Jakiś czas temu zadałam wypracowanie domowe z Króla Edypa i Antygony. Prawie wszyscy oddali (jakość to osobna sprawa), tylko trzy osoby nie. Jeden z tych niedobitków prawie tydzień po terminie oddania tłumaczy się, że zupełnie nie wiedział, jak napisać. Dobra, myślę. Nic to, że zaraz po zadaniu tego przeprowadziłam zajęcia dodatkowe, na których omówiłam wszystkie tematy - wyłożyłam kawę na ławę, dałam tyle podpowiedzi, ile mogłam. Jego na tych zajęciach nie było. Nic to - uczeń zgłasza problem, muszę zareagować. Robię zajęcia jeszcze raz, tylko dla niego. Zaproponowałam trzy tematy o różnym stopniu trudności. Zaczynamy od najprostszego, wymaga odpowiedzi na pytanie, jakie szanse ma człowiek w starciu ze swoim przeznaczeniem w tragedii greckiej. Pytam o to ucznia. Odpowiada, że duże. Zdaje mi się, że już wiem, dlaczego trudno mu było napisać to wypracowanie.
Dla spokoju ducha. Ku chwale nauki. Żeby wiedzieć. Żeby udawać, że się wie. Żeby trochę zaimponować nauczycielowi, który wie, że uczeń lektur nie czyta, a tu proszę. Dla porządku. Dla świętego spokoju. Żeby rodzice nie ględzili, że trzeba czytać. Żeby już mieć to z głowy. Żeby znać do matury. ;)
@Chassefierre ale taki wysiłek...? :)0 Przecież to pochłonie jego całą energię, którą tak starannie w sobie kumuluje i nic mu już nie zostanie na nicnierobienie i wieczne trwanie w letargu w pozycji płaskiej na łóżku... nie bądź świnia, daj pożyć ;)p
A w ogóle to ten sam uczeń, o którym już kiedyś pisałam - ten, który zdziwił się, że trudno znaleźć właściwy cytat w lekturze, jak się jej nie czytało. ;-)
Jak sięgam odległą pamięcią przerabiałem Antygonę... Ale to zamierzchłe czasy :D. Jednak widzę radość w oczach uczniów jak przychodzą wypożyczyć lekturę i te westchnienie radości... wreszcie coś cienkiego...
