Mętne i żółtawe od piasku przybrzeżne wody szybko zamieniły się w przejrzysty, błękitny przestwór. Gdy nowo upieczona syrenka się tam znalazła, pierwszym, co ją zdumiało, był jej wzrok. Nie widziała zwykłych, niewyraźnych, nieco rozmytych konturów, teraz jakie rozróżniała do tej pory, nawet w, jak wydawało się z brzegu, idealnie przezroczystej wodzie wszystko było dla niej widoczne dokładnie i na bardzo dużą odległość. Miała uczucie, jakby zdjęto jej z oczu kataraktę albo dopasowano ostrość w niewyregulowanej lornetce. Zdumiewająca jasność i dokładność podwodnego widzenia była wprost nie do opisania. Widziała każdą łuseczkę na najmniejszej rybce, pęcherzyk powietrza na listku pływającego glonu, żyłkę na meduzie, błysk światła na piaszczystym dnie wszystko! Aż się dziwiła, jak wcześniej swym niedoskonałym ludzkim wzrokiem mogła pod wodą cokolwiek dostrzec.

Równie istotnie zmienił się jej słuch: zrobił się dziwny i od czasu do czasu słyszała niezrozumiałe i bardzo odległe dźwięki. Do tej zmiany będzie się chyba musiała długo przyzwyczajać. Ciągle kręciła głową w poszukiwaniu źródła tego czy innego dźwięku, nie orientując się ani w jego rodzaju, ani w odległości.

Ale wszystko to były drobiazgi w porównaniu z przepełniającym syrenę zachwytem! Olga wyczyniała pod wodą przeróżne piruety, żeby wciąż od nowa zachwycać się swoim ogonem, pobawić się ze stadkami małych rybek i po prostu poczuć nową siebie.