Witajcie Kochani

Mam dziś dla Was wywiad z Anią Ziobro. Ania pisze piękne książki, którymi potrafi chwycić za serce jak mało kto. Poniższy wywiad przeprowadziłam z Anią na wakacjach. Nawet jednym słowem nie zdradziła się, że już wkrótce będzie premiera jej najnowszej książki. To trzeci tom Serii nadmorskiej ,,Domki z kart", która ukaże się już 6 września, nakładem wydawnictwa Dragon. Czekając na premierę zapraszam Was na naszą rozmowę 😊

Cześć Ania!!! Dziękuję że zgodziłaś się na nasz mały wywiad. Na początek opowiedz nam coś o sobie. Co lubisz robić w wolnym czasie, czym się interesujesz?

Jestem rzeszowianką, która część serca zostawiła w Lublinie, a kolejną część w Tatrach. Prywatnie jestem mamą, żoną, właścicielką psa, gospodynią domową i wszystkim tym, czego w danym momencie wymaga ode mnie codzienność. Zawodowo zajmuję się tłumaczeniami i korektą tekstów. W wolnym czasie czytam albo piszę. Uwielbiam też się włóczyć, najlepiej po górach, dlatego kilka razy do roku planujemy wyjazdy w Tatry. Poza tym wiodę raczej spokojne i monotonne życie, i mam nadzieję, że tak pozostanie 🙂

No nie wiem czy Twoje życie to taka nuda! Myślę, że jednak dzieje się w nim wiele ciekawych rzeczy. Wiem, że uwielbiasz góry. Skąd ta pasja w Twoim życiu?

To nie była miłość od pierwszego wejrzenia. Pamiętam wycieczkę pod koniec szkoły podstawowej, która była tak nieudana pod każdym względem (dobór trasy, pogoda, moje nieprzygotowanie kondycyjne), że na wiele lat zniechęciła mnie do gór. Dopiero w dorosłym życiu, kiedy już jako mężatka pojechałam w Tatry razem z mężem, poczułam, że chodzenie po górach i wyznaczanie sobie coraz wyższych celów, przełamywanie własnych barier, jednak w pełni w zgodzie z samą sobą i własnymi możliwościami, to może być piękna przygoda.

To prawda, góry uczą nie tylko przełamywać bariery, ale także pokory. Góry są ogromne i piękne, ale bywają też śmiertelnie niebezpieczne. A książki? Kiedy zorientowałaś się, że chcesz pisać? Co sprawiło, że w ogóle zaczęłaś?

Zawsze lubiłam pisać. Już jako dziecko tworzyłam komiksy, opowiadania, wiersze, pisałam pamiętniki. Moja praca zawodowa również wiąże się z pisaniem, choć w wersji odtwórczej (jestem tłumaczem). Nigdy jednak nie miałam poczucia, że pewnego dnia usiądę do laptopa, by zacząć pisać swoją pierwszą powieść. Wszystko zaczęło się od pomysłu na głównego bohatera mojego debiutu, który pojawił się zupełnie znienacka i tak bardzo za mną chodził, że w końcu otworzyłam plik w Wordzie i zaczęłam przelewać te wszystkie myśli na papier.

Twój bohater wymógł na Tobie swoje powstanie! No takiej odpowiedzi się nie spodziewałam 😅 Twoje książki to takie bomby emocjonalne. To takie historie, które dotykają duszy. Powiedz mi czy trudno pisać w ten sposób?

Dziękuję za dobre słowo. Nie wiem, czy umiałabym pisać w inny sposób 🙂 Każdej z tych powieści oddałam sto procent siebie ‒ swoich umiejętności, zaangażowania, również serca i emocji. Lubię obserwować świat i ludzi. Staram się zwracać uwagę na ich problemy, a jednocześnie nie lubię nikogo oceniać. W taki też sposób tworzę swoje historie. Zależy mi na tym, aby czytelnik mógł wczuć się w sytuację moich bohaterów i na swój sposób ich zrozumieć, a nie polegać na mojej, odgórnie narzuconej ocenie.

No i w stu procentach osiągasz to wszystko. Jak przygotowujesz się przed napisaniem konkretnej książki? One są zupełnie inne od siebie. Poruszają totalnie inne problemy. Chyba musisz się jakoś do nich przygotowywać?

