Dzisiejszym wierszem chcę Wam pokazać, że poezja to nic odległego i obcego, a poeta to nikt nadzwyczajny. Poezja to codzienność, zwyczajność, rzeczywistość.
Tak mówi pozytywne odczytanie tego utworu. :)

Tadeusz Różewicz, Na odejście poety i pociągu osobowego

Nie wie
jaki bę­dzie jego ostat­ni wiersz
i
jaki bę­dzie pierw­szy dzień
na świe­cie bez po­ezji

pew­nie bę­dzie pa­dał deszcz
w te­atrze będą gra­li Szek­spi­ra
na obiad bę­dzie zupa po­mi­do­ro­wa

albo na obiad bę­dzie ro­sół z ma­ka­ro­nem
w te­atrze będą gra­li Szek­spi­ra
bę­dzie pa­dał deszcz

muzy nie dały mu gwa­ran­cji
że z ostat­nim tchnie­niem
wy­po­wie coś bu­du­ją­ce­go
ja­sne­go
wię­cej świa­tła i tak da­lej

praw­do­po­dob­nie
odej­dzie
tak
jak od­cho­dzi opóź­nio­ny
po­ciąg oso­bo­wy
z Ra­dom­ska do Pa­ry­ża
przez Ze­brzy­do­wi­ce

Tekst: https://poezja.org/wz/R%C3%B3%C5%BCewicz_Tadeusz/29845/Na_odej%C5%9Bcie_poety_i_poci%C4%85gu_osobowego