego KTOZu, całkiem duży chłopak z ogromną energią) - Klucha (2,5 m-ca maksymalnie, gówniarz, czyli szczeniak. Znajda znad rzeki. Formalnie adoptowana, acz nadal w kategorii znajd przypadkowych :)
Klasyczna Pirania zameczająca Rumuna :)
Klucha zajęła miejsce Szekli (znajdy, która w życiu nie widziała schroniska, ani zadnej fundacji). Przed Rumunem był Fetysz, który biegał po Tarnowie, po opuszczeniu tego świata przez jego pana i braku opieki ze strony spadkobierców. Biegał, atakując i zagryzając wszystko co mu pod zęby wpadło. Równolegle była Setka - wilczurzyca z hodowli i Zenka - szczurzyca (wzięta z niespodziewanego miotu kolegi. Znaczy szczurów kolegi)
Pies nas niejednokrotnie zaskoczy. Nie sądzilismy ze Rumun moze szczeniakowi zrobic krzywde. Ale ze przejmie obowiazki wujka, mamy i taty? Pelne zaskoczenieZapoznanie Kluchy z Rumunem
Zanim podejmiemy decyzję na całe życie, musimy odpowiedzieć sobie na podstawowe pytanie. Czy mamy warunki do posiadania psa. I nie chodzi tu o dom z ogrodem.
O tych warunkach napiszę w drugim poście, bo ten mi się już niebezpiecznie wydłuża...
