To znaczy - żaden uczeń nie wpadł w szał, nie zdemolował szkoły, nie podpalił jej, ba! Nawet żaden się nie upił.
Czy coś w tym stylu.
Ale są takie oczekiwania - wobec niektórych uczniów.
Konkretnie - wobec jednego ucznia mojej świeżusieńkiej pierwszej klasy, za którą już zdążyłam poczuć się odpowiedzialna.
Uczeń ten ma swoje problemy, których tutaj oczywiście nie będę opisywać. Dziecko z problemami, po prostu, dodatkowo spotęgowanymi wiekiem nastoletnim, przejściem z jednego etapu edukacyjnego w drugi i zmianą środowiska.
Co pomyśli i poczuje taki dzieciak, kiedy się dowie, że nie przez wszystkich nauczycieli w swojej nowej szkole jest mile widziany?
Że może powinien szkołę zmienić?
Co pomyślą i poczują jego rodzice?
Co ja bym pomyślała i poczuła, gdyby to było moje dziecko?
Wiecie, bardzo często żałuję, że wybrałam ten zawód - ale zaraz sobie przypominam, że nikt mnie do tego nie zmuszał, że tak naprawdę zawsze chciałam to robić i że nic innego robić nie umiem.
Czasami bywam zadowolona, a może raz na pięć lat dumna z tego, że jestem nauczycielem.
A czasem jest mi wstyd za moje koleżanki i moich kolegów.
Będę bronić tego dzieciaka, bo co prawda nie jestem jego matką, ale jestem wychowawczynią.
Bardzo mało jest takich pedagogów jak Ty, w każdym razie ja przez wszystkie lata edukacji spotkałem może ze 4 zaangażowanych nauczycieli, reszta miała uczniów głęboko, w myśl zasady: że całkiem fajnie w tej szkole, kawusia, ciasteczko w pokoju nauczycielskim, papierosek - gdyby tylko nie ci uczniowie co cały czas coś chcą...
No ze 4 to i w mojej obecnej szkole może by się znalazło. Tymczasem uczniowie widzą bardzo wiele rzeczy i potrafią się dzielić trafnymi spostrzeżeniami. Widzą też te kawusie i ciasteczka, widzą, który nauczyciel przygotowuje się do lekcji, a który nawet nie sprawdza zadanych prac. Nawet dziś miałam taką rozmowę z siedemnastolatkiem.
Czasem tak jest, że ręce opadają. Czasem się już odechciewa... Ale życzę, Ci aby tak nie było w Twoim wypadku.
Coś wiem o byciu innym, choć było to w moim wypadku raptem to, że nie pochodzę z katolickiej rodziny. Wierzącej - tak, chrześcijańskiej - jak najbardziej, no ale nie katolickiej :) Stąd od dzieciaka byłem wyzywany np. od żydów, co z czasem do mnie dotarło, że było bardzo dziwną obelgą :)
Walcz o niego! Dla osób w takiej sytuacji bardzo ważne jest spotkanie kogoś w życiu, kto pomoże, a tym samym zmieni jego życie na lepsze. Trzymam kciuki. 👍😊
Oglądałaś film "Młodzi gniewni"? Ja znam przypadek kiedy dzieciakowi, który wcale nie był bardzo niegrzeczny, raczej trochę gadatliwy i wcześnie przechodził mutację, nauczyciel polskiego - wychowawca notorycznie wpisywał uwagi do dzienniczka. Pod koniec roku okazało się, że 90% uwag było od tego jednego nauczyciela - wychowawcy. Trochę to dziwne. Widać nie miał zamiaru go wychowywać, nie miał na niego sposobu albo był przewrażliwiony, bo nie sądzę aby to dziecko na innych lekcjach zachowywało się jakoś spacjalnie inaczej.
