Wiesz, to nie jest tak, że znalazł albo nie znalazł. Gdybym miała powiedzieć, co Franklin ceni w życiu najbardziej, powiedziałabym, że ludzi. Ekhm… Ludzi, którzy podali mu pomocną dłoń, kiedy sobie nie radził, kiedy był sam. I co ciekawe, to właśnie te przypadkowe spotkania wpłynęły na jego życie. Chodzi o to, że kiedy wyznaje się pewne wartości, nawet pozornie uniwersalne, bywa, że nie znajduje się zrozumienia, które by tak rzec, które pomaga się nam rozwijać. Franklin miał szczęście, by tak rzec, ponieważ je znalazł. A poza tym to dziękował życiu. Dziękował mu, a życie to śpiew, życie to taniec, życie to miłość. Wielu ludzi pytało Franklina o to samo: ale jak ty to robisz? skąd czerpiesz tę radość? A on odpowiadał, że to proste, to umiłowanie życia, to właśnie ono sprawia, że Franklin dzisiaj na przykład buduje maszyny, a jutro... kto wie, dlaczego by nie, odda się pracy społecznej i będzie, ot choćby szukać tej woli życia w swoim pokoju.