Tak naprawdę to zależy od powieści. W przypadku niektórych proces przygotowania jest dłuższy, wymaga wczytania się w różnego rodzaju teksty, wyszukiwania niezbędnych informacji, na przykład medycznych czy topograficznych. Jednak zawsze obracam się wokół tematów, które mnie interesują, więc te przygotowania to część przyjemności związanej z tworzeniem historii. Zawsze też potrzebuję czasu, żeby przemyśleć sobie całość, wykreować bohaterów, zrozumieć mechanizmy ich zachować. Dlatego nie jestem w stanie pisać szybko i przeskakiwać z jednego tekstu do drugiego. Obmyślanie w moim przypadku zajmuje sporo czasu 🙂

No ale dzięki temu kreujesz piękne historie, które są realne, bo mogą faktycznie się wydarzyć. Czasem warto dłużej się zastanowić nad czymś. Nie zawsze szybkość jest dobra. Nie miałam przyjemności przeczytania wszystkich Twoich książek, przeczytałam blisko połowę, ale mam w planie przeczytać także pozostałe. Powiedz mi czy któraś z nich jest szczególnie bliska Twojemu sercu? I dlaczego?

Tak, jak powiedziałam wcześniej, w każdą z napisanych powieści włożyłam mnóstwo serca. Każdą pisałam na sto procent, dlatego nie umiem wybrać tej najlepszej, bo dla mnie każda z nich była „tą najlepszą” w okresie, kiedy nad nią pracowałam. Wiem, że poszczególni czytelnicy mają wśród moich powieści swoje ulubione, ale ich wybory się różnią i chyba rozkładają dość równomiernie. Ze względu na nakład pracy, mogę powiedzieć, że najbliższa jest mi chyba Seria nadmorska. Ze względu na tematykę i ładunek emocjonalny ‒ „Za ścianą ciszy”. Ze względu na poziom trudności podczas pisania ‒ powieść numer dziewięć, która (mam nadzieję) ukaże się w przyszłym roku. Jednak każda z powstałych jest dla mnie ważna.

Przyznam się, że też miałabym z tym problem. Skoro nie potrafisz wybrać tej ulubionej historii, to może powiesz która lub który z bohaterów zajmuje pierwsze miejsce w Twoim sercu?

Na to pytanie też nie umiem odpowiedzieć jednoznacznie. Łatwiej mi wskazać trójkę takich bohaterów. Są to: Daniel z „Tysiąca kawałków”, bo od niego wszystko się zaczęło, Ida z „Za ścianą ciszy”, bo mocno przeżywałam historię tej postaci, i Marcin z Serii nadmorskiej, bo musiałam włożyć dużo pracy w wykreowanie i zrozumienie tego bohatera.

Z wymienionych postaci nie znam jedynie Daniela, trzeba nadrobić zaległości 😅  Moja przygodę z Twoimi bohaterami zaczęłam właśnie od historii Idy. Bardzo chwyciła mnie za serce ta książkę. Twoje książki są wysoko oceniane na Lubimy Czytać i w serwisie Na kanapie. Mają bardzo dobre opinie. Czy pisząc pierwszą z nich, spodziewałaś się takiego sukcesu?

Zacznę od tego, że nie lubię słowa „sukces”. Jest to bardzo subiektywne pojęcie. Dla jednego sukcesem będzie tytuł bestsellera Empiku, dla kogoś innego możliwość utrzymywania się z pisania, a dla jeszcze innej osoby ‒ grono zadowolonych czytelników. Ja po prostu staram się pisać w taki sposób, by trafiało to do ludzi. Żeby sięgając po moją książkę, mieli po zakończeniu lektury poczucie, że było warto. Żeby wyciągnęli z tych historii coś dla siebie. Myślę, że oceny stanowią odzwierciedlenie tego, jak odbierane są moje powieści, co z kolei daje mi poczucie, że warto było się nad nimi napracować.

Jednym słowem Twoje książki trafiają do ludzi. A zastanawiałaś się, żeby spróbować swoich sił w zupełnie innym gatunku literackim, np. sensacji? Byłabyś w stanie napisać kryminał?

U mnie wszystko zaczyna się od dobrego pomysłu, a dotychczas przychodziły mi do głowy pomysły na powieści obyczajowe, ewentualnie z delikatną domieszką innych gatunków. Uwielbiam czytać kryminały, ale na tę chwilę nie mam w planie pisania w tym gatunku.

A masz plany na przyszłość? Może już piszesz nową książkę? Może nam coś zdradzisz?

Do tej pory wydanych zostało siedem powieści, a jeszcze tego lata ukaże się ósma, która będzie stanowić domknięcie Serii nadmorskiej. Mam już napisaną kolejną powieść, ale póki co leży na dysku mojego laptopa, oczekując na „swój czas”. Co będzie dalej? Tego nigdy nie wiadomo 🙂 Nie wybiegam w przyszłość dalej niż o jedną książkę.

A jednak mamy na co czekać! Dziękuję Ci jeszcze raz za poświęcony czas. Życzę Ci duuuużo zdrówka i powodzenia w realizacji planów literackich i prywatnych.

A Was moi mili Czytelnicy zachęcam do zapoznania się z dorobkiem literackim Ani. Ania pisze piękne i emocjonalne książki, które poruszają delikatne tematy. Polecam 😊