Sobie życzę powtórnych narodzin.

Wam, Kochani Kanapowicze, spełnienia.

Leopold Staff, Wigilia w lesie

I drze­wa mają swą wi­gi­lię...
W naj­krót­szy dzień Bo­że­go roku,
Gdy błę­kit­nie­je śnieg o zmro­ku:
W oki­ściach, jak ol­brzy­mie li­lie,
Bia­łe sme­recz­ki, so­sny, jo­dły,
Z za­par­tym tchem wsłu­cha­ne w ci­szę,
Snu­ją za­du­my ja­kieś mni­sze
Roz­pa­mię­tu­jąc świę­te mo­dły.
Las nie­my jest jak ta­jem­ni­ca,
Mil­czą­cy jak ocze­ki­wa­nie,
Bo coś się dzie­je, coś się sta­nie,
Coś wy­śni się, wy­ja­wi lica.
Chat izbom po­słał las cho­in­ki,
Któż jemu w da­rze dziw przy­nie­sie
Śnieg jeno spadł na drze­wa w le­sie,
Dło­niom ga­łę­zi w upo­min­ki.
Las drży w na­pię­ciu i na­dziei,
Nie­kie­dy srebr­ne sfru­ną pu­chy
I po­la­tu­ją jak snu du­chy...
Wtem bić prze­sta­ło ser­ce kniei,
Bo z pierw­szą gwiaz­dą nie­bo roz­ło­gów,
A z gę­stwi­ny, roz­gar­nia­jąc zie­leń,
Wy­nu­rza gło­wę pysz­ny je­leń
Z świecz­ka­mi na ro­so­chach ro­gów...

Źródło: https://poezja.org/wz/Staff_Leopold/24423/Wigilia_w_lesie