@OutLet

Pańcia dostała nową poduszkę, no ale przecież od razu widać, że mi bardziej pasuje.

Niektórych aparat kocha. 😊

Jestem sobie małym pieskiem,

co kocyk ma niebieski,

spanko obok (oraz misia),

lecz na spanku nie śpię dzisiaj.

No superowa ta zabawka!

Na przeprosiny dostałem. 😊

Przepraszamy się. 😉

Kiedy cały dzień przyjmowałeś gości i wreszcie pojechali.

Dobranoc Państwu. 😊

Kiedy masz Na Kanapie przewspaniałą koleżankę (ba, żeby jedną!), to nie musisz jeździć

przez pół świata (zwłaszcza, gdy nie lubisz), żeby mieć najnowszy tom poetycki Jacka Dehnela

z dedykacją, a do tego przecudnej urody naklejkę z Julkiem Słowackim. 💚

Jestem Ci taka wdzięczna, @Chassefierre, że nie masz pojęcia.  💙

Aha, Lucek dziękuje za smaczki. 😊

Letycja? Leonardo?

Ciociu @Chassefierre, wciąż nie wiadomo. 😉

Cześć, nazywam się Lucek Pucek, mam prawie 8 lat i jestem szczeniakiem. 😊

Piesek. ❤️

Czytanie to nie jest taka prosta sprawa, jakby się wydawało.

Pytam jednego dżentelmena - Dlaczego masz jedynkę z angielskiego?

Bo pani zapytała mnie w nieodpowiednim momencie - odpowiada.

Jak to? Dopytuję się.

No wtedy, kiedy nie wiedziałem.

Jak wiadomo, wszystkiemu zawsze winny jest nauczyciel.

Pańcio wyjechał. Na tydzień. To chyba dużo. Dużo za dużo - albo i nawet wieczność.

Zostałem z matką i jest problem, bo ona nie pozwala mi biegać na naszej łączce, tylko pańcio pozwala. No i chodzę na smyczy.

Pańcio obiecał co prawda, że przywiezie wysokościowy granulat (tak się mówi u nas w domu na suchą karmę i powiedziałem, że mają być przynajmniej dwa rodzaje), jakieś smaczki i zabawkę - ale czy mogę mu wierzyć?

Wisława Szymborska, Koniec i początek

Po każ­dej woj­nie
ktoś musi po­sprzą­tać
Jaki taki po­rządek
sam się prze­cież nie zro­bi.

Ktoś musi ze­pchnąć gru­zy
na po­bo­cza dróg,
żeby mo­gły prze­je­chać
wozy peł­ne tru­pów.

Ktoś musi grzę­znąć
w szla­mie i po­pie­le,
sprę­ży­nach ka­nap,
drza­zgach szkła
i krwa­wych szma­tach.

Ktoś musi przy­wlec bel­kę
do pod­par­cia ścia­ny,
ktoś oszklić okno
i osa­dzić drzwi na za­wia­sach.

Fo­to­ge­nicz­ne to nie jest
i wy­ma­ga lat.
Wszyst­kie ka­me­ry wy­je­cha­ły już
na inną woj­nę.

Mo­sty trze­ba z po­wro­tem
i dwor­ce na nowo.
W strzę­pach będą rę­ka­wy
od za­ka­sy­wa­nia.

Ktoś z mio­tłą w rę­kach
wspo­mi­na jesz­cze jak było.
Ktoś słu­cha
przy­ta­ku­je nie urwa­ną gło­wą.
Ale już w ich po­bli­żu
za­czną krę­cić się tacy,
któ­rych to bę­dzie nu­dzić.

Ktoś cza­sem jesz­cze
wy­ko­pie spod krza­ka
prze­żar­te rdzą ar­gu­men­ty
i po­prze­no­si je na stos od­pad­ków.

Ci, co wie­dzie­li
o co tu­taj szło,
mu­szą ustą­pić miej­sca tym,
co wie­dzą mało.
I mniej niż mało.
I wresz­cie tyle co nic.

W tra­wie, któ­ra po­ro­sła
przy­czy­ny i skut­ki,
musi ktoś so­bie le­żeć
z kło­sem w zę­bach
i ga­pić się na chmu­ry. 

Źródło: https://poezja.org/wz/Wislawa_Szymborska/97/Koniec_i_poczatek