Kiedy Merlin był chory... Nie tak. To by znaczyło, że obecnie Merlinowi nic nie dolega i jest okazem zdrowia a to nieprawda.
Inaczej: Stało się tak, że twórca jedynie słusznej i akceptowalnej przez tygrysa mokrej karmy zmienił coś w składzie, formule i szacie graficznej. Szaty się nie czepiam - nie moja broszka, ale to, co w środku - wprost przeciwnie. Albowiem niedługo po tej korzystnej z punktu widzenia twórcy zmianie Merlin zaczął rzygać... cóż, jak kot. Bywało, że zrzut następował po dwóch kęsach, bezpośrednio do miski.
W krótkim czasie przyjemna dla oka kolorystyka wnętrz nabrała biało-żółto-brązowych cieni. Pomimo zmienionej karmy, kociałko uparcie szarpały torsje. Tak dziać się nie będzie.
Zarzygany duce został zapakowany w bolid i dostarczony do dobrych wróżów od animalsów, którzy nie raz i nie dwa wyciągali Merlina z chorobowych opresji. Morfologia, biochemia, RTG, USG. Diagnoza: Podrażnienie trzustki. Leczenie, dieta, łamańce z karmą, bo dotąd jedynie słuszna wypadła z kociego menu całkowicie a każda inna gryzła Merlina w zęby... Nie było łatwo.
Ogólnie było to bogate w emocje i obfite w treści sześć miesięcy.
Więc czemuż ja to...? Ponieważ Merlin nauczył się rzygać na ręczniczek. Zwykły, kuchenny.
Nawet jeśli nachapie się szczypiorku czy trawy na balkonie - przybiega do domu, żeby no...
Na papierowy ręczniczek. Nie uchyla się, nie depcze, nie odwraca ogonem. Szczęście też się wyuczył.
Kot się uzewywnętrznia, Kleks(ja) zgarnia urobek i utylizuje w śmieciach, dywany oddychają z ulgą.
I tak to teraz u nas wygląda.
Księciu jest księciu nie dlatego, że jest hołubiony jak skarb i udzielny władca, ale dlatego, że po pańsku womituje w chusteczkę. Koniec.