Ostatnio koleżanka @Airain przypomniała mi o tym poecie, więc. 😊

Konstanty Ildefons Gałczyński, Książka mówi do stroskanego

Gdy na­wet wio­sną bę­dziesz sam, kie­dy ja­skół­ce
próż­no bę­dziesz tłu­ma­czył to, co ci do­le­ga,
gdy naj­cięż­szą go­dzi­nę wska­że to­bie ze­gar,
od­szu­kaj mnie - i znaj­dziesz le­żą­cą na pół­ce.

Rzecz je­stem nie­ogrom­na, lecz trud­no mnie mi­nąć
temu, dla kogo tro­ska bywa domu pa­nią;
więc w naj­ład­niej­szym krze­śle usiądź w swym miesz­ka­niu
i po­chyl się nade mną, i daj oczom pły­nąć.

Wte­dy w oczy wszyst­ki­mi try­snę pro­mie­nia­mi
i będę to­bie mat­ka i po­cie­szy­ciel­ka,
i z li­te­ra­mi bę­dziesz gwa­rzył jak z gwiaz­da­mi,
żem jest jak ser­ce mała i jak ser­ce wiel­ka. 

Źródło: https://poezja.org/wz/Ga%C5%82czy%C5%84ski_Ildefons_Konstanty/5345/Ksi%C4%85%C5%BCka_m%C3%B3wi_do_stroskanego