Ponieważ ostatnio mocno siedzę w poezji baroku (którą uwielbiam, no po prostu uwielbiam),

to przypomniało mi się, jak kiedyś w gimnazjum przy omawianiu tejże jako kontekst pojawił się Nagrobek Wisławy Szymborskiej (zainteresowanych odsyłam do Kąta nr 7: https://nakanapie.pl/LetMeRead/blog/kat-poetycki-7) i było też polecenie dla chętnych napisania wiersza w podobnej stylistyce. To napisałam. 😊

Nagrobek okularom

Tu leżą różowe – a jakże – okulary,

Bez których niczemu nie mogła dać wiary,

Ukochane, jedyne – chociaż przybrudzone.

Złośliwe diablisko przykryło je ogonem,

Stopy nazbyt ciężkie w szklany pył rozgniotły –

Ślepą właścicielkę na manowce zwiodły.

W mig kolory świata migotliwie zbladły,

Kiedy właścicielce klapki z oczu spadły.

Puenta tej historii? Smutna – albo nie.

Wiedzieć znaczy widzieć. Kto widzi, ten wie.